Another brick in the wall

Εντολή υπουργείου και οι αντιρρησίες δεμένοι: οι σύλλογοι καθηγητών κάθε σχολείου της χώρας ήταν υποχρεωμένοι, μέχρι τις 20 Μαρτίου, να καταθέσουν από τρεις έως πέντε πρότασεις - ονόματα (όχι εν ζωή ανθρώπων) και το υπουργείο θα επιλέξει ένα από αυτά, ώστε να ονομάσει τούδε και στο εξής έκαστο σχολείο. Ξεχάστε το 1ο, 2ο... νιοστό σχολείο του δήμου ή της πόλης σας· πλέον θα φέρει το όνομα μιας προσωπικότητας, που συνδέεται με την περιοχή και είχε κοινωνική προσφορά. Δεν θα σταθώ στο χάος που θα προκληθεί ή στην ευφάνταστη επιλογή η οποία θα γίνει, με προσανατολισμό που σίγουρα θα θυμίζει τις μετονομασίες κατά την εφαρμογή του περιλάλητου «Καποδίστρια» στην τοπική αυτοδιοίκηση (με τις εξαιρέσεις, βεβαίως, τις οποίες μαθαίνω για σχολεία, όπως το 4ο Λύκειο Αθηνών, που μάλλον θα ονομαστεί «Μανώλης Γλέζος», καθώς εκεί φοίτησε και παρότι βρίσκεται ακόμη ανάμεσά μας, ευτυχώς). Δεν μπορώ, όμως, να μην προβληματιστώ πάνω στην αληθινή αιτία της εν λόγω εγκυκλίου, αφού, τεχνιέντως, γίνεται η ναυαρχίδα διάσπασης του ενιαίου της παιδείας και της νομιμοποίησης της λογικής περί μετάθεσης της ευθύνης ενός συλλογικού οργάνου (όπως είναι το υπουργείο) στις κατά τόπους αρχές - πράγμα το οποίο εν πολλοίς έχει ήδη συμβεί με τα νηπιαγωγεία. Δεν απέχουμε πολύ από τη δημιουργία σχολείων πολλών ταχυτήτων, αποτέλεσμα της διαφορετικής χρηματοδότησης που ο κάθε δήμος θα μπορεί να παράσχει, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το επίπεδο και περιεχόμενο σπουδών ή για την πρόσληψη εκπαιδευτικών. Και πριν βιαστεί κάποιος να τα θεωρήσει όλα αυτά σενάρια επιστημονικής φαντασίας, ας θυμηθεί τους manager των νοσοκομείων. Και η υγεία δημόσιο αγαθό ήταν, όπως η εκπαίδευση...