Είχαν 5 χρόνια να έρθουν για συναυλία στην Αθήνα, και το γιόρτασαν. Με ένα μυσταγωγικό σόου ασφυκτικά γεμάτο από το σύνολο των καταβολών και των ακουσμάτων τους, σε ένα κατάμεστο Ρομάντσο, όπου Θεσσαλονικείς και Αθηναίοι αντάμωσαν σε αγαστή μουσική σύμπραξη και psycho rock λίκνισμα, ενωμένοι από τη συμπάθεια που τρέφουν για αυτήν την ιδιαίτερη εξαμελή μπάντα.
Μετά το πολυπολιτισμικό, τριπαρισμένο άνοιγμα της Lia Hide –η οποία βρέθηκε στη σκηνή του Ρομάντσο με full band αναπτύσσοντας και αξιοποιώντας όλο το μουσικό και αφηγηματικό της εύρος– οι Θεσσαλονικείς πρωταγωνιστές της βραδιάς παρατάχθηκαν κάνοντας πάταγο και ικανοποιώντας άμα τη εμφανίσει το παθιασμένο κοινό, που τους περίμενε πώς και πώς.
Οι Sleepin Pillow είναι ίσως οι πρώτοι που κατάφεραν το πάντρεμα της ελληνικής παράδοσης και της ανατολίτικης φλέβας με απόκοσμα post, σκληρά και psycho ακούσματα, αποτελώντας –μαζϊ με τους Gravity_Says_i και τους Villagers Οf Ioannina City– την ύψιστη τριάδα του mediterranean rock ηχοχρώματος, έκαστος βέβαια στο είδος του και στο δικό του ιδιαίτερο μονοπάτι.
Με πλήρη παρουσίαση της δισκογραφίας τους, η οποία αριθμεί 3 άλμπουμ, απογείωσαν στο Ρομάντσο ένα κοινό αποφασισμένο να απογειωθεί. Ένα κοινό που διψούσε για μια σκοτεινή συναυλιακή εμπειρία με την κατάλληλη δόση ανατολικών ρυθμών, ιδιαίτερα έντονων στα τραγούδια του πρώτου, αξέχαστου δίσκου τους, Apples On An Orange Tree (2008). Το “Instrument Οf Time” ήχησε όπως πάντα ως εμβατήριο κάποιου ξεχασμένου Πάνα, ενώ το “Black Sea”, που επιφυλάχθηκε για το encore, πώρωσε με το αρχέγονο κάλεσμα της επιστροφής σε κάποια μεσογειακή, ροκ, ηλεκτρισμένη ρίζα.
Όχι ότι το τελευταίο αυτό live των Sleepin Pillow δεν είχε αδυναμίες: έγιναν εμφανείς, ιδιαίτερα στις post μπαλάντες τους ή σε ένα-δυο αδικαιολόγητα σκληρά μεταλλικά ξεσπάσματα του σετ. Ούτε ότι δεν τους έχουμε δει καλύτερους, εκεί γύρω στο 2008· όταν δεν ήταν τόσο ακριβωθώρητοι και όταν η μουσική τους είχε αποτελέσει πραγματική «πρόταση».
Ωστόσο η ποιότητα και η ιδιαιτερότητά τους, η άποψή τους και ο τρόπος που την επικοινωνούν, τους κάνουν να παραμένουν συγκινητικοί, αποστομωτικοί και μοναδικοί ως προς την αφύπνιση των ενστίκτων ενός κοινού που, όση βρετανική σκηνή και να έχει καταπιεί, πάντα διψάει για ένα συγκρότημα που ξέρει να ράψει την ηλεκτρική κιθάρα, τα samples και τα επιθετικά τύμπανα με το μπουζούκι και τα πνευστά των βουνών μας. Για ένα συγκρότημα, δηλαδή, το οποίο γνωρίζει πώς να κάνει το ροκ ιδίωμα να πάρει το μονοπάτι της επιστροφής στις δικές μας ρίζες.
{youtube}hjRK0uLF_yA{/youtube}
