Η απαξίωση του θεσμού της μουσικοκριτικής, καλπάζον φαινόμενο των τελευταίων χρόνων, συνοδεύεται και από την αποδόμηση της έννοιας των λιστών με τα καλύτερα της εκάστοτε χρονιάς. Γεγονός για το οποίο, βέβαια, φέρει τεράστια ευθύνη και ο ίδιος ο μουσικός Τύπος όταν, για χάρη της ιδιαιτερότητας και της πρωτοτυπίας, παρουσιάζει λίστες που αποτελούν ντροπή για το επάγγελμα. Λίστες δηλαδή γεμάτες με δίσκους που δεν είχαν τον παραμικρό ουσιαστικό αντίκτυπο στον μουσικό κόσμο και που είναι ζήτημα μηνών να περάσουν στη λήθη. Λίστες που κάποιες φορές ετεροκαθορίζονται από υπόγειες συμφωνίες, αλλά και λίστες προορισμένες για να ικανοποιούν underground ονειρώξεις και όχι για να επιβραβεύουν τους αξιότερους.
Η αποτυχία μέρους του μουσικού Τύπου να παραδώσει αξιοπρεπείς λίστες, ωστόσο, δεν θα πρέπει να αποτελεί άλλοθι για την υποτίμηση του θεσμού. Όσο η εποχή τείνει προς το φευγαλέο και το αποσπασματικό, τόσο πιο έντονη γίνεται η ανάγκη για περιεκτικότητα. Και σε αυτό το πλαίσιο αναδεικνύεται και ο σπουδαίος ρόλος της λίστας, ως η απόλυτη μορφή συμπυκνωμένης κριτικής πληροφορίας.
Οι 30 δίσκοι που περιέχονται στα 3 μέρη αυτής της ανασκόπησης θα είναι οικείοι στους τακτικούς αναγνώστες του Monday Blues, καθώς οι περισσότεροι έχουν υπάρξει «δίσκος της εβδομάδας» μέσα στη χρονιά ή έχουν συμπεριληφθεί στο first half report που δημοσιεύσαμε τον Ιούνιο. Προέκυψαν μέσα από μια προσπάθεια εξισορρόπησης του υποκειμενικού παράγοντα (που πάντα υπάρχει –και πρέπει να υπάρχει– στην κατανάλωση τέχνης), αλλά και του αντικειμενικού εκτοπίσματος των συγκεκριμένων άλμπουμ στα μουσικά πράγματα των καιρών μας. Είναι οι δουλειές οι οποίες στιγμάτισαν περισσότερο τόσο τη στήλη, όσο και το ευρύτερο pop ημισφαίριο του 2016. Ένα 2016 που ξεκίνησε τρομερά υποτονικά, αλλά κάπου κοντά στα μισά άρχισε να αποκτά πολύ δυνατές κυκλοφορίες.
Παρακάτω οι δίσκοι που βρίσκονται στις θέσεις #30-21, ενώ την επόμενη Δευτέρα το αφιέρωμα συνεχίζεται με τις θέσεις #20-11.
30. Swans – The Glowing Man
Η τελευταία δισκογραφική κατάθεση των τιτάνων του θορύβου υπό αυτή τη σύνθεση είναι λιγότερο εντυπωσιακή από τις δύο προηγούμενες, αλλά έχει τις στιγμές της. Αποτελεί άλλη μία εκκωφαντική δήλωση αποδόμησης της παραδοσιακής rock φόρμας και περικλείει αρκετή από την ωμότητα και την άγρια εκείνη ενέργεια που καθιστά τη μπάντα μοναδική.
Listen: Cloud of Forgetting
29. Kevin Morby – Singing Saw
Απολαυστικός folk rock δίσκος από τον ανερχόμενο τραγουδοποιό, που ξεκίνησε ως μπασίστας των Woods, αλλά με το τρίτο του αυτό σόλο άλμπουμ γνώρισε την πραγματική καταξίωση. Σε μια κακή χρονιά για το είδος, το Singing Saw αστράφτει ως πολύτιμος λίθος –κι ας μην ωθεί τον ήχο προς ανεξερεύνητα πεδία.
Listen: Dorothy
28. Michael Kiwanuka – Love And Hate
Στον δεύτερό του δίσκο, ο ταλαντούχος soulman εξερεύνησε διάφορες πτυχές του μαύρου ήχου. Το αποτέλεσμα υπολείπεται σε αυθεντικότητα, αλλά κερδίζει σε όλα τα άλλα επίπεδα. Ο Kiwanuka διαθέτει εκφραστικότητα εκπληκτική και φωνή που στάζει μέλι. Οι δε μελωδίες του, αξιομνημόνευτες.
Listen: Love And Hate
27. PJ Harvey – The Hope Six Demolition Project
Ο δίσκος επικρίθηκε άδικα για έλλειψη «καλών τραγουδιών». Απαραίτητη προϋπόθεση για να ανακαλύψεις την ομορφιά του νέου ήχου της PJ Harvey είναι να σκοτώσεις μέσα σου κάθε νοσταλγία για την Polly των προηγούμενων δεκαετιών. Όσοι μάλιστα απόλαυσαν το υπερβατικό φετινό της tour, ξέρουν πολύ καλά τι θέλει να πει ο ποιητής. Μοναδική.
Listen: The Wheel
26. Skepta – Konnichiwa
Από τα μέσα των 2000s και τα πρώτα βήματα του Dizzee Rascal είχε το grime να γνωρίσει τέτοιες δόξες. Το Monday Blues είχε από πολύ νωρίς προβλέψει την υποψηφιότητα του Konnichiwa για το Mercury Prize του 2016, όταν ελάχιστοι στην Ελλάδα ασχολούνταν μαζί του. Τελικά το κέρδισε κιόλας.
Listen: Man (Gang)
25. C Duncan – The Midnight Sun
Ο δεύτερος δίσκος του C Duncan ήρθε έναν χρόνο μετά την υποψηφιότητά του για Mercury Prize με το ντεμπούτο του. Εσωστρεφές και ονειροπόλο, ζαλιστικό στα όρια του τριπαριστού, το The Midnight Sun επιτυγχάνει μια synth αρτιότητα, την οποία και επιστρατεύει ως εκφραστικό μέσο της δικής του αντίληψης για τον ψυχεδελικό ήχο.
Listen: On Course
24. Whitney – Light Upon The Lake
Σε μια εποχή που ο όρος «indie» έχει αλλοιωθεί μέσα στη διεύρυνση που έχει υποστεί προκειμένου να μπει ως ταμπέλα σε πολύ μεγάλο ποσοστό της σύγχρονης δισκογραφίας, οι νεοσύστατοι Whitney παρέδωσαν φέτος έναν αυθεντικά indie δίσκο, γεμάτο με υπέροχες μελωδίες. Ανάλαφρος, καλοκαιρινός, απολαυστικός.
Listen: No Woman
23. Weyes Blood – Front Row Seat To Earth
Το αναβαθμισμένο songwriting στον τρίτο δίσκο της Natalie Mering, σε συνδυασμό με τη γνωστή κρυστάλλινη φωνή της, δεν θα μπορούσε να μην της εξασφαλίσει μια θέση σε αυτή τη λίστα. Ένας δίσκος γεμάτος με μικρά folk κομψοτεχνήματα, ο οποίος αναβλύζει κλάση και ευγένεια από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.
Listen: Generation Why
22. Anderson .Paak – Malibu
Σε μια χρονιά γεμάτη από σπουδαίους μαύρους δίσκους, ο Anderson.Paak έκανε την καλή αρχή τον Ιανουάριο. Στο Malibu, ελίσσεται περίτεχνα ανάμεσα στο hip hop, το funk, τη soul και το R'n'B, με γνώση και σεβασμό προς τη μουσική παράδοση, αλλά με το βλέμμα στραμμένο πάντοτε στο 2016. Αποτίνει έναν φόρο τιμής με όρους σύγχρονους.
Listen: Come Down
21. Parquet Courts – Human Performance
Έπειτα από την ελαφρά καθίζηση που ακολούθησε μετά την κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου, οι κιθάρες των Parquet Courts στο Human Performance ακούγονται ξανά αιχμηρές. Το δε art punk στοιχείο του ήχου τους εμφανίζεται τονισμένο, γεγονός που τους διαφοροποιεί αισθητά από την περιρρέουσα garage punk κοινοτοπία.
Listen: One Man, No City
