Η Λευκή Συμφωνία είναι μία από τις σημαντικότερες ελληνόφωνες και γενικότερα ελληνικές μπάντες που ξεπήδησαν από τον υπόγειο και σκοτεινό κόσμο της ελληνικής ροκ σκηνής στη δεκαετία του ‘80. Παίρνοντας τα σκήπτρα από τις γιγαντιαίες φιγούρες και τα συγκροτήματα του ’60 και του ’70, τα μέλη της κατάφεραν από νωρίς μεγάλα κατορθώματα για την ελληνική ανεξάρτητη σκηνή. Το 1984, ακόμα δεν είχαν εμφανιστεί επίσημα στη δισκογραφία οι Τρύπες και τα Μωρά στη Φωτιά αλλά στην Αθήνα, τέσσερα παιδιά επηρεασμένα από το κλασικό ροκ και την έκρηξη του πανκ και του νιου γουέιβ, στήνουν το δικό τους συγκρότημα, για να κυκλοφόρησαν το 1986, το πρώτο τους άλμπουμ Μυστικοί Κήποι. Το ντεμπούτο αυτό τους απέφερε πρωτόγνωρη επιτυχία αφού κατόρθωσαν να κάνουν συχνά live, να εμφανίζονται σε δημοφιλή μέσα και να κάνουν μια ελπιδοφόρα καριέρα εντός αλλά και εκτός συνόρων φτάνοντας ως το Βερολίνο. To 2000, ύστερα από διάφορες εσωτερικές αλλαγές, πραγματοποιούν ένα διάλειμμα, για να επανέλθουν το 2017. Το 2020 κυκλοφορούν την πρώτη τους δουλειά (Σαν τον Ήλιο) μετά από τη μεγάλη παύση και το 2023 δημοσιεύουν ακόμα ένα άλμπουμ (Άνθη της Σιωπής). Ετοιμάζονται για ένα μεγάλο live στο An Club, την Παρασκευή 24 Νοεμβρίου. Η συνάντησή μου με τον Θοδωρή Δημητρίου στο Χαϊδάρι, τον στιχουργό και frontman του γκρουπ, έναν από τους πιο χαρισματικούς της ελληνικής σκηνής, κινήθηκε γύρω από την προσωπική του ιστορία αλλά και την αναδρομή στο ιστορικό της Λευκής Συμφωνίας από την αρχή μέχρι σήμερα.
Πώς ξεκίνησε η δική σου ενασχόληση με τη μουσική;
Ξεκίνησα από παιδί με μαθήματα πιάνο και βαριόμουν τότε κάπως τις κλασικές σπουδές. Άρχισα σιγά σιγά να αυτοσχεδιάζω και η συλλογή δίσκων που έκανα, με έκανε να αφοσιωθώ περισσότερο στο κομμάτι της ερμηνείας. Έτσι, μπήκα και στον κόσμο των στίχων και στο τέλους του λυκείου μπήκα σε ένα γκρουπ που πειραματιζόμασταν και τζαμάραμε φουλ. Κάποια στιγμή, το πιάνο αντικαταστάθηκε από το τραγούδι και ήμουν σίγουρος ότι πια ήθελα να παίζω τα δικά μου τραγούδια.
Πώς σε τράβηξε τόσο το τραγούδι;
Παρόλο που εκτίθεσαι πολύ όταν είσαι μπροστά και τραγουδάς, περιέχει και μια απελευθέρωση! Αυτό με τράβηξε και ήταν η κινητήριος δύναμη για την έκφρασή μου. Εμπνεύστηκα και από πολλά πρόσωπα όπως ο Τζιμ Μόρισον, ο Ίαν Κέρτις, ο Ρόμπερτ Πλαντ, ο Όζζυ Όζμπορν, ο Ίγκυ Ποπ, ο Τζόι Ραμόν κτλ.
Τι επιρροές είχες;
Πολύ κλασικό ροκ αλλά και πολλή ψυχεδέλεια, πολύ Pink Floyd με τον Syd Barrett, Stooges, Velvet Underground, Joy Division, Siouxsie and the Banshees , Bauhaus… Έπαιρνα συνέχεια δίσκους από τα Εξάρχεια και το Μοναστηράκι. Φαντάσου ότι είδα το “The Wall” στον κινηματογράφο μόλις είχε βγει!
Ποια ήταν η πρώτη συναυλία που πήγες;
Ήμουν στη συναυλία του Ρόρυ Γκάλαχερ, το 1981, στο γήπεδο της Φιλαδέλφειας! Ήμουν 17 χρονών και η εμπειρία ήταν μαγική
Επειδή ασχολείσαι πολύ με το κομμάτι των στίχων, διαβάζεις επίσης λογοτεχνία και ποίηση;
Η τάση που έχει κάποιος παίζει μεγάλο ρόλο. Άλλοι το λένε ταλέντο αλλά εγώ εννοώ αυτό το σπρώξιμο που ξεκινάει από μέσα σου και θέλεις να το επεκτείνεις. Διάβαζα πάντα πολλή επιστημονική φαντασία, τους καταραμένους ποιητές, Μπωντλέρ και Ρεμπό, Μπουκόφσκι αλλά και τους ποιητές του μεσοπολέμου. Επίσης, εννοείται ότι αγάπησα πολύ τους στίχους του Τζιμ Μόρισον και του Ίαν Κέρτις. Πάντα επικεντρώνομαι περισσότερο στη φωνή και τον λόγο.
Πότε πήρες την απόφαση να ασχοληθείς ολοκληρωτικά με τη μουσική;
Το 1984, μετά το σχολείο, φτιάξαμε τη Λευκή Συμφωνία και κυκλοφορήσαμε το πρώτο μας ντέμο. Είχαμε ήδη παίξει αρκετά μεταξύ μας, περισσότερο είχαμε αγγλικό στίχο τότε και το 1986 έφτασαν οι Μυστικοί Κήποι. Τότε ήταν που αποφάσισα να ασχοληθώ τελείως με αυτό, γιατί υπήρξε καλή αποδοχή του δίσκου. Κάναμε μια επαφή με την ΕΜΙ και ο δίσκος ακούστηκε πολύ. Ακούστηκε τόσο πολύ που ούτε εμείς το περιμέναμε και μας έβαλε σε επαγγελματικό προσανατολισμό και συνεχή ροή ώστε να το υποστηρίξουμε όλο αυτό.
Βιώσατε χλευασμό για τον ελληνικό στίχο;
Δε νιώσαμε καθόλου κάτι τέτοιο! Φυσικά, ο ελληνικός στίχος δεν ήταν ακόμα τόσο διαδομένος αλλά υπήρχε και κόσμος που τον αγαπούσε πολύ. Εμείς βιώσαμε μόνο σεβασμό, ακόμα και από αυτούς που δε μας άκουγαν, διότι είχαν αγγλόφωνες προτιμήσεις.
Ανοίξατε τη συναυλία των Cult και των Metallica, σας έβγαλε το MTV, κάνατε video clip με τον Νικολαίδη… Πώς νιώθατε για όλα αυτά που ήταν και αγνώριστα ειδικά για ελληνόφωνη μπάντα;
Χαιρόμασταν που υπήρχε συνέχεια της σκηνής αλλά ποτέ δεν επαναπαυτήκαμε. Ήμασταν συνέχεια σε κίνηση. Αυτό συμβαίνει και σήμερα που ξαναπαίζουμε. Θα μπορούσαμε να παίξουμε τα παλιά κομμάτια αλλά θέλουμε να κάνουμε καινούρια πράγματα και δεν αισθανόμαστε ότι φτάνουμε ποτέ στην κορυφή! Η δράση είναι η κινητήριος δύναμη.
Πιστεύεις ότι οι παλιές εποχές ήταν εν τέλει πιο αθώες;
Δε βλέπω μεγάλες διαφορές με το τώρα, αν εξαιρέσεις την υπερπληροφόρηση. Τότε, γίνονταν όλα πιο αργά. Όσον αφορά τα καλλιτεχνικά, πλέον το διαδίκτυο έχει βοηθήσει πολύ για τη διάδοση της μουσικής. Τώρα πια υπάρχουν πολλοί Έλληνες που περιοδεύουν στο εξωτερικό και συνεργάζονται με ανθρώπους (π.χ. παραγωγούς) σε όλο τον πλανήτη. Παρόλο που μπορεί να μου διαφεύγει κάποιος, εκείνη την εποχή μόνο οι Socrates, οι Aphrodite’s Child και οι Last Drive, που ανήκαμε και στην ίδια γενιά, είχαν καταφέρει να κάνουν πράγματα έξω.
Άρα, εσένα σου αρέσει το διαδίκτυο;
Μου αρέσει που υπάρχει πια η DIY κουλτούρα και οι καλλιτέχνες δεν εξαρτώνται τόσο από μάνατζερ και εταιρείες. Συνέχεια ακούω ωραία πράγματα και πλέον έχει καταρριφθεί και αυτό το «είμαστε καλοί για τα ελληνικά δεδομένα». Δεν υπάρχει πια αυτό, διότι μπορεί πολύ εύκολα να σε ακούσει ο οποιοσδήποτε οπουδήποτε.
Καταφέρατε πάντως τότε να πάτε στο Βερολίνο, στη μητρόπολη του σκοτεινού και εναλλακτικού ήχου, το 1990. Πώς ήταν τότε;
Κάναμε δύο συναυλίες στη Βαρκελώνη. Στη συνέχεια, το video clip του "Κοιτάζοντας Πίσω" έπαιξε στην Ευρώπη μέσω του MTV και εμείς αποφασίσαμε ότι αυτό ήταν μια καλή ευκαιρία για να κάνουμε κάτι έξω, παρόλο που είχαμε ελληνικό στίχο. Το Βερολίνο μας φάνηκε πιο βατό και μικρό από το Λονδίνο. Είχαμε και κάποιους γνωστούς για να μείνουμε τον πρώτο καιρό και τελικά καθίσαμε 2 χρόνια και κάτι παραπάνω. Υπήρχε πολλή οργάνωση στη φάση και παίξαμε σε όλη τη Γερμανία. Τα κάναμε όλα μόνοι μας και δεν είχαμε μάνατζερ. Εξάλλου, ο Σπύρος πέρα από ντράμμερ, ήταν πολύ καλός στην οργάνωση και το μάνατζμεντ. Έφτιαχνε το πλάνο εκείνος και όλη αυτήν την οργανωτικότητα τη μετέφερε και σε μένα στην πορεία. Παράλληλα, είδαμε συναυλίες με μεγάλα ονόματα όπως οι Pearl Jam, οι Nirvana, oι Cure και o Lenny Kravitz. Αυτά ήταν τα μεγάλα καλά του Βερολίνου. Η αλήθεια είναι πως η γεωγραφική θέση της Αθήνας δε βοηθάει στο να παίξεις σε διάφορα σημεία και να ακούσεις πάρα πολλά μεγάλα ονόματα.
Πώς και δεν ασχοληθήκατε με τον αγγλικό στίχο;
Έχουμε κάνει απόπειρες, όπως το Move the World από παλιά και τα Black Twilight και World Full of Shadows από καινούρια αλλά εκείνη την εποχή αποφασίσαμε τελικά να έχουμε την Αθήνα για βάση. Ύστερα από τον χαμό του Σπύρου και διάφορες εσωτερικές αλλαγές, εγκατασταθήκαμε ξανά εδώ και με τον Γιάννη Βεναρδή (πρώην Αδιέξοδο) και τον Σωτήρη Καστάνη βγάλαμε τον δίσκο «Χρώματα».
Στο μεσοδιάστημα που σταματήσατε, κάνατε άσχετα πράγματα;
Ναι. Βέβαια, εκείνη την περίοδο εγώ τελείωσα και κλασικό τραγούδι στη λυρική σκηνή.
Πώς προέκυψε η επανένωση;
Έγινε κάπως αβίαστα. Μου είχε λείψει αλλά σκεφτόμουν ότι μπορεί να μην ξαναγινόταν. Όταν κάτσαμε μια μέρα, όμως, με τα παιδιά, συζητήσαμε το ενδεχόμενο και ήμασταν όλοι θετικοί, χάρηκα πολύ!
Πώς ήταν η στιγμή της πρώτης συναυλίας μετά από τόσα χρόνια;
Ήταν ονειρική! Παίξαμε στο Πειραιώς Academy, το 2017, που δυστυχώς έκλεισε με την πανδημία. Βέβαια, το χαρούμενο κλίμα είχε αρχίσει από τις πρόβες. Καταλάβαμε ότι δεν έχουμε βαρεθεί να παίζουμε ή ότι το κάνουμε απλά για να γίνει. Νομίζω ότι αυτό οφείλεται στα κομμάτια που έχουν διαχρονικότητα! Ήμασταν ήδη γεμάτοι δηλαδή από τις πρόβες, πήγαμε σε εκείνη τη συναυλία έτοιμοι και απογειωθήκαμε!
Στα καινούρια σας άλμπουμ, υπάρχει παλιό υλικό; Επίσης, πότε είστε έτοιμοι να κυκλοφορήσετε ένα νέο άλμπουμ;
Υπάρχουν κάποιες ιδέες και μελωδίες αλλά κυρίως είναι καινούρια τραγούδια, που έχουν γραφτεί από το ’18 και μετά. Σχετικά με τα άλμπουμ, όταν υπάρχει ομοιογένεια και ενότητα σε κάποια κομμάτια που δουλεύονται στις πρόβες, τότε καταλαβαίνουμε, υποσυνείδητα κιόλας, ότι είμαστε έτοιμοι. Η εμπειρία μας βοηθάει πια πολύ στην ολοκλήρωση ενός άλμπουμ και στο πότε είμαστε έτοιμοι να το βγάλουμε.
Πάντα άκουγα ποικιλία στον ήχο σας. Είναι σαν να ενώνονται πολλά στοιχεία στα τραγούδια σας. Είναι κάτι συνειδητό αυτό;
Ναι, αυτό συμβαίνει από τον πρώτο δίσκο σε μας, νομίζω. Ποτέ δεν κολλήσαμε σε ένα είδος και είχαμε το κίνητρο ανέκαθεν να φέρουμε νέα στοιχεία στον ήχο μας. Είναι πολύ σημαντικό επίτευγμα αυτό.
Είναι σαν να κρατάτε τα σκήπτρα από τα παλαιότερα ελληνόφωνα σχήματα. Υπάρχει διάρκεια στην ελληνική ροκ σκηνή;
Τα πράγματα έχουν γίνει πια διεθνή. Τότε ζούσαμε όλοι εδώ, παίζαμε εδώ και δεν είχαμε το ίντερνετ, όπως είπαμε και πριν. Ωστόσο, νομίζω ότι πάντα υπάρχει συνέχεια στην ελληνική σκηνή και το νιώθω αυτό! Βλέπω νέα σχήματα, πρόσωπα, παρακολουθώ την dark και τη shoegaze σκηνή. Είναι και η stoner σκηνή που έχει πια δυνατό αποτύπωμα έξω. Η σκηνή στέκεται επάξια απέναντι σε σκηνές του εξωτερικού.
Πιστεύεις ότι η ευκολία του ίντερνετ και η ποσότητα, στερεί κάτι από ποιότητα;
Δεν το πιστεύω. Βέβαια, παρόλο που ακούω πολλά ωραία πράγματα, με αισθητική, φλόγα και ποιότητα, ίσως να μην μπορώ εύκολα να βρω ένα άλμπουμ ορόσημο όπως παλιά. Αυτό ίσως έχει να κάνει και με την ταχύτητα και την υπερπαραγωγή της εποχής. Όταν κάτι βρίσκεται σε αφθονία και τεράστια έκθεση, τότε σίγουρα χάνεται και ένα μέρος της μαγείας του. Καθετί έχει και το τίμημά του.
Τελικά το να μιλάς για το σκοτάδι, είναι μια πύλη για το φως;
Έτσι όπως τα λες είναι! Αυτή είναι η διέξοδός μου. Το να μιλήσεις για κάποια πράγματα που δεν είναι και πολύ διασκεδαστικά ή επιφανειακά, σου χαρίζει παρατηρητικότητα και δύναμη! Δεν έχει να κάνει τόσο με τον εκτόνωση όσο με την έκφραση. Δε σχετίζεται τόσο με τη λύση και την απάντηση σε κάτι αλλά με την αλληγορία και την έμπνευση.
Έχεις γράψει ποιήματα;
Γράφω αλλά δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ λόγω της μουσικής. Θα το κάνω κάποια στιγμή με περισσότερη προσήλωση!
Τι θα συμβούλευες έναν νέο μουσικό;
Επειδή ανήκω στην πανκ και μετά πανκ σκηνή, δε μου αρέσει να δίνω συμβουλές. Ίσως να έλεγα απλώς να περνάει καλά με αυτό που κάνει και να δείχνει έναν δρόμο, μιας αυτό που κάνει δεν αφορά μόνο το σήμερα! Επίσης, είναι καλό να αισθανόμαστε μέλη μιας σκηνής, όπου ο καθένας συμβάλλει με το δικό του πετραδάκι στο οικοδόμημα του ελληνικού ροκ!
Κλείσε όπως επιθυμείς.
Έχουμε ήδη κυκλοφορήσει δύο άλμπουμ σε σύντομο χρονικό διάστημα, επομένως στόχος μας είναι οι ζωντανές εμφανίσεις. Φυσικά, αυτήν την περίοδο επικεντρωνόμαστε κυρίως στο νέο άλμπουμ, τα Άνθη της Σιωπής και χαιρόμαστε πολύ που θα παίξουμε στο An, την Παρασκευή 24 Νοεμβρίου. Είναι ένας χώρος με μεγάλη ιστορία και ωραία αύρα. Ανυπομονούμε για το live!
Οι Λευκή Συμφωνία εμφανίζονται στο ΑΝ την Παρασκευή 24 Νοεμβρίου. Περισσότερα εδώ.
