Η ταινία “Hunger” του εικαστικού Στιβ Μακουίν φέρνει μπροστά στην κάμερα τις πολύμηνες διαμαρτυρίες των φυλακισμένων μελών του IRA το 1981 προκειμένου να τους αναγνωριστεί ο πολιτικός χαρακτήρας της δράσης τους. Δεν έχει και πολύ νόημα να αναλύσουμε την ταινία. Αυτό έτσι κι αλλιώς είναι δουλειά άλλων, περισσότερο ειδικών. Το εξοργιστικό της όλης υπόθεσης ξεδιπλώνεται αν επιχειρήσεις να σχεδιάσεις ή να κάνεις όνειρα για μια ανάλογη παραγωγή στην Ελλάδα. Ας βάλουμε χοντρά-χοντρά τα εμπόδια που βρίσκεις. Πρώτον, τα λεφτά. Κανείς επιχειρηματίας δεν πρόκειται να πληρώσει για ένα τέτοιο σενάριο, εκτός αν παίζει η μισή τηλεόραση μέσα και έχει 60 σκηνές σεξ με μπινελίκια. Αν δεν έχεις δικά σου λεφτά πρέπει να ψάξεις για κρατική χρηματοδότηση. Προσοχή! Μόνο αν είσαι νεοδημοκράτης (ή πασοκτζής παλιότερα), ή έχεις καλό «δόντι», δηλαδή έναν άλλο απαρχαιωμένο σκηνοθέτη που «γλείφεις» μπας και γλείψεις κανένα κοκαλάκι κι εσύ. Τέλος δεν μπορείς να εμπιστευτείς ανθρώπους βάσει των γνώσεών τους, αλλά μόνο βάσει του ταλέντου τους, αφού δεν υπάρχει ούτε μια πανεπιστημιακή σχολή για συντελεστές μιας ταινίας. Γι αυτό λοιπόν μαζέψτε τα όνειρά σας και φύγετε! Εκτός αν αποφασίσετε να πάρετε την υπόθεση στα χέρια σας, τόσο στον κινηματογράφο, όσο και στην καθημερινότητα. Γιατί αλλιώς θα πεινάσουμε όλοι, σωματικά και πνευματικά...
