Παρακολούθησα την εκτενή έρευνα του Κώστα Βαξεβάνη, αφιερωμένη στο «άγιο» σκάνδαλο, και έμεινα με το στόμα ανοιχτό για το θράσος μοναχών και κρατικών λειτουργών. Ούτε πιτσιρίκια που μαζεύουν χαρτάκια Panini δεν κάνουν ανταλλαγές με τόση ευκολία και τέτοιες συνοπτικές διαδικασίες. Ξυπνούσαν άνθρωποι στη βόρεια Ελλάδα και στον δρόμο για τη δουλειά τους έβλεπαν παπάδες με τοπογραφικά μηχανήματα να μετράνε πυρετωδώς, οικόπεδα και χωράφια. Σουρεαλιστικές καταστάσεις. Πάντως, αν εξαιρέσουμε την ιδιαιτερότητα της περίπτωσης, γινόμαστε για άλλη μια φορά μάρτυρες συναλλαγής του δημοσίου και ιδιωτικών φορέων, με αντικείμενο την περιουσία του ελληνικού λαού. Το πρόβλημα δεν έγκειται στους όποιους επιχειρηματίες - αυτή τη φορά έτυχε να είναι μαυροφορεμένοι - αλλά στην κουλτούρα που, χρόνια τώρα, έχουν αποκτήσει κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι, ανεξάρτητα με το πόσο ψηλά ή χαμηλά βρίσκονται στην ιεραρχία, η οποία υπαγορεύει πως πρέπει να αντιμετωπίζουν τη δημόσια περιουσία σαν οικοπεδάκι της οικογενειακής τους κληρονομιάς.
