Δεν είναι σαν να μπαίνει η άνοιξη. Γενικότερα η αίσθηση του ζόρικου χειμώνα έχει ψωμί ακόμα, τόσο σε κοινωνικοπολιτικό όσο και σε πολιτιστικό επίπεδο στη χώρα. Προσπαθώντας κατά καιρούς να ενώσω και να σφυγμομετρήσω τις διαφορετικές μουσικές κουλτούρες της Αθήνας –σε επίπεδο δισκογραφίας και νυχτερινής διασκέδασης– έρχομαι αντιμέτωπος όλο και πιο ξεκάθαρα με τη γκετοποίηση των ήχων, των ηλικιών και των χαρακτήρων που υποστηρίζουν (όλο και πιο φανατικά) όσα είδη μουσικής τους εκφράζουν.
Αν υποθέσουμε ας πούμε ότι ντοκιμαντέρ όπως αυτό (κάνε κλικ) της Redbull φτιάχτηκε για να ενώσει τους μουσικόφιλους και να ρίξει τα σύνορα των ειδών, είναι κρίμα να νιώθεις ότι ο παγκόσμιος χάρτης ζει –εδώ και χρόνια– με κάτι που οι Έλληνες επιδεικτικά αγνοούν· και, ακόμη χειρότερα, διογκώνουν σε εποχή κρίσης προς τη λάθος κατεύθυνση. Οι ιδιοκτήτες π.χ. των μπαρ απαιτούν «εμπορικά» σετ για τους θαμώνες τους, ενώ οι τελευταίοι δυσκολεύονται να καταλάβουν την αξία του να παίζει κανείς καινούρια μουσική. Πόσο μάλλον μουσική διαφορετικού ύφους από ό,τι έχουν συνηθίσει (μαγαζάτορες και πελάτες) ν' ακούν χρόνια τώρα, είτε σπίτι τους, είτε σε trash party· τα οποία τελικά δεν είναι και τόσο τρας, μιας κι έχουν γίνει καθημερινό φαινόμενο...
Από την άλλη, τα πιο ελεύθερης έκφρασης μέρη διασκέδασης έχουν τον εξής «άγραφο νόμο»: φέρε τους φίλους σου για να τους αποδείξεις πόσο καλός DJ είσαι. Ακόμα κι όταν είσαι από τους μετρημένους στα δάχτυλα που μπορούν να το κάνουν, νιώθεις ενίοτε ότι πρέπει να ακολουθήσεις την πεπατημένη του βαρύ ήχου για τους εξαρτημένους από αλκοολ και ουσίες θαμώνες.
Τα μέσα, πάλι, μαστίζονται από γραφιάδες της 1980s γενιάς, οι οποίοι, στην αγωνία τους μην γεράσουν μέτριοι, ψάχνουν τα μαζικά κλικ για την εξασφάλιση του μισθού των 600 ευρώ, κάνοντας πρώτη είδηση τις φήμες για συναυλίες δεινοσαύρων όπως ο Springsteen και ο Dylan –λες και οι τελευταίοι είναι το μέλλον. Μ' αυτά και με τα άλλα, οι εποχές που κάποιοι σέβονταν και ακολουθούσαν γραφιάδες, labels και DJs για τη φρέσκια αντίληψή τους πάνω στη μουσική έχουν περάσει ανεπιστρεπτί κι αυτό δεν θα μας βγει σε καλό. Μας λείπουν οι ηγέτες (αν υποθέσουμε ότι κάθε κίνημα τους χρειάζεται) κι αν κάποιοι θεωρούν ότι τους έχουμε βρει, ας τους τσεκάρουν για το κατά πόσο είναι τελικά οι ιδανικοί. Μήπως ισχύει κι εδώ η υπεραξία του «μη χείρον, βέλτιστον» που χαρακτηρίζει τα κοινωνικοπολιτικά μας δρώμενα;
Αν λοιπόν είσαι μαγαζάτορας, θα έπρεπε να νιώθεις άσχημα αν ανοίγεις τις πόρτες μόνο σε αυτοαποκαλούμενους DJs ή δημοσιογράφους ή θιασώτες του Facebook και κοσμικούς που σου φέρνουν κόσμο αλλά έχουν δισκοθήκη των 10 CD από εφημερίδες, παντελή έλλειψη των βασικών αρχών του DJing/mixing και τόνους gigabytes από κακής ποιότητας mp3. Αν είσαι μουσικό portal, θα πρέπει να αναρωτηθείς διπλά αν αξίζει να αναπαράγεις ό,τι σου στέλνουν τα δελτία τύπου και το Pitchfork (στην καλύτερη), αντί να ζητήσεις να μπεις στην promo λίστα μερικών αξιόλογων media music marketing firms/εταιρειών ώστε να παίρνεις πρώτος τα νέα ή τουλάχιστον την ίδια ώρα με το Pitchfork. Kι αν είσαι label, φρόντισε να δουλεύεις πάνω στο ρεπερτόριο του καλλιτέχνη σου και να χτίζετε από κοινού τον ήχο και το μουσικό σας όραμα, ώστε να δημιουργηθεί χαρακτήρας και να μην κυκλοφορείς ό,τι σου φέρνει έτοιμο, ο χ, ψ Έλληνας παραγωγός/καλλιτέχνης, οι επιρροές του οποίου πάνω συνήθως αρχίζουν (στην καλύτερη) με τους Velvet και τελειώνουν στους UNKLE.
Tέλος, αν είσαι σίγουρος ότι μπορείς –και θες ακόμα– να γράφεις και να έχεις δημόσια άποψη για τις κυκλοφορίες του τώρα, κάνε μια προσπάθεια να μάθεις τι σημαίνει EDM, bass, trap κ.ά., άκουσέ τα και απόρριψέ τα αν είναι συνειδητά. Πριν φας τον τόπο να βρεις πού βρίσκονται οι νέοι Cramps και οι αναβιωτές του ξεπερασμένου ψυχεδελικού garage ήχου. Έτσι κι αλλιώς, αυτό δεν κάνεις ολόκληρη τη μουσική σου ζωή; Δεν βαρέθηκες να ακούς κιθαριστικές μπάντες που τις ξέρεις πρώτος εσύ και μετά άλλοι 500; Εδώ αυτοί που τις παίζουν έχουν στεγνώσει πια από ιδέες στην πιο εξελίξιμη εποχή από καταβολής της εν λόγω μουσικής, αναπαράγοντας τα ίδια και τα ίδια ριφ... Ή μήπως θες να γίνεις/είσαι ήδη ο γραφικός ροκάς μπάμπας/θείος τον οποίον κάποτε κορόιδευες; Οι εποχές που η απάντηση «ακούω, γράφω για, και συνθέτω τη μουσική που γουστάρω και άμα σας αρέσει», καλό θα είναι επιτέλους να μείνουν πίσω ή τουλάχιστον να μην εκθέτονται μαζικά σε πρώτες πηγές ενημέρωσης. Ώστε να βρεθεί ένας τρόπος συνεργασίας ο οποίος θα παράγει και θα καλύπτει όλα τα είδη μουσικής –πράγμα αναγκαίο, ειδικά όταν βλέπεις τις εξελίξεις στην παγκόσμια βιομηχανία του ήχου να τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Και με το συμπάθιο αν στις παραπάνω γραμμές ορισμένοι βλέπουν τη φωτογραφία τους, όμως με εμμονές δεν πήγε ποτέ μπροστά η μουσική ζωή της πόλης. Πόσο μάλλον όταν συνειδητοποιείς ότι –εν έτει 2014– τα πολιτιστικά μέσα ενημέρωσης, τα labels και τα μπαρ ποτίζουν ακόμα τους κολλημένους με το φάρμακο της κιθάρας και του party track, ώστε να στραβώνουν μετά στο άκουσμα της νέας μουσικής (εδώ ενίοτε ισχύει και το αντίστροφο), παράλληλα βέβαια με τη δικτατορία του «έχω ένα site», υπό την οποία αγνοούνται όσες κυκλοφορίες δεν εμπίπτουν στο προσωπικό γούστο των γραφιάδων. Για το δε ραδιόφωνο, ούτε κουβέντα... Τα παπαγαλάκια του 1990s -00's pop/rock/electronica/έντεχνου ύφους και του (άναθεμα την ώρα που φέραμε στην Αθήνα τους Dirty και τον Pilooski) re-edit/remix, που έχουν προ πολλού χάσει το τραίνο.
Από την άλλη, η πρόσφατη συνειδητοποίησή μου –από πρώτο χέρι– ότι σχεδόν κανένα ελληνικό label δεν θα δεχόταν να συνεργαστεί με κάποιο άλλο, με γεμίζει με ακόμα περισσότερα ερωτηματικά. Μάλλον επειδή κάθε εγχώριο label κυκλοφορεί γαμάτη μουσική, οπότε δεν έχει ανάγκη τη βοήθεια κανενός άλλου, καθώς πουλάει ασταμάτητα; Αν πάντως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε, σαν άλλοι μασκαράδες, θάβουμε ή κατηγορούμε το μουσικό σύστημα που οι ίδιοι έχουμε δημιουργήσει και απαξιώνουμε το κοινό που οι ίδιοι έχουμε φροντίσει να ωθήσουμε προς τη λάθος κατεύθυνση. Μήπως τελικά δεν είμαστε οι cool τύποι που θέλουμε να νομίζει ο μικρόκοσμός μας; Μήπως τελικά γνωρίζουμε ακόμη κι εμείς οι ίδιοι ορισμένους άλλους, οι οποίοι διαθέτουν παραπάνω γνώση για πράγματα που εμείς αγνοούμε, παρότι έχουμε εξασφαλίσει βήμα για να τα εκφράζουμε δημόσια; Αν όντως συμβαίνει αυτό, καλό θα ήταν να μάθουμε να δίνουμε χώρο –τουλάχιστον όσον αφορά στα μουσικά δρώμενα, μιας και το επίπεδο ελληνικής παραγωγής/DJing και promoting βρίσκεται σε ανοδική τροχιά.
6 singles / EPs // Φεβρουάριος & Μάρτιος
1. Marc Pinol - Clef III (La Belle)
Προφέρεται Πινιόλ, είναι από τη Βαρκελώνη, είναι κολλητός του John Talabot και αποτελεί την κινητήριο δύναμη του ισπανικού label Hivern Records, το οποίο συγγενεύει με την Young Turks. To Clef III αποτελεί acid house τουρμπίνα για τον βομβαρδισμό των 3am και κυκλοφορεί 10 Μαρτίου.
2. Ηerectic - Geodesic EΡ (Days Of Being Wild)
Δεν είναι λίγα τα ευρωπαϊκά labels με τα οποία ξεκινήσαμε να ανταλλάσουμε φιλικά e-mail μερικά χρόνια πριν, κατά την προώθηση του Played του Sillyboy, και πλεον έχουν βρεθεί στο επίκεντρο του underground χορευτικού ήχου. Με μια εθιστική μελωδία γκάιντας να οδηγεί τη σκοτεινή electro techno του Timothy Clerkin aka Herectic, το ομώνυμο κομμάτι δίκαια τρυπώνει σε σετ όπως αυτό του Erol Alkan.
3. Tom Demac - Linda's Theme ΕΡ (Aus)
Δίκαια η Aus ξεκίνησε κι επίσημα συνεργασία με την !Κ7, ως sub-label. O Will Saul είναι μακράν ο καλύτερος A&R της βρετανικής χορευτικής σκηνής τα τελευταία δύο χρόνια και το νέο ΕΡ του Tom Demac που σαμπλάρει ψυχεδελικό 1960s garage το αποδεικνύει περίτρανα. Κυκλοφορεί 3/3.
4. Deft - Always Greener ΕΡ (WotNot Music)
Γεμάτες μπασοσυχνότητες και dub ρυθμολογία για τον ανερχόμενο Άγγλο παραγωγό, ο οποίος αρνείται να κατηγοριοποιηθεί. Οι ικανότητές του έχουν ήδη εντυπωσιάσει ονόματα όπως Mark Prichard, DJ Shadow και Rockwell. Το "Εmeralds", που ξεχωρίζει εδώ, είναι τα bleepy breaks στην ιδανικότερη νέα μορφή τους.
5. Ume - Black Stone (DangerBird)
Φιλόδοξη η προσπάθεια να κοντράρουν τους Υeah Yeah Yeahs, αλλά δυστυχώς οι σχεδόν stoner καταβολές τους δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για διεθνή καριέρα. Πιο αμερικάνικο, πεθαίνεις...
6. Grieves - Shreds (Rhymesayers)
Γίνεται παραπάνω από ξεκάθαρο ότι το χιπ χοπ επιστρέφει στις old school 1990s ρίζες του κι αυτό μόνο καλό μπορεί να θεωρηθεί. To νέο single των Grieves παίζει στα ίσα τους Macklemore & Ryan Lewis και δεν διστάζει να βάλει στο παιχνίδι κιθάρες και σύνθια.
6 Albums // Φεβρουάριος - Μάρτιος
1. Maurice "Mobetta" Brown - Μaurice vs Mobetta (Brown Records)
Aν είστε από εκείνους που πρόσεχουν τα credits ίσως γνωρίζετε τον βραβευμένο με Grammy τρομπετίστα Maurice "Mobetta" από συμμετοχές του σε δίσκους των Santigold, Ski Beatz, Prodigy, Talib Kweli, Cee-Lo, Diddy κ.ά. Ένας από τους ικανότερους τζαζ πνευστούς ενορχηστρωτές του σήμερα (σε πολλούς γνωστούς και ως ο Louis Armstrong του 21ου αιώνα) δισκογραφεί την αγάπη του για το χιπ χοπ με το Μaurice vs Mobetta, σε παραγωγή του ίδιου και των Fyre Dept, DJ Scratch. Συμμετέχουν δε πρωτοκλασάτα ονόματα όπως Talib Kweli, Consequence, Prodigy, Jean Grae, καθώς και ο Sam Barch στο soulful "The Connection". Aπολαυστική πρώτη προσπάθεια, η οποία δεν θα απογοητεύσει τους φανς του Robert Glasper Experiment και θα υποψιάσει τους υπόλοιπους φιλους του οργανικού χιπ χοπ. O Μaurice μόλις ξεκίνησε να ζεσταίνεται...
2. Illum Sphere - Ghosts Of Then And Now (Ninja Tune)
Mε χαρακτηριστική άνεση, ο Ryan Hunn –ιδρυτής του επιδραστικού clubnight Hoya:Hoya του Μάντσεστερ– κερδίζει τον τίτλο για το άλμπουμ του μήνα και παραδίδει τον πρώτο σοβαρό ηλεκτρονικό δίσκο για το 2014. Με EP ιστορικό σε labels όπως Tectonic και Young Turks, βρήκε πλέον ένα σίγουρο σπίτι στην ανανεωμένη Ninja Tune. Και με βασική συνεργάτιδα τη Shadowbox, παρουσίασε (μέσα σ' αυτήν μάλιστα την εβδομάδα) μια ολοκληρωμένη δουλειά πάνω στον πειραματικό ποπ ήχο του παρόντος και του μέλλοντος. Πιο σκοτεινός από τον Bonobo, αλλά και πιο δημιουργικός: με πολλές φόρμες και με πολλές ασυνήθιστες συχνότητες, οι οποίες ανεβάζουν το επίπεδο των παραγωγών στον dub/bass χώρο. Four Tet, Kode9, Martyn και Floating Points θα πρέπει να νιώθουν περήφανοι για το πώς εξέλιξε τον ήχο του πάνω στις βάσεις τους ο Illum Sphere.
3 . PillowTalk - Je Ne Sais Quoi (Wolf + Lamb)
Μπορεί να έρχονται δεύτεροι στην κούρσα για το άλμπουμ του μήνα, πάντως είναι ο δικός τους δίσκος που θα κολλήσει στο CD player, θα παιχτεί στο club, θα μοιραστεί σε άπειρα YouTube links και θα κάνει κόσμο να ερωτευτεί, να χορέψει, να νιώσει, να χαρεί που επιτέλους βρέθηκαν οι εκ Σαν Φρανσισκο ποπ αντικαταστάτες των μέτριων (τελευταία) Hot Chip. Xoρευτική και γεμάτη συναίσθημα ποπ για τη γενιά των ρομαντικών clubbers, το τρυφερό Je Ne Sais Quoi των Pillow Talk περιέχει R'n'B κομματάρες σαν το "Slim's Night Out" που φλερτάρει με την αμεσότητα τoυ Prince, oρχηστρική χορευτική ποπ με σόουλ/jazz προεκτάσεις ("Μeet Me In The Dark"), αλλά και house hits της σχολής Wolf + Lamb και Art Department, όπως το σκοτεινό "If Ι Try". Oλοκληρωμένη προσπάθεια και με όραμα. Mοιραία θα απασχολήσει όσο πρέπει τον μουσικό τύπο και θα βρει τη θέση του στις λίστες των μυαλωμένων DJs. Kυκλοφορεί 17/3.
4. Bobby Charles - Bobby Charles (Lights In The Attic)
H Lights In The Attic πήρε πολύ στα σοβαρά τη δήλωση του Dr. John «I think all of Bobby's songs have something to offer at all times, for all people» για τη μουσική του συγχωρεμένου swamp pop crooner Bobby Charles (από τη σκηνή της Λουιζιάνα). Κι έτσι αποφάσισε να επανακυκλοφορήσει το ντεμπούτο του από τα 1972. Αν δεν ξέρετε τι ονομάζουν στις Η.Π.Α. swamp pop, τότε μόλις ανακαλύψατε έναν ακόμη όρο για να περιγράφετε με cool τρόπο τη μουσική των Dawes, Fleet Foxes, Dr. Dog, Wilco και Devendra Banhart: όλοι έχουν κατά καιρούς διασκευάσει κομμάτια του. Ο Bobby Charles έδρασε στη δεκαετία του 1970 και βοήθησε στον σχηματισμό του αμερικάνικου ροκ της εποχής, με αποκορύφωμα την εμφάνισή του στο Last Walz, τη θρυλική δηλαδή αποχαιρετιστήρια συναυλία των Band. Μια σειρά από αξιόλογους μουσικούς (Rick Danko, Levon Helm, Garth Hudson, Richard Manuel των Band, ο Ben Κeith που στάθηκε για χρόνια στο πλευρό του Neil Young και ο Bob Neuwirth, παλιός κολλητός του Bob Dylan) βοήθησαν καταλυτικά στη δημιουργία του εν λόγω άλμπουμ, που στην ουσία προλόγισε τη νέα γενιά σπουδαίων ροκ μουσικών για τον αμερικάνικο βορρά. Για να μαθαίνουν νέοι και παλαιότεροι, αρκετά δε επίκαιρο για όσους είδαν το Inside Llewyn Davis των αφών Cohen.
DJ 3000 - Besa (Motech)
O DJ 3000 γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ντιτρόιτ (με γονείς από την Αλβανία), άρα έμαθε τα μυστικά του house & techno ήχου από την πηγή. Το τέταρτο άλμπουμ του, Besa –για τη δική του Μotech– κυκλοφορεί στις 3 Μαρτίου και αποτελεί ιδανικό DJ εργαλείο για όσους έχουν κατά καιρούς θελήσει να προσθέσουν ανατολίτικες μελωδίες στα house σετ τους. Παραγωγικά άρτιο, με ξεσηκωτικές funk τεχνικές και με πιασάρικες μελωδίες, δίνει εύκολα στον ακροατή να καταλάβει την ιστορία ένος «καμμένου» DJ/παραγωγού, ο οποίος πέρασε 4 χρόνια στην Ολλανδία προσπαθώντας να πιάσει την καλή και επέστρεψε μετά από ένα αναπαύσιμο έτος στις «σοβαρές» μουσικές του ρίζες για να το κάνει όπως οι πατέρες του είδους: οργανικά και με άποψη.
6. Colo - UR (Ki Records)
Αργά beats, χαλαρές ατμόσφαιρες, απλές μελωδίες, ακουστικά percussions εκτός μίξης και τα εύθραυστα φωνητικά του Nick Smith (o έτερος Colo είναι ο Βen Corr) συνθέτουν τον βαθύ, συναισθηματικό και κοσμικό trip hop ήχο του Λονδίνου τώρα. Αφού δεν κατάφεραν να ξεχάσουν το λάπτοπ με τον σκληρό δίσκο που περιείχε το άλμπουμ στην αγαπημένη τους λονδρέζικη παμπ, οι Colo θα πρέπει να αντιμετωπίσουν σοβαρά το ενδεχόμενο τα 10 κομμάτια του chill wave ντεμπούτο τους να τρυπώσουν από την κλειδαρότρυπα στις κρεβατοκάμαρες των Ευρωπαίων φουτουριστών και να αγαπηθούν ως αξίζει σε μπαλάντες του μέλλοντος, σαν π.χ. το "Τhe View From Nowhere". Η φωνή του Erlend Oye εδώ θα είχε νόημα. Kυκλοφορεί 10/3.
*Τα 60 λεπτά της Just Gazing Records στον offradio.gr συνεχίζονται σταθερά, κάθε Τετάρτη βράδι στις 9.
** Το νέο Free Download ΕΡ της Just Gazing Records θα είναι από τον Αθηναίο παραγωγό Kissing Strangers και θα μπορείτε να το κατεβάζετε δωρεάν από τη Δευτέρα 24/2 εδώ
*** Τα επόμενα DJ dates είναι: Σάββατο 22/2 @ Small 8 (Αρχελάου 8, Παγκράτι) // Πέμπτη 27/2 @ Mosaiko Bar (Λαοδίκης 30, Γλυφάδα) // Παρασκευή 28/2 @ Εl Rey Alo Bar (Θουκυδίδου 7, Χαλάνδρι) // Σάββατο 1/3 + Κυριακή 2/3 @ Σοκάκι (Ναύπλιο).
