.jpg)
Η δισκογραφική εκκίνηση του 2021 δε διαφέρει ιδιαίτερα από το μίζερα άγονο κλείσιμο του 2020, από τα τέλη του καλοκαιριού και μετά. Το τελευταίο οκτάμηνο είναι μάλλον το πιο φτωχό σε καλούς δίσκους στην πρόσφατη (ή και στην όχι και τόσο πρόσφατη) μνήμη, δοκιμάζοντας την υπομονή όσων παρακολουθούν στενά τη μουσική επικαιρότητα και «καταναλώνουν» τις νέες κυκλοφορίες. Οι συναρπαστικές μουσικές στιγμές παρέχονται με το σταγονόμετρο, σε μια χρονική συγκυρία στην οποία η μουσική χάνει έδαφος (πόσοι έχουν μείνει να συζητούν στην καθημερινότητά τους για νέα μουσική;) και οι τηλεοπτικές σειρές συσπειρώνουν το ενδιαφέρον και μεγαλώνουν συνεχώς το μερίδιό τους στην πίτα της pop κουλτούρας. Μια πίτα, βέβαια, η οποία μεγάλωσε θεαματικά τον τελευταίο χρόνο ένεκα πανδημίας (εκτοξεύοντας αντίστοιχα τα κέρδη των υπηρεσιών streaming κάθε είδους), αλλά που θα μικρύνει ξανά όταν φύγει από τις ζωές μας η κοινωνική αποστασιοποίηση. Και όταν συμβεί αυτό, η μουσική βιομηχανία θα πρέπει να ρίξει ξανά στην αρένα το βαρύ της πυροβολικό, προκειμένου να ανταγωνιστεί την παντοδυναμία της εικόνας.
Επιστροφή όμως στο θέμα μας, γιατί παρά τη μάλλον αποκαρδιωτική εισαγωγή, καλοί δίσκοι εξακολουθούν να κυκλοφορούν. Ίσως περισσότερο απλωμένοι στον άξονα του χρόνου και με χαμηλότερες κορυφές, αλλά παρόντες. Η στήλη σήμερα διαλέγει και ιεραρχεί τους 10 κορυφαίους από αυτούς, από τη δισκογραφική σοδειά του πρώτου τριμήνου της νέας χρονιάς.
10. Bicep – Isles
Καλοστεκούμενος sophomore δίσκος ηλεκτρονικής εσωστρέφειας, με εντυπωσιακό πλασάρισμα στα charts του Ηνωμένου Βασιλείου. Για ακουστικά και dancefloors (αμήν).
9. Mogwai – As The Love Continues
Ο καλύτερος δίσκος των Mogwai εδώ και μια δεκαετία τους κρατάει στο παιχνίδι παρά τα σχεδόν 25 χρόνια δισκογραφικής δραστηριότητας.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: Όσο η αγάπη συνεχίζεται δεν έχει να φοβάται κανείς τίποτα. Ειδικά οι Mogwai.
8. Julien Baker – Little Oblivions
Η αποχώρηση της Julien Baker από τον indie μινιμαλισμό που την εδραίωσε είναι ένα στοίχημα που κερδήθηκε, με τον γεμάτο, full band ήχο να της ταιριάζει γάντι.
7. Nick Cave & Warren Ellis – Carnage
Μερικά κλικ κάτω από τις δουλειές των Bad Seeds της περασμένης δεκαετίας, αλλά με εξαιρετικές στιγμές. Το ομότιτλο κομμάτι στα καλύτερα της καριέρας του Nick Cave.
6. Genesis Owusu – Smiling With No Teeth
Πολλά υποσχόμενο ντεμπούτο από έναν μουσικό που σουλατσάρει ανάμεσα στα είδη με άνεση –και τα καταφέρνει παντού καλά.
5. Cassandra Jenkins – An Overview On Phenomenal Nature
Διακριτικά τοποθετημένες jazzy πινελιές πάνω σε indie folk καμβά, σε έναν δίσκο που κάνει έρωτα με τους παλμούς της φύσης.
4. Black Country, New Road – For The First Time
Επιτέλους, ένα βρετανικό post-punk (;) ντεμπούτο που διϋλίζει τη φόρμα, ανακατεύει τα συστατικά της, προσθέτει εξωγενή στοιχεία και τελικά τη σερβίρει με τρόπο φρέσκο, επιμελημένα ανατρεπτικό και “so gen Z”.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: Black Country, New Road: Και Οι 7 Ήταν Υπέροχοι
3. Lana Del Rey – Chemtrails Over The Country Club
H Lana βαστάει στον χρόνο με έναν ακόμη δίσκο στιβαρής τραγουδοποιίας στα χνάρια του εξαιρετικού Normal Fucking Rockwell!, με ίσως λιγότερο προφανή κάλλη, αλλά παρόμοια προσήλωση στη διαχρονική δύναμη της μελωδίας.
2. The Weather Station – Ignorance
Η καναδή τραγουδοποιός παραδίδει τον δίσκο της καριέρας της, βαδίζοντας σε σχεδόν pop, για τα δεδομένα της, μονοπάτια. Τα συνθετικά ύψη που φτάνει στο πρώτο μισό του δίσκου πιθανότατα έχουν ήδη κάνει την Joni Mitchell να χαμογελά υπερήφανη.
1. Floating Points, Pharoah Sanders & The London Symphony Orchestra – Promises
Η σύμπραξη της ηλεκτρονικής με τη συμφωνική μουσική ή τη βιρτουόζικη, αυτοσχεδιαστική jazz δεν είναι ένα concept πρωτοφανές. Το γνωστό ρητό για την τέχνη και την παρθενογένεση, όμως, δε χρειάζεται (και ούτε μπορεί άλλωστε) να καταρριφθεί για να ακουστεί ένας δίσκος διαφορετικός από οτιδήποτε άλλο έχει προηγηθεί. Ένα μινιμαλιστικό, κοσμικό τριπάρισμα μοναδικής σύλληψης και απαράμιλλης συναισθηματικής έντασης. Δεν είναι avant-garde, είναι απλώς άχρονο.
.jpg)
