Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
παρακολουθώντας κανείς τηλεόραση ή βγαίνοντας έξω – κυρίως Σάββατο – βράδυ στην Αθήνα, νομίζει ότι οι άνθρωποι ζουν το πολύ μέχρι τα 40-50 και οι λίγοι που περνούν το όριο αυτό έχουν δαπανήσει πολύ χρήμα και ψυχική οδύνη, για να φαίνονται όσο το δυνατόν νεώτεροι (ασχέτως αν είναι οι «γέροι» που έχουν εξασφαλίσει στέγη στους νέους και εξακολουθούν να πληρώνουν διακοπές, φροντιστήρια εγγονιών και τόσα άλλα). Κι, όμως, ζούμε σε μια χώρα η οποία γηράσκει (σύμφωνα με τις στατιστικές), άρα κάπου πρέπει να κρύβονται όσοι ζουν τα δεύτερα –ήντα και βάλε. Πηγαίνοντας για άσχετο λόγο στα Μέθανα (λουτρόπολη τύπου Αιδηψού και συναφών original spa, πολύ πριν τα ανακαλύψουν οι νεόπλουτοι), τους βρήκα όλους εκεί. Κάθονταν σε καφετέριες χωρίς εκκωφαντική μουσική, φορούσαν απαραιτήτως καπέλο στον ήλιο, το μεσημέρι έτρωγαν το αργότερο στη 1.00 μ.μ. και απολάμβαναν τη θάλασσα ή τα ιαματικά νερά – οι περισσότεροι με έξοδα του τιμημένου ΙΚΑ. Μπορεί, αγαπημένο μου ημερολόγιο, εγώ και οι φίλοι μου να φανταζόμαστε διαφορετικά την αντίστοιχη περίοδο της ζωής μας (αν ευτυχήσουμε να τη φτάσουμε), όμως θα έδινα το μισό μου βασίλειο (αυτό που ούτε ολόκληρο δεν θα μου εξασφαλίσει την αντίστοιχη παροχή του ταμείου μου, όταν θα το χρειάζομαι) γι’ αυτή την έκφραση γαλήνης και ικανοποίησης που είδα στα πρόσωπα της τρίτης ηλικίας – μου αρέσει αυτή η μαζική εκδίκηση στον κ.κ. Υπουργό Οικονομίας και τις ιέρειες του life style.
