Όταν περιμένεις τη συναυλία του αγαπημένου σου συγκροτήματος, μετράς μία-μία τις μέρες που περνάνε. Καμιά φορά, εάν βαριέσαι, καθώς αδημονείς να αδειάσει μία θέση στον ηλεκτρικό ή να ξεκινήσει το λεωφορείο από το τέρμα, πιάνεις τον εαυτό σου να μετράει ακόμα και τις ώρες. Κι ίσως κάποιο βράδυ να δεις στον ύπνο σου πως είσαι ήδη εκεί και πως ανάμεσα από το κοινό πετάνε τεράστιες, πολύχρωμες μπάλες που σκάνε στο έδαφος με δύναμη και ξανασηκώνονται ψηλά.
Όταν ετοιμάζεσαι να πας στη συναυλία του αγαπημένου σου συγκροτήματος φοράς τα πιο όμορφά σου ρούχα. Όχι τα πιο καλά, τα πιο όμορφα. Κι αρχίζεις σιγά-σιγά να μετράς και τα λεπτά. Στον δρόμο η καρδιά σου χτυπάει πιο γρήγορα και, για λίγα χαμένα δευτερόλεπτα, σου περνάει από τον νου πως είναι ψέματα, πως δεν θα συμβεί στα αλήθεια. Ακόμα, ότι μπορεί να μην έχει εισιτήρια. Γιατί στον κόσμο τον δικό σου δεν είναι δυνατόν να υπάρχει κανείς που να μην θέλει να πάει.
Όταν έχεις μπει πια στον συναυλιακό χώρο και ανυπομονείς να αρχίσει η συναυλία του αγαπημένου σου συγκροτήματος βλέπεις σκηνές. Από την πρώτη επαφή, τις πρώτες νότες. «Βλέπεις» την πρώτη συναυλία. Πού έγινε, τί παίξανε, πώς πήγες μέχρι εκεί, πώς έφυγες, πώς μύριζε ο μπροστινός σου. Βλέπεις στίχους σε τετράδια, τσάντες και θρανία. Βλέπεις όλη σου τη ζωή από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου.
Μετά κενό...
Όταν φεύγεις από τη συναυλία του αγαπημένου σου συγκροτήματος, θέλεις να κλάψεις. Γιατί έξω από εκεί ο κόσμος μοιάζει ξαφνικά πιο δύσκολος και πιο άδειος. Και γιατί τα τόσα χρόνια που περάσανε έχουν φυτέψει μέσα σου συναισθήματα. Τα οποία οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν και ίσως να σε κοροϊδεύουνε και λιγάκι γι’ αυτά...
