Orange Goblin, Stonebringer
An Club
14-11-2013
Οι Orange Goblin είναι ένα από τα συγκροτήματα που ξεκίνησαν να μας επισκέπτονται πάνω στην ακμή τους, και μάλιστα με τις εμφανίσεις τους να μην περιορίζονται σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Δεδομένου ότι η πορεία τους συνεχίζει να είναι ανοδική, και έχοντας στο μυαλό τις πολύ καλές εμφανίσεις που πραγματοποίησαν στις προηγούμενες επισκέψεις τους, η απόφαση για το αν θα κατηφορίσω ακόμα μια φορά προς το Αn ήρθε αβίαστα. Συνυπολόγισε και την πολύ καλή τιμή του εισιτηρίου (φθηνότερο από τις προηγούμενες φορές αν δεν κάνω λάθος) και θα έχεις μερικούς από τους κυριότερους λόγους για να βρεθεί κάποιος στο πρώτο σταθμό αυτού του mini tour επί ελληνικού εδάφους.
Για ορεκτικό είχαμε τους Stonebringer, οι οποίοι άρχισαν να με χάνουν με το πολυφορεμένο look τους- μούσι, κοντό μαλλί και καρό πουκάμισα. Φυσικά αυτό δεν θα μπορούσε να παίξει τον παραμικρό ρόλο στην τελική «ετυμηγορία». Ο λόγος για τον οποίο δεν τους πολυπάλεψα είναι τα νεωτεριστικά στοιχεία με τα οποία είναι εμποτισμένο το heavy / stoner που παίζουν, φέρνοντάς μου στο μυαλό λίγο από Down και Pantera. Αρκετά κουμπωμένοι στη σκηνή, αλλά πέρα από αυτό, και χωρίς να είναι κάτι το πραγματικά ιδιαίτερο, όσοι αρέσκονται σε αυτό τον ήχο, εικάζω πως τους ευχαριστήθηκαν.
Μπορεί οι Orange Goblin να μην συγκαταλέγονται ανάμεσα στα συγκροτήματα που λογίζω ως αγαπημένα, είναι όμως από τα συγκροτήματα που καταφέρνουν και ξεφεύγουν από τα όρια του ιδιώματός τους και μπορούν και αγκαλιάζουν ακροατές που δεν κόβουν συχνά βόλτες στα ηχοτοπία που κινούνται (και ναι, προφανώς αποτελώ ένα τέτοιο παράδειγμα). Το γεγονός ότι εκ φύσης τα κομμάτια τους είναι «καταδικασμένα» να ακούγονται στις live εκτελέσεις τους κάνα δυο level παραπάνω, η πάρτι ατμόσφαιρα που συνοδεύει κάθε τους εμφάνιση και αυτή η κατάσταση που σε κάνουν να μην ξέρεις αν θες να κάνεις headbanging ή να χορέψεις, σφυρηλάτησαν εν τέλει μια ιδιαίτερη σχέση ανάμεσα στο συγκρότημα και το ελληνικό κοινό. Ο κόσμος βέβαια φέτος ήταν αισθητά λιγότερος, με εμφανώς πιο χλιαρές αντιδράσεις παρά τις φιλότιμες προτροπές του Ward, κάτι που τελικά φάνηκε να περνάει και στο συγκρότημα, οδηγώντας στην πιο άνευρη εμφάνιση τους (και πάλι όμως αρκετά πιο παθιασμένοι από έναν αυθαίρετο μέσο όρο που έχω στο μυαλό μου).
Όσον αφορά την γενικότερη απόδοση της μπάντας, δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από το αρτιότατο αποτέλεσμα που παρακολουθήσαμε, με τον Ward να γεμίζει την σκηνή τόσο με το μέγεθος όσο και με την ιδιότητά του ως frontman. Από επιλογές τραγουδιών παράπονο δεν έχω, αφού τιμήθηκε το σύνολο της δισκογραφίας τους, αλλά σκάρτα 70 λεπτά στη σκηνή είναι λίγα από όπου και αν το πιάσεις. Το γεγονός ότι και οι προηγούμενες εμφανίσεις τους δεν ήταν και πολύ μεγαλύτερες, ή η κούραση από μια μεγάλη περιοδεία δεν είναι αρκετές για να πνίξουν το παράπονο. Όσο για τον ήχο, οκ, βαβουριάρικη η μουσική των Βρετανών, αλλά λίγο πιο καθαρός να ήταν δεν θα πείραζε κανέναν. Άσε που σε διαφορετικά σημεία του club βίωνες εντελώς διαφορετικής ποιότητας ήχο (όσο απομακρυνόσουν από τη σκηνή βελτιωνόταν). Γενικά, μια χαρά ήταν, με μια αίσθηση (και δυο αναμνήσεις) ότι μπορούν και καλύτερα.
Set-list
Scorpionica
Acid Trial
Saruman's Wish
Round Up The Horses
The Fog
Some You Win, Some You Lose
Aquatic Fanatic
Cities Of Frost
Your World Will Hate This
They Come Back (Harvest Of Skulls)
Blue Snow
Time Travelling Blues
Quincy The Pigboy
Red Tide Rising
Θεοφανόπουλος Γιώργος
Orange Goblin, 45Rats, Void Droid
Μικρός Πρίγκιπας, Πάτρα
17/11/2013
Τέτοια events είναι οξυγόνο για την επαρχία! Δεν συμβαίνει άλλωστε κάθε μέρα να επισκέπτονται την πόλη σου διεθνώς καταξιωμένα ονόματα, εκτός και την λένε Αθήνα ή Θεσσαλονίκη. Οπότε δεν υπήρχε αμφιβολία, εδώ και σκάρτους δύο μήνες από την ανακοίνωση της συναυλίας, για το που θα βρισκόμουν το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου. Πήρα λοιπόν τον Κατσαΐτη και κατηφορίσαμε προς το Μικρό Πρίγκιπα.
Λίγο μετά τις 21:30 άνοιξαν την βραδιά οι Πατρινοί Void Droid και με το stoner metal τους ανέλαβαν το δύσκολο έργο να μας ζεστάνουν. Και το κατάφεραν μια χαρά. Καλοπροβαρισμένοι, με όρεξη και με καλά κομμάτια, ανάγκασαν σε επαναλαμβανόμενη άνω-κάτω κίνηση πολλά κεφάλια από όσα είχαν μαζευτεί ήδη εκείνη την ώρα. Ο ήχος μας «μάτωσε» λίγο τ’ αυτιά στην αρχή με τα πολλά πρίμα, αλλά κάπως έστρωσε στην πορεία. Με «αναπληρωματικό» μπασίστα, μιας και το δικό τους τον έχουν στείλει να… φυλάει σκοπιά και να κάνει περίπολα, ολοκλήρωσαν το μισάωρο σετ τους και χειροκροτήθηκαν τόσο από το κοινό, όσο και από τους… «Καλικάντζαρους» που είχαν βγει από τα καμαρίνια και τους παρακολουθούσαν.
Σειρά είχαν οι Αθηναίοι 45Rats. Το τρίο επιδίδεται σε instrumental hard-rock-n-roll-ισμούς και τα σπάει! Δεν είχα έρθει ξανά σε επαφή με τη μπάντα και δεν ήξερα τι να περιμένω. Στην αρχή μάλιστα όταν είδα ότι δεν είχαν τραγουδιστή, πίστεψα πως το πρώτο κομμάτι ήταν απλά εισαγωγικό. Στιβαροί και δεμένοι όσο δεν πάει, με πολύ καλά riffs, περισσή όρεξη και πάθος, έδωσαν τα ρέστα τους και δεν άφησαν κεφάλι ή πόδι ακίνητο. Μισή ώρα περίπου κράτησε και το δικό τους το σετ και μόλις τελείωσε με βρήκε ψιλοξενερωμένο! Αυτό που με ξενέρωσε βέβαια ήταν η ιδέα πως αν είχαν τραγουδιστή, πιστεύω πως θα έκαναν κόσμο να μαζεύει σαγόνια από τα πατώματα. Όπως και να χει ήταν καταπληκτικοί και ιδανικό πρόγευμα για τους headliners.
Για την εμφάνιση των «Πορτοκαλί Καλικάντζαρων» ότι και να πω θα είναι λίγο. Οι άνθρωποι ανέβηκαν στη σκηνή, έπαιξαν το σετ τους για 70 περίπου λεπτά και έφυγαν αφήνοντας πίσω συντρίμμια. Πραγματικά πάρτι κατάσταση από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Έναρξη με το “Scorpionica” και τα μυαλά στο μπλέντερ. Έπαιζαν λες και δεν υπήρχε αύριο! Ο ήχος εν τω μεταξύ ήταν ιδανικός, με την απαραίτητη βρωμιά και με τα φωνητικά και όλα τα όργανα στις κατάλληλες στάθμες. “Acid Trial” και “Saruman's Wish” στα καπάκια και καληνύχτα ζωή! Ο Ward εκφραστικότατος, ήθελε μια σκηνή μόνος του να αλωνίζει, να «γκαρίζει», να μορφάζει στο κοινό και να κάνει χειρονομίες για να το ξεσηκώνει. Ειλικρινά, από τους καλύτερους και ίσως ο πιο επιβλητικός frontman που έχω παρακολουθήσει ζωντανά. Ο μικροκαμωμένος (καλά, όταν έχεις πλάι σου το Ward δεν μπορείς και να χαρακτηριστείς κάπως αλλιώς…) Hoare δεν έχανε νότα ταλαιπωρώντας το ταυράκι του κάνοντας συνεχώς headbanging, ο Millard τυραννούσε μανιωδώς το τετράχορδό του, ενώ ο Turner πίσω από το drumkit παρέδιδε σεμινάρια στιβαρότητας. Κομμάτια απ' όλη τη δισκογραφία τους παρέλασαν σε ένα best of setlist, με τη μερίδα του λέοντος να το κατέχει το περσινό “A Eulogy For The Damned”. “Some you win, Some you lose”, “Aquatic Fanatic”, “Your world will hate this” ήταν μερικά μόνο από τα κομμάτια που εξανάγκασαν το πατρινό κοινό σε συνεχές moshpit. Αφού είχε πέσει λοιπόν… «Μπλε Χιόνι», o Ward μας αφιέρωσε το “Time Travelling Blues” και αφού μας τραγούδησε για τον “Quincy the Pigboy”, οι άγγλουρες μας φιλοδώρησαν και με ένα in-your-face “Red Tide Rising”, έτσι για το καληνύχτα. Εεε που ‘σαι ψηλέ!!! Του χρόνου ξανακοπιάστε απ’ τα μέρη μας…
Θανάσης Μπόγρης
