Ταξίδι στο εξωτερικό καλοκαιριάτικα και τι πιο ιδανικό από το να συνδυαστεί με κάποιο μουσικό φεστιβάλ; Γι αυτό, το μενού φέτος περιελάμβανε Μαδρίτη και Rock In Rio, το οποίο στις 5 μέρες του περιελάμβανε ονόματα όπως METALLICA, MOTORHEAD, RAGE AGAINST THE MACHINE, BON JOVI και έφτανε μέχρι CYPRESS HILL και SHAKIRA! Όπως και νά ‘χει, ο συνδυασμός METALLICA/MOTORHEAD ήταν η προφανής επιλογή…
 |
Οι πύλες του Rock In Rio, το οποίο χωροταξικά βρίσκεται νότια της Μαδρίτης (και στο οποίο μας μετέφεραν δωρεάν πούλμαν που είχε ναυλώσει η διοργανώτρια εταιρεία και έφευγαν συνεχώς απ' το Santiago Bernabeu) άνοιξαν στις 6μμ και δεκάδες χιλιάδες fans εισέρευσαν στους τεράστιους χώρους του, οι οποίοι περιελάμβαναν τα πάντα: από φαγητό και μπύρες μέχρι special events των (πάρα πολλών) χορηγών. Λίγη ώρα μετά, στη μικρή σκηνή ανέβηκαν οι HAIL!, που για όσους δεν γνωρίζουν είναι ένα supergroup διασκευών των Tim "Ripper" Owens και Andreas Kisser οι οποίοι φέτος συνεπικουρούνταν απ' τους Paul Bostaph στα τύμπανα και James LoMenzo στο μπάσο. Σε περίπου 35 λεπτά ακούσαμε άρτια εκτελεσμένες διασκευές (η φωνάρα είναι πάντα φωνάρα άλλωστε) σε πασίγνωστα metal κομμάτια, με highlights το (αφιερωμένο στον Paul Gray) “(sic)” και το “Balls To The Wall” με καλεσμένο στην σκηνή τον Mickey Dee.
HAIL! setlist:
1. Ace Of Spades
2. Refuse/Resist
3. Symphony Of Destruction
4. Painkiller
5. (sic)
6. Balls To The Wall
Η συνέχεια είχε BARON ROJO, ιστορικό hard'n'heavy ισπανικό (και ισπανόφωνο) συγκρότημα, καθώς δισκογραφούν από το 1981. Τα κομμάτια τους παρότι καλοπαιγμένα δεν μας κράτησαν μαζί τους για πολλή ώρα και -μετά από μια στάση για μπύρες- μεταφερθήκαμε στην μεγάλη σκηνή όπου έπαιζαν οι επίσης Ισπανοί SOBER. Απ' το όνομά τους και μόνο θα καταλάβαινε κανείς τις TOOL επιρροές τους. Πέραν όμως αυτών, δείχνουν μια εμφανή προσήλωση στο alternative rock (ή grunge όπως έχει επικρατήσει να λέγεται) των 90's. Εγώ προσωπικά βαρέθήκα αφάνταστα τις χιλιοπαιγμένες ιδέες τους, αλλά αυτό δεν εμπόδισε μεγάλο μέρος του κοινού να επιδίδεται σε επιδοκιμαστικές ιαχές. Οι MARILLION ας μας συγχωρήσουν για την μη παρουσία μας στη μικρή σκηνή όπου θα εμφανίζονταν, αλλά έπρεπε να πάρουμε τις τελευταίες μπύρες και να στηθούμε στη μεγάλη σκηνή όπου σε λίγα λεπτά θα ανέβαινε στο σανίδι η πιο larger-than-life ίσως μορφή που γέννησε το rock'n'roll...
 |
Γιατί αυτό είναι ο Lemmy και τίποτα λιγότερο (περισσότερο μπορεί). Για 70 λεπτά και με τη βοήθεια του καταπληκτικού ήχου, το πιο αρχιδάτο power trio στην ιστορία της μουσικής, οι MOTORHEAD εφόρμησαν με το “Iron Fist” και ισοπέδωσαν τα πάντα στο διάβα τους. Με ένα εντελώς ακομπλεξάριστο setlist που περιελάμβανε από all-time classics όπως το “Metropolis” και θαμμένα διαμάντια (το b-side του “Eat The Rich” single/EP ονόματι “Cradle To The Grave”) έως τα 00'ς δισκογραφικά χτυπήματά τους (“Rock Out”, “Be My Baby”, “In The Name Of Tragedy”). Τα riffs του Phil καρφώνονταν κατευθείαν στο κεφάλι, τα τύμπανα του Mickey χτυπούσαν στο στέρνο, μα πάνω απ' όλα κυριαρχούσε το μπάσο-οδοστρωτήρας και η πελώρια φωνή του τύπου με το πρώσικο μούσι. Ναι, ο Lemmy είναι ο άνθρωπος που έχει νικήσει το χρόνο. Δεν έχει περάσει μέρα από πάνω του, είναι όσο ήταν όταν έγραφε το “Motorizer”, το “We Are Motorhead”, το “Bastards”... Είναι ο ίδιος που έδωσε στην ιστορία του rock'n'roll μνημεία σαν το “Orgasmatron”, το “Overkill” και το “Ace Of Spades”. Kαι εν τέλει μιλάμε για τον ίδιο και απαράλλαχτο τύπο που 35 χρόνια πριν, όταν εκδιώχθηκε απ' τους HAWKWIND πήγε και πήδηξε τις γκόμενές τους για εκδίκηση. Το κλείσιμο του main set με το “Killed By Death”, αλλά και το encore με τα “Ace Of Spades” και “Overkill” προξένησαν αναμενόμενα γενικό χαμό και ένα τεράστιο χαμόγελο ήταν αποτυπωμένο στα πρόσωπα όλων των παρευρισκόμενων.
MOTORHEAD setlist:
1. Iron Fist
2. Stay Clean
3. Be My Baby
4. Rock Out
5. Metropolis
6. Over The Top
7. The Thousand Names Of God
8. Cradle Τo Τhe Grave
9. In The Name Of Tragedy
10. Just 'Cos You Got The Power
11. Going To Brazil
12. Killed By Death
13. Ace Of Spades
14. Overkill
 |
Μετά από τέτοια ισοπεδωτική εμφάνιση και παρά την αδιαμφησβήτητη κυριαρχία τους, ιδίως στον τομέα live, οι METALLICA είχαν την "υποχρέωση" όχι φυσικά να αποδείξουν κάτι, αλλά να συνεχίσουν την feel-good ατμόσφαιρα της βραδιάς. Και κάτι τα προβληματάκια στον ήχο με το μπάσιμο του “Creeping Death”, κάτι το "δικό σας παιδιά" του Hetfield στο ρεφραίν με έκαναν στιγμιαία να χάσω τον ενθουσιασμό μου. Κακό του κεφαλιού μου όμως γιατί η συνέχεια με διέψευσε πανηγυρικά. “For Whom The Bell Tolls”, “Through The Never” (!), “Disposable Heroes” (yeah!) και αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι η φωνή του James φτάνει επίπεδα περιόδου '91-'93 χωρίς ίχνος υπερβολής. Γενικά, οι METALLICA βγάζουν πλέον μια απίστευτα θετική αύρα πάνω στη σκηνή που είναι αδύνατο να μην συμπαρασύρει τους οπαδούς τους σε ένα 2ώρο metal party χωρίς σταματημό. Η επιλογή των κομματιών, με την εξαίρεση αυτών του “Death Magnetic” ήταν αποκλειστικά μέχρι και το “Black Album” (θεωρώ όχι συνειδητά πάντως) και όσο περνούσε η ώρα αντί να κουράζονται έβγαζαν όλο και περισσότερη ενέργεια με την κορύφωση να έρχεται αφενός στα “Master Of Puppets”/”Fight Fire With Fire” (τι '93 λέω, εδώ ο άνθρωπος είχε φτάσει χαλαρά πίσω στο 1984) και αφετέρου στο encore με την θεϊκή διασκευή του “Am I Evil”, την οποία διαδέχτηκε το (προσωπικό αγαπημένο) “Phantom Lord” και το -σύνηθες πλέον για κλείσιμο- “Seek And Destroy”.
METALLICA setlist:
1. Creeping Death
2. For Whom The Bell Tolls
3. Through The Never
4. Disposable Heroes
5. Fade To Black
6. That Was Just Your Life
7. The End Of The Line
8. Sad But True
9. Welcome Home (Sanitarium)
10. Cyanide
11. One
12. Master Of Puppets
13. Fight Fire With Fire
14. Nothing Else Matters
15. Enter Sandman
16. Am I Evil? (Diamond Head cover)
17. Phantom Lord
18. Seek & Destroy
Με την ώρα να έχει φτάσει μία μετά τα μεσάνυχτα, παίρναμε το δρόμο της επιστροφής με τα (δωρεάν και συνεχή υπενθυμίζω) πούλμαν προς Μαδρίτη, γεμάτοι μετά από μια βραδιά hard'n'heavy συγκινήσεων. Μπορεί να μην είδαμε big-four εξάλλου, αλλά με μεγάλη βεβαιότητα μπορώ να σας πω ότι είδαμε the biggest two.
Υ.Γ.: Το ταξίδι και το φεστιβάλ δεν θα ήταν ποτέ ίδιο χωρίς τη συγκεκριμένη παρέα. You know who you are!
