Δεν ξέρω αν ο χώρος στον οποίον ηχογραφεί κανείς έναν δίσκο δίνει πραγματικά κάτι από την αίγλη του στο αποτέλεσμα, πάντως οι 5 μέρες που πέρασε ο Elton John στο Château d' Hérouville –ένα κτίσμα του 18ου αιώνα, λίγο έξω από το Παρίσι– φτιάχνοντας το Honky Château (1972), μάλλον έδωσαν περισσότερα σε εκείνο: τον προσδιορισμό που πολύ εύστοχα χαρίζει και τον τίτλο του άλμπουμ. Μακριά από την όποια επιβλητικότητα ή το δέος που μπορεί να δημιουργούσε το ότι το οίκημα ήταν ζωγραφισμένο από τον Vincent Van Gogh (συν το βάρος του χρόνου το οποίο έφερε), εδώ ο Elton John ακούγεται πιο απελευθερωμένος και λιγότερο αγωνιώδης να αποδείξει οτιδήποτε από ποτέ. Και ίσως γι' αυτό να αποδεικνύει πολλά απ' όσα θα τον περίμεναν στο μέλλον.
Μοιάζει περίεργο ότι ένας τόσο ανεπιτήδευτος δίσκος θα ήταν εκείνος που θα του άνοιγε μια και καλή τον δρόμο προς την extravagant περσόνα στην οποία θα εξελισσόταν τα επόμενα χρόνια (ενίοτε με θαυμαστά μουσικά αποτελέσματα). Υπό τη σκεπή του château του, επιλέγει πάντως να προσφέρει στον ακροατή μια αμερικάνικη φιλοξενία. Σε έναν τόσο/όσο μιμιτισμό μοιάζει να προβαίνει εδώ ο Elton John, με τη γάτα του εναρκτήριου “Honky Cat” να μην είναι μόνο «honky», αλλά και «tonk».
Το κομμάτι αφουγκράζεται την ειρωνεία στους στίχους που γράφει το αιώνιο ταίρι του John, ο Bernie Taupin, ενώ o ίδιος παίρνει τον ρόλο του ήρωα που προσπαθεί να ξεφύγει από την επαρχιακή κοινωνία από την οποία προέρχεται, εντασσόμενος στην αστική ζωή. Πώς; Με μια παιχνιδιάρικη μελωδία, η οποία βγαίνει από τα πλήκτρα του πιάνου και χαιρετά τη μαμά Αμέρικα με ένα μπάντζο. Ο Randy Newman, ο οποίος 2 χρόνια αργότερα θα τραγουδούσε για τα Good Old Boys και τους “Rednecks” (δείτε εδώ), θα κουνούσε οπωσδήποτε το κεφάλι με νόημα.
Εδώ ο Elton John βρίσκεται στο στάδιο της μεταμόρφωσης από κάμπια σε πεταλούδα· κι αυτό που του δίνει την ώθηση να ανοίξει σιγά-σιγά τα πολύχρωμα φτερά του, είναι η κατάκτηση και η συγκροτημένη απόδοση μιας πιο ροκ εν ρολ τραγουδοποιίας. Όταν ας πούμε γίνεται κωμικός αφηγητής στο “I Think I’m Gonna Kill Myself”, ο οποίος φαντασιώνεται το ψεύτικο στήσιμο της αυτοκτονίας του και τις μετέπειτα αντιδράσεις (γιατί, ως γνωστόν, το αίμα εγείρει όσο το σπέρμα)· κι ας έλεγε έναν χρόνο μετά "Don’t Shoot Me I’m Only The Piano Player". Ή όταν λικνίζεται σε σέξυ R’n’B ρυθμούς στο “Susie (Dramas)”, που ευτυχώς κερδίζει σε λίμπιντο και καλή παραγωγή, για όσα χάνει σε σύνθεση.
Δεν περιμέναμε βέβαια κάτι λιγότερο, άλλωστε στην καρέκλα του παραγωγού καθόταν ο Gus Dudgeon. Να 'ναι τυχαίο λοιπόν ότι εδώ οι Elton John & Bernie Taupin γράφουν το “Rocket Man”, ή αλλιώς το δικό τους “Space Oddity”, στο οποίο και πάλι την παραγωγή είχε αναλάβει ο Dudgeon; Δεν μπορείς να μην δεις τις εξόφθαλμες ομοιότητες: «Planet Earth is blue / And there's nothing I can do», «Tell my wife I love her very much she knows» λέει ο David Bowie, «I miss the Earth so much, I miss my wife» o Elton John.
Το συνθετικό δίδυμο δεν δείχνει πάντως τη διάθεση να κοπιάρει (και μάλιστα τόσο απροκάλυπτα): πιο πολύ, το “Rocket Man” μοιάζει με διακριτικό φόρο τιμής στον Λεπτό Λευκό Δούκα. Κατά τ’ άλλα, αποτελεί μια τυπική Elton John σύνθεση, στα καλύτερά της: επιβλητικά ανθεμικό ρεφρέν και μια μελωδία που ξέρει ότι θα καταφέρει να παρασιτίσει στα αυτιά σου. Και που επιλέγει βέβαια να αφήσει το slide στην ηλεκτρική κιθάρα να δείξει τον δρόμο για την απογείωση του “Rocket Man”.
Το trademark του θα μας το δείξει όμως και στο “Mona Lisas Αnd Mad Hatters”: μόνο με τον τίτλο του θα έλεγες ότι ανήκει στο σύμπαν του Madman Across The Water (1971), του προκάτοχου δηλαδή του Honky Château. Σχεδόν δοκιμάζει τις δυνάμεις του και στην country εδώ ο Elton John, στο “Slave”, το οποίο δυστυχώς δεν καταφέρνει να ξεφύγει από τη γραφική στιχουργική απεικόνιση μιας ανθρωπογεωγραφίας των αδυνάμων. Το άλμπουμ τελειώνει πάντως ηρωικά με το “Hercules”, κλείνοντας το μάτι στα 1950s και ανεβάζοντας τη διάθεση. Δείχνει έτσι πού οδηγεί τον Elton John ο δρόμος από εδώ και πέρα –ή μάλλον ποιον δρόμο ασφαλτώνει ο ίδιος.
Το Honky Château αποτελεί ουσιαστικά το καλωσόρισμα στο φαινόμενο Elton John (κάτι που επισφραγίστηκε και εμπορικά, αποτελώντας τον πρώτο του Νο 1 δίσκο). Ακόμη κι αν εδώ δεν νιώθουμε ακόμα τα πούπουλα και τη χρυσόσκονη, ο δίσκος φέρει φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του, από το πρώτο κιόλας άκουσμα. Πράγμα που αποδεικνύει ότι σε έναν πρώτης τάξεως συνθέτη, το γύρω-γύρω πακέτο είναι απλά το μέσο κι όχι το μήνυμα.
Ο συγκεκριμένος δίσκος σου ανοίγει πάντα φιλόξενα τις πόρτες του, μάλιστα μερικές φορές νιώθεις πιο άνετα σε αυτόν από ό,τι σε ...δρόμους με κίτρινους τοίχους ή στο πλήρωμα φανταστικών καπετάνιων. Είναι 100% ο Elton John, δίχως να θέλει να το φωνάξει. Άλλωστε, he’s the rocket man, με στολή ή χωρίς.
{youtube}DtVBCG6ThDk{/youtube}
