Αν και γενικά είμαι σκληρόπετσος άνθρωπος, νιώθω να τα χάνω μερικές φορές και να απογοητεύομαι όταν βλέπω νέους ανθρώπους - της γενιάς μου και μικρότερους - να σκέφτονται μόνο με βάση τα λεφτά τα οποία θα βγάζουνε και τα υλικά αγαθά που θα αποκτήσουν με αυτά. Δεν θέλω με αυτό να υποβιβάσω τη σημασία της οικονομικής αυτάρκειας, που είναι πολύ μεγάλη. Αισθάνομαι, όμως, πως μέσω μιας τέτοιας λογικής (η οποία βλέπει την αυτάρκεια με πολύ στενό τρόπο) φτάνει εύκολα κανείς στις απαράδεκτες εργασιακές συνθήκες των ημερών μας, με τις απλήρωτες υπερωρίες και το «εδώ ξέρεις δεν έχουμε ωράριο», που ακούγεται σχεδόν σε κάθε συνέντευξη πια στον ιδιωτικό τομέα, χωρίς κανείς να διαμαρτύρεται. Σαφώς το σύστημα εκμεταλλεύεται τη μεγάλη ανεργία για να θέσει τους όρους του, αλλά γιατί τόσο λίγοι δυσανασχετούν, όντας έτοιμοι να εγκαταλείψουν κάθε έννοια ουσιαστικού ελεύθερου χρόνου, μόνο και μόνο για να γίνουν «καλύτεροι» καταναλωτές; Για μένα το ψαλίδισμα του ελεύθερου χρόνου είναι ανάμεσα στις μεγαλύτερες αιτίες για να επαναστατήσει κανείς, είτε αυτόν τον αξιοποιεί για να παίζει τάβλι με τους φίλους του, είτε για να φυτεύει τον κήπο του, είτε για να εντρυφήσει σε πνευματικά ενδιαφέροντα. Είναι εφάμιλλο του να αναπνέεις, όχι με τη βιολογική, αλλά με την ψυχολογική έννοια. Μια ισορροπημένη άλλωστε προσωπικότητα μπορεί να ανθίσει μόνο σε ένα περιβάλλον με επαρκή ελεύθερο χρόνο - αγαθό ανεκτίμητο, το οποίο αδυνατούν να αγοράσουν τα μεγάλα τζιπ, τα πιο hi-tech κινητά και τα λοιπά και τα λοιπά. Παρόλα αυτά, φαίνεται να τον αγοράζουν, με τρομακτικές συνέπειες για την πνευματική υγεία των κοινωνιών μας.
