Τα ύστερα του κόσμου, αγαπημένο μου ημερολόγιο!
Όταν πήγαινα σχολείο (τον περασμένο αιώνα), μάθαινα ότι είχαμε την εξαιρετική τύχη να είμαστε σε μια χώρα συνδεδεμένη στο άρμα της καπιταλιστικής Ευρώπης, ενώ οι κακόμοιρες γειτονικές ήταν φτωχές και ανελεύθερες, καθώς τα «ολοκληρωτικά» τους καθεστώτα δεν τους επέτρεπαν να γεύονται την αφθονία και την επιλογή μεταξύ πολλών και διαφορετικών προϊόντων. Βέβαια, όταν οι δύστυχοι αυτοί γείτονες ήρθαν εδώ να αντικαταστήσουν στις προλεταριακές εργασίες τους εύρωστους Έλληνες, διαπίστωσα ότι οι περισσότεροι έχαιραν εξαιρετικής παιδείας, αλλά «εμείς έχουμε το αυτοκίνητο και το εξοχικό και την πιστωτική!». Μόνο που το πλήρωμα του χρόνου ήρθε και το δυτικοθρεμμένο αριστερόστροφο μυαλό μου αδυνατεί να καταλάβει πώς τα κατεξοχήν καπιταλιστικά κράτη ενισχύουν τις ιδιωτικές τράπεζες για να μην καταρρεύσουν ή βάζουν «δελτίο» στη βενζίνη, όταν ξεσπά μια απεργία στον κλάδο. Τρέμουν τα κόκαλα των θεωρητικών του φιλελευθερισμού (που μάθαινα στο πανεπιστήμιο και δεν θυμάμαι τα ονόματα όλων) και μας ψελλίζουνε άρες μάρες κουκουνάρες περί κρίσης του συστήματος, με μια υποβόσκουσα ευχαρίστηση, λες και είμαστε διατεθειμένοι να απεκδυθούμε των λίγων ή των πολλών κεκτημένων μας. Μόνο που τα οικονομικά συστήματα είναι σαν την άποψη για τη θανατική ποινή: είσαι κατά ή υπέρ χωρίς εξαιρέσεις κατά το δοκούν. Και θα πρέπει να θυμόμαστε τα περί κρίσης όχι μόνο όταν συζητούμε το φαινόμενο σε ακριβά εστιατόρια με τους φίλους μας, αλλά και όταν ανοίγουν το σπίτι μας υφαρπάζοντας ό,τι εύκολα πουλιέται και ό,τι ίσως έχουν άμεση ανάγκη, όπως 2-3 ρούχα. Και αυτό δεν είναι αριστερόστροφη αφέλεια∙ είναι κοινωνική πραγματικότητα.
