Είναι αδύνατον να μιλήσεις κινηματογραφικά για τους Beatles και να προσπεράσεις τα χιλιοειπωμένα γύρω από την Beatlemania, το “σπάνιο υλικό” αρχείου και τις γνωστές αναλύσεις γύρω από το συμπαντικό pop φαινόμενο στο οποίο εξελίχθηκαν οι Beatles. Είναι σπάνιο να μιλήσεις ουσιαστικά για την «παρέα» των τεσσάρων μουσικών και τη δημόσια καλλιτεχνική εικόνα τους απέναντι σε χιλιάδες αλαφιασμένους fans. Αυτό όμως το πετυχαίνει απόλυτα η ταινία Eight Days a Week, η αναπάντεχη μουσική ταινία του Ρον Χάουαρντ, που τοποθετεί την αγάπη των τεσσάρων μουσικών μεταξύ τους στην ραχοκοκαλιά της αφήγησης.
Η ταινία Eight Days a Week μιλάει για τη σχέση των Beatles με το κοινό τους και την εκκωφαντική αύρα γύρω από τις ζωντανές τους εμφανίσεις. Ο σκηνοθέτης καταφέρνει να αφηγηθεί με τρυφερότητα μια ιστορία που ξεκινάει το 1963, με μια τετραμελή παρέα παιδιών από το Liverpool, για να καταλήξει σε τέσσερις «μουσάτες» ιδιοφυίες που παίζουν για λίγους φίλους σε μια ταράτσα το 1969. Ενδιάμεσα ο Χάουαρντ ποτίζει τα πάντα γύρω από τα ιερά είδωλα σαν διαβασμένος οπαδός που τεμαχίζει τις ιστορικές στιγμές, περνώντας από το ένα συμβάν στο επόμενο, σε μια συναρπαστική χιονοστιβάδα γεγονότων. Αντί για ένα ακόμη μνημείο στο βουνό από δημιουργίες που αποτίνουν φόρο τιμής στους Fab Four και την ειδωλοποίηση του έργου τους, ο Χάουαρντ βλέπει πιο βαθιά, προσθέτει παραμέτρους και παρουσιάζει τους Beatles αρχικά σαν αζύμωτες ψυχές χωρίς πνευματική στέγη, μετά σαν όσιους συνθέτες που εμπνέουν κουλτούρες και εκκωφαντικές τσιρίδες και ύστερα από μαστουρωμένους πλακατζήδες στις ταινίες του Lester (Help!), σε τρωτούς καλλιτέχνες πελαγωμένους μέσα στην ίδια την εικόνα τους.
Ο σκηνοθέτης τοποθετεί στον αφηγηματικό άξονα του υλικού τις ζωντανές τους εμφανίσεις, από τις pub στα μεγάλα στάδια της Αμερικάνικης εισβολής και δεν στέκεται απλά στην παρατήρηση. Η παράθεση γεγονότων και πληροφοριών μας βάζουν στο μυαλό των fab four και χάρη στο εμπνευσμένο μοντάζ αντιλαμβανόμαστε όλα όσα λάμβαναν χώρα στο μυαλό τους, τα διλήμματα των κατευθυντήριων επιλογών των νεαρών που συνθλίβονταν από την ασύμμετρη μάχη με το δημόσιο καθρέφτη τους και την λαϊκή υστερία που προκαλούσαν σε μια γενιά που για πρώτη φορά δεν είχε σχέση με τους προγόνους της. Τα μικρά τάκλιν εμβόλιμων σχολίων αποκαλύπτουν τους ισχυρούς δεσμούς της «παρέας» και της «αγορίστικης συντροφιάς» που συνέδεε αυτά τα τέσσερα παιδιά από το Liverpool και την αγριότητα των εφηβικών τσιρίδων όταν αποφάσισαν να παίξουν σε ανοιχτά στάδια – μια κίνηση επαναστατική για το ροκ γενικότερα καθώς γεννήθηκε η έννοια του κονσέρτου σε ανοιχτούς χώρους και αυτό πήγε μπροστά την ακουστική τεχνολογία που απολαμβάνουμε σήμερα. Η ιδέα των «ροκ συναυλιών» όπως τη γνωρίζουμε, γεννιέται στις εικόνες του φιλμ.
Ο McCartney και ο Ringo Starr μιλούν σήμερα με τρυφερότητα για τα πρώτα χρόνια των Beatles, όταν έτρεχαν οχτώ μέρες την εβδομάδα σε συναυλίες. Μια τρυφερότητα που φέρνει δάκρυα στα μάτια ακόμα και των πιο κυνικών. Η Whoopi Goldberg και η Sigourney Weaver αφηγούνται από τη δική τους σκοπιά τη σχέση τους με τις πρώτες συναυλίες των Beatles στην Αμερική, ενώ η εμφάνιση του συγκροτήματος στο Shea Stadium το 1965 είναι το ζενίθ και ναδίρ ταυτόχρονα, καθώς δεκάδες χιλιάδες κόσμος συγκεντρώθηκε πρώτη φορά για να ακούσει ζωντανό rock’n’roll, αλλά ήταν και η στιγμή που τα μέλη των Beatles κατάλαβαν ότι δεν θα μπορούσαν να κάνουν αυτή τη δουλειά για πολύ ακόμα. Στο τέλος όλα έρχονται σε συσχετισμό. Αντιλαμβανόμαστε τι τους κρατούσε ενωμένους στην χαρά της δημιουργίας και τι τους κρατούσε εγκλωβισμένους σε ένα όχι πάντα τόσο ευχάριστο παρόν. Από την αμφιλεγόμενη δήλωση του Lennon περί "more popular than Jesus" και την εμφάνιση στον Ed Sullivan, με τερματικό σταθμό την απομόνωση στο studio για την δημιουργία του αριστουργήματος Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band, η ταινία πετυχαίνει ένα έντεχνο ανακάτεμα της τράπουλας, σε μια βιογραφική διαδρομή ενηλικίωσης και συνειδητοποίησης.
Δείτε αυτό το φιλμ… ΔΥΝΑΤΑ.
{youtube}su5U4gY9-hA{/youtube}
