Run DMC

Συνέντευξη: BBS
Φωτογραφίες: Manyi Wong

Σε ένα θυελλώδες απόγευμα , κάπου στα μέσα Νοεμβρίου του 1999, ο Reverend Run των RUN DMC σεμνοπρεπής, ετοιμάζεται για να υποδεχτεί σε λίγο το μελαγχολικό κοινό... Χαζεύοντας το χώρο γύρω από τον -κατακλυσμένο από κόσμο- καθεδρικό της Νέας Υόρκης, ο Run ψάχνει τις κατάλληλες λέξεις για κάτι τόσο κοντινό και αγαπητό στον ίδιο...

Αμέτρητοι μαύροι σκοτώνονται και ξεχνιούνται κάθε μέρα, αλλά αυτή η κηδεία έχει συγκεντρώσει τα βλέμματα όλων. Επίσημοι έχουν συγκεντρωθει, και μιλούν για την απώλεια μιας τέτοιας πηγής χρυσού, όσο χιλιάδες "true-school" πιστοί που έχουν συγκεντρωθεί έξω από το ναό, δέχονται στα κεφάλια τους τόνους από νερό αφού η βροχή δεν λέει να σταματήσει. Μέσα οι "πενθούντες", με ύφος ηδονοβλεψία ρίχνουν ματιές στα αχαλίνωτα δάκρυα του Afrika Bambaata και των Cold Crush Brothers, που προσπαθουν να συνηδειτοποιήσουν τον χαμό του παιδιού τους. Mcs με πλατινένιους δίσκους κάθονται αγχωμένοι στο βάθος, και νιώθουν εν μέρει υπεύθυνοι για τη δολοφονία του εργοδότη τους... Το hip hop , λίγο μετά τα εικοστά γενέθλιά του, πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε πριν δυο μέρες...

Ξαφνικά, τα δάκρυα, τα σχόλια, οι ήχοι των κινητών σταματούν... Ο Reverend Run είναι έτοιμος , και συγκεντρώνει την προσοχή του κόσμου. Νέοι και γέροι κρέμονται από κάθε λέξη σοφίας και έμπνευσης του Run, ο οποίος έχοντας περάσει μέρες και νύχτες με τον νεκρό, μπορεί να πει ίσως περισσότερα απ'όλους...

Υπάρχει βέβαια ένα πρόβλημα με το νοσηρό αυτό σενάριο - ο Reverend Run ποτέ δεν θα ανέβαινε σε ένα παρόμοιο βήμα. Κι αυτό γιατί ο ίδιος, αλλά και τα υπόλοιπα μέλη των Run Dmc δεν θεωρούν πεθαμένο το hip hop... Οι Run Dmc δεν θεωρούν καν ότι κάτι έχει αλλάξει, παραμένουν αισιόδοξοι για το μέλλον της τέχνης που υπηρετούν και σίγουροι ότι η εμπορικοποίηση της rap βιομηχανίας δεν θα έχει αρνητικές συνέπειες στην ίδια τη μουσική. Παράλληλα δεν διστάζουν να παραδεχτούν την προτίμησή τους για τους ίδιους πολυεκατομυριούχους πια καλλιτέχνες που χλευάζουν πολλοί hip hop "εξαγνιστές"...

"Rap ain't goin' nowhere and it will live on!", τονίζει ο Run... "Ο κόσμος λέει ότι το rap πηγαίνει κάπου, και νομίζεις ότι βρίσκεται σε κανένα τρένο ή κάτι τέτοιο... "

"Κοιτάζοντας την ιστορία των Run Dmc βλέπεις την μακροβιότητα του rap", προσθέτει σκεπτικός... "Επομένως οποιαδήποτε ερώτηση που αφορά το gangsta rap ή το πόσο θα κρατήσει το rap , μας γυρίζει πίσω στις ερωτήσεις που μας έκαναν όταν αρχίζαμε, το 1983. Ολοι ήθελαν να μάθουν τι είναι αυτό το rap, και πόσο καιρό θα κρατήσει, και όλα τα σχετικά. Εμείς απαντούσαμε ότι θα υπάρχει για πάντα. Ρίξτε μια ματιά στη σύγχρονη μουσική, από το R&B, στο rock και στη reggae, υπάρχουν έντονες οι hip hop επιρροές: Από τα hip hop samples και beats ως τους reggae rappers ή απλούς rappers. Ακόμα και στα 55 μας θα δίνουμε ακόμα συνέντευξη σε σένα", λέει αστειεόμενος αλλά και αποφασιστικός ταυτόχρονα. "Το hip hop δεν έχει beat, δεν είναι τίποτα παρά μουσική άλλων, γι'αυτό και ποτέ δεν θα πεθάνει, εκτός και αν πεθάνουν όλα τα άλλα είδη μουσικής!"

Ο Run πάντως δεν αποδέχεται την δική μου άποψη περί καλλιτεχνικής (ποιοτικής) απειλής του rap. Επιμένει να μάθει ποιοι MC's θεωρώ ότι δεν έχουν "καλλιτεχνική βαρύτητα". Πρώτα απ'όλα ο κύριος Puffy Combs, τονίζω χωρίς δεύτερη σκέψη. Ο Run με διακόπτει: "Ας μιλήσουμε λοιπόν για τον Puffy... Kάποιος του γράφει τα κομμάτια... Ο Puffy είναι ένας αυθεντικός businessman, και είναι ο κορυφαίος σ'αυτό. Το παιδί μπορεί να rappαρει με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Του διδάσκουν πως να το κάνει κι εκείνος τα καταφέρνει περίφημα. Το κάνει καλύτερα και από τον πατέρα μου αν του έδινε κάποιος στίχους!"

H oυσία είναι ότι μου κάνει εντύπωση πως ένας rapper που κάποτε είπε (στο "Rock Box") "Calvin Klein ain't no friend of mine/Don't want nobody's name on my behind" μπορεί να υποστηρίζει την Versace "Puff Fluff" καμπάνια του Combs. Tου αρέσουν οι επιτυχημένοι και δεν δίνει δεκάρα όπως λέει για τους αποτυχημένους.

"Mεγαλώνοντας, ο Reverend Run ήταν ο Kris Kringle μου... Οι συνεκτικοί "street" στίχοι του έδεναν με τα δελεαστικά beats του Jay. Oι Run Dmc έγιναν ένα με μένα, η μουσική τους έδειχνε προσγειωμένα "αδέρφια" που έφτιαχναν μουσική για συνηθισμένους ανθρώπους σαν κι εμένα..."

Και τι στοιχειοθετεί μία hip hop αποτυχία; (Ρωτάω κάπως απογοητευμένος από την real life εκδοση ενός από τους ήρωες μου). Ηταν το "Time's Up" (O.C.) αποτυχία; Γιατί δεν ανέβηκε στα charts... Τι συμβαίνει με καλλιτέχνες όπως οι Common & Organized Konfusion? Δεν αξίζουν ακριβώς επειδή δεν τους υποστηρίζει το ευρύ κοινό; Τι είναι τελικά αυτό που μετράει; Το χρήμα ή το ταλέντο;

"Δεν είναι θέμα χρημάτων", απαντάει ο Run, "είναι θέμα καλής μουσικής, όταν κάτι αγοράζεται από πολλά άτομα, αξίζει! Σίγουρα και η εταιρία παίζει ρόλο, συμφωνώ, αλλά δεν μου αρ΄σει όταν αυτό που ήθελε κάποιος να πετύχει δεν έγινε. Φτιάξε ένα καλό δίσκο, μπες στο ραδιόφωνο, γίνει Master P, αλλά μην με ενοχλείς με τις αποτυχίες σου!"

Οσο η συζήτηση προχωράει, βρίσκομαι σε μια κατάσταση διαμάχης για το πόσο αξίζει ή δεν αξίζει ο Puff Daddy, και σ'αυτό το σημείο είμαι έτοιμος να βγω από το δωμάτιο και να γράψω ένα άρθρο "Οι RUN DMC ξεπουλήθηκαν", αλλά κάτι με συγκρατεί πρωτού καταλάβω γιατί είναι πραγματικά ένα μεγάλο rap group...

H αλήθεια είναι ότι στα 80's οι RUN DMC ήταν ο Puffy, o Biggie και οι Wu-Tang της εποχής τους. Παρουσίασαν το hip hop στο mainstream κοινό, και άνοιξαν το δρόμο για τους πλατινένιους stars του 97. Ηταν οι πρώτοι που αναμείχθηκαν με τη rock σκηνή με μεγάλη επιτυχία, και έδειξαν στους Aerosmith πως να περπατούν σωστά με το "Walk This Way"...

Οι Run DMC είναι οι πρωτοπόροι του σύγχρονου rap παιχνιδιού, και παρόλη την αποδοχή τους ποτέ δεν τα πήραν χοντρά. Σίγουρα, το "Raising Hell" δεν ήταν ασχημο εμπορικά, αλλά τίποτα από αυτά που έκαναν οι Run Dmc δεν τους εξασφάλισε αυτά που για σήμερα αρκεί να εξασφαλίσει ένα hot single. Σίγουρα πάλι, ο Reverend Run μιλάει με στόμφο για χρήματα, θέσεις στα charts και αντίτυπα που πουλιούνται, αλλά η φωνή του είναι γεμάτη θαυμασμό κι όχι περιφρόνηση... Οταν ο DMC μιλάει για τον Puffy τα πρόσωπό του γυαλίζει, αφού παρομοιάζει το marketing των Bad Boy CEOS με αυτές του Russell Simmons 10 χρόνια πριν...

"Ο κόσμος λέει ότι το rap βασίζεται στο image σήμερα, αλλά πρέπει να καταλάβεις το εξής: η βιομηχανία του rap δεν βασίζεται σ'αυτό, απλά η αντίληψη που έχουν οι rappers έχει αλλάξει. Χωρίς τις ικανότητες στον στίχο όμως, κανένας από τους δίσκους δεν θα πούλαγε. Αν ακούσεις για τι θέματα rappάρει ο Nas για παράδειγμα, μοιάζει πολύ με τον Biggie. O Puffy ήταν αυθεντία γιατί πήρε τον "Biggie the Rapper Don" και έκανε αυτό το image "μεγάλο". Αλλά το rap δεν βασίζεται στο image, χωρίς τους στίχους κανείς από όλους αυτούς τους MC's δεν θα είχε τον σεβασμό που έχει. Αυτό που έκανε ο Puffy για τον Biggie ήταν ότι ο Russel Simmons έκανε για τους Run DMC... Eίναι το ίδιο πράγμα"...

Από αυτή την άποψη η rap δεν έχει πολυαλλάξει σύμφωνα πάντα με τους Run DMC. "Oταν είμασταν νέοι ξέραμε πόσο "μεγάλο" ήταν το hip hop, απλά σκεφτόμασταν ότι ο υπόλοιπος κόσμος δεν γνώριζε τι συνέναινε", προσθέτει ο Jam Master...

Η αλήθεια είναι ότι χάρις στους RUN DMC , ο υπόλοιπος κόσμος τώρα ξέρει, ή νομίζει ότι ξέρει για το hip hop. Oι Fans, οι δημοσιογράφοι εκτιμούν την κατάσταση της rap για τη χρονιά που μας πέρασε, προβλέπουν πόσο ακόμα θα μείνει ζωντανό το hip hop. Παρότι κάτι τέτοια ζητήματα δεν είναι άσχημα, ο κίνδυνος έρχεται από ανθρώπους σαν κι εμένα που προσπαθούν να τοποθετήσουν rap προγόνους όπως ο Reverend Run σε ένα φουτουριστικό βάθρο, στο οποίο ποτέ δεν θα στέκονταν. Παρότι εγώ βλέπω να πλησιάζει ο θάνατος του hip hop, αν για τους Run Dmc όλα είναι καλά και ώραια, τότε ποιος είμαι εγώ για να κρίνω το αντίθετο; Και αν το hip hop δολοφονηθεί ξαφνικά είναι σίγουρο ότι οι Run Dmc θα ειδοποιηθούν πολύ νωρίτερα απ'ότι εγώ. Εξάλλου, η αστυνομία καλεί πρώτα τα μέλη της οικογένειας...