Οι στήλες «πόλης» είχαν μάλλον πεθάνει πριν ακόμα η ίδια η πόλη αρχίσει να έχει πυρετώδεις σπασμούς. Τα χρόνια της ουσιαστικής θραύσης του «ελεύθερου Τύπου» έχουν περάσει προ πολλού και η (αυτο)επιβεβλημένη πόζα-αστικό προφίλ που εναγωνίως σύστηνε αυτή η μορφή εναλλακτικής –σχηματοποιημένης σε πολύχρωμα τεύχη– ενημέρωσης έχει πάρει πόδι, θέλοντας και μη.

Ίσως όμως να μην πειράζει και τόσο που έσκασε η φούσκα γύρω από το επόμενο γαμάτο πάρτυ (στο οποίο η μουσική και ο κόσμος δεν ξέρει πού πατά και πού βρίσκεται), γύρω από το επόμενο φοβερό στέκι με 10 τετραγωνικά εμβαδό και 8 ευρώ το απλό ποτό, αλλά και γύρω από τις «10 ατάκες και στάσεις σώματος» τις οποίες πρέπει να εφαρμόσεις για να σου μιλήσει ο μοναχικός τύπος που κάθεται σε διπλανό πεζούλι του Συντάγματος και αναλύει με πρωτογενές ενδιαφέρον και ακλόνητο «ελευθεροτυπιακό» ύφος την έκπτωτη ποιητική χροιά του Ρεμπώ. Η συγκυρία απαιτεί ουσία και όχι σαντιγί, αφού χώρος, χρόνος και δεδομένα δεν προτίθενται να εξυπηρετήσουν το οποιοδήποτε ματαιόδοξο αίτημα ή πλάνο.

Με τη δέουσα χωροχρονική αργοπορία αναζητούμε να δούμε πού βρίσκεται το ζουμί, τι δεν πάει καλά και πού, αλλά και τι δικαιούται να κουράσει τα μάτια μας ή τα αυτιά μας σε μια εποχή που τα αυτιά δεν αντέχουν να ακούνε και πολλά, αφού ο ψυχισμός παραπαίει ούτως ή άλλως στο αλλεπάλληλο άκουσμα επιπρόσθετων και επιπρόσθετων τροποποιητικών μέτρων. Η χρηστικότητα του αστικού τοπίου μεταβάλλεται και τίθεται ωμά και τελολογικά στη διάθεση του ανθρώπινου παλμού, για να τον αξιοποιήσει εκείνος με έναν τρόπο που δεν γνώριζε ως τώρα. Η γενικότερη «ανάγκη» δημιουργεί την ανάγκη για ποιότητα και η ποιότητα αναδεικνύεται σε εκ των ουκ άνευ, κεντρικό «θέλω» όταν ο στόχος δεν είναι τα πολλά και μεσοβέζικα, αλλά τα λιγότερα και εύστοχα. Είτε το σχετικό αγαθό αφορά ένα πρωτοποριακό(;) δισκογραφικό άκουσμα, είτε μια υπερτιμολογημένη συναυλία, είτε μια καλή ταινία ή μια πολύ αλμυρή τυρόπιτα.

Προς αιτιολόγηση όλων των παραπάνω, είναι προφανές ότι εκείνο που είχε ζητηθεί εδώ ήταν μια στήλη σχετική με την πόλη, κάτι που όμως αναδεικνύεται αρκούντως άκαιρο. Εν ολίγοις, αυτό που θα βρει κανείς εδώ είναι μια απλή καταγραφή για το τι είδαμε, τι ακούσαμε, τι θα δούμε και ό,τι άλλο ενδεχομένως προκύπτει από Παρασκευή σε Παρασκευή...

Αν λοιπόν θέλουμε να πιάσουμε από κάπου το τελευταίο χρονικό διάστημα, ίσως το καλύτερο σημείο για να το κάνουμε είναι η ζωντανή εμφάνιση του Dirty Beaches την περασμένη Τρίτη (11.10) στο Bios. Σίγουρα μία από τις πιο προβληματικές βραδιές που έχουν διοργανωθεί τον τελευταίο καιρό, κάτι που δεν χρειαζόταν καν να φτάσεις πολύ κοντά στον συναυλιακό χώρο για να το καταλάβεις. Πρωτοεμφανιζόμενος Καναδέζος (εκ Ταΐβάν), ο Dirty Beaches έχει στριμώξει απροκάλυπτα στη μουσική του πάσης φύσεως κοπιαρίσματα άλλων καλλιτεχνών σε ένα lo-fi ευρύτερο πλαίσιο, το έχει κάνει όμως όσο τεχνηέντως χρειάζεται ώστε να πείσει παραπάνω από 600 Αθηναίους (και όχι μόνο) να σπεύσουν βράδυ καθημερινής να καταθέσουν 16 ευρώ για πάρτη του στα ταμεία του Bios. Τιμή αν μη τι άλλο τσιμπημένη για ένα «συγκρότημα» δύο ατόμων για έναν καλλιτέχνη ο οποίος στις αποσκευές του ουσιαστικά κουβαλάει μόνο ένα ντεμπούτο στη Zoo Music. Την ίδια στιγμή μάλιστα που μια εβδομάδα πριν η (κατά τα άλλα τραγελαφική) Maria Minerva, με ένα ντεμπούτο κι αυτή στη χιπ δισκογραφική Not Not Fun, είχε παίξει στον ίδιο χώρο με ελεύθερη είσοδο...

Όμως τόσο ο Hungtai, όσο και ο πρώτος του δίσκος Badlands έφαγε τόση προώθηση από τα μέσα παντός είδους και επιρροής στην «προεκλογική» περίοδο, που ίσως δεν θα έπρεπε καν να εκπλαγεί κανείς βλέποντας την κατάσταση στο Bios: αν ήσουν προνομιούχος και είχες πρόσκληση ή εισιτήριο αγορασμένο στην προπώληση, έμπαινες κατευθείαν. Αν δεν είχες εισιτήριο (και φυσικά το να μη σπεύσεις να αγοράσεις εισιτήριο από την προπώληση για μια συναυλία βεληνεκούς Dirty Beaches είναι παραπάνω από κατανοητό), δεν μπορούσες να μπεις παρά μόνο μετά από μεγάλη ταλαιπωρία, αρκετή ώρα και όχι και ιδανική συμπεριφορική στην είσοδο. Σίγουρα οι συνθήκες πολυκοσμίας υπήρξαν πρωτοφανείς για την έως τώρα υποδειγματική διοργανωτική ομάδα των Arte Fiasco, όμως δεν μπορεί κανείς να μην εντοπίσει το διπλό φάουλ αφενός της υπερπροώθησης ενός λάιβ το οποίο κάηκε από όλες τις άλλες απόψεις (εκτός της οικονομικής) και αφετέρου της ερασιτεχνικής αντιμετώπισης των συνθηκών στην είσοδο. Γεγονότα, παρολαυτά, που αναγνωρίζουν και οι ίδιοι.

Ως προς το καίριο κομμάτι του θέματος, ο Dirty Beaches δεν είχε να πει πολλά, κάτι σχετικά αναμενόμενο –δεν ήταν όμως και για ραπανάκια, κάτι που έπαιζε επίσης σαν ενδεχόμενο. Το σίγουρο είναι ότι ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης, αν έχει να δώσει κάτι, αυτό είναι μια ατμόσφαιρα σύγχρονου Δυτικού underground το οποίο εξυμνεί περασμένα υφολογικά μεγαλεία, χαρακτηριστικό που δεν μπορούσε με κανένα τρόπο να αποτυπωθεί μέσα  σε μια σάουνα με 600 άτομα –ειδικά όταν τα μισά θορυβούσαν, ανταλλάσσοντας τηλέφωνα. Γι' αυτό είχαν έρθει άλλωστε, δίνοντας όμως με αυτόν τον τρόπο στον Hungtai την ευκαιρία να παίξει μπροστά στο πιο πολυάριθμο κοινό που μάλλον έχει συναντήσει ως τώρα...

Θα είναι κρίμα πάντως να συμβεί κάτι αντίστοιχο στον μεγάλο John Maus τον Νοέμβριο, γιατί εκεί δεν θα υπάρχει καν η επιλογή του να σηκωθείς να φύγεις στα μισά. Αναγκαστικά βάζεις μαγιό και ελίσσεσαι.

Δυο μέρες μετά τον Dirty Beaches, η επιλογή της ημέρας προσέκρουε στο δίλημμα μεταξύ της παρουσίασης του πρώτου δίσκου των Liarbirds στο 6 D.O.G.S. και της κοινής εμφάνισης των Άγγελου Κυρίου, Κτίρια Τη Νύχτα και The Boy στο Vinyl Microstore. Το δεύτερο φάνηκε θελκτικότερο και γεωγραφικά πλησιέστερο (καθότι δεν υπήρχαν μέσα μεταφοράς), παρόλο που οι Liarbirds είναι ένα από τα συνεπέστερα ελληνικά σχήματα των τελευταίων πολλών χρόνων και το Allegedly ένα από τα πιο αναμενόμενα ντεμπούτο άλμπουμ. Οι τρεις κύριοι του Vinyl Microstore είναι συνήθεις περιπτώσεις των εκεί κατατοπιών (και όχι μόνο), γι' αυτό και οι περισσότεροι από όσους βρέθηκαν εκεί δεν τους έβλεπαν για πρώτη φορά ζωντανά. Αυτή η φορά όμως αφορούσε σύμπραξη και μάλιστα ταυτόχρονη συνύπαρξη «επί σκηνής» και εναλλάξ ερμηνείες. Ερμηνείες εκπορευόμενες τόσο από την προσωπική δουλειά του καθενός, όσο και από διασκευές άλλων (φοβερές των Στέρεο Νόβα), αλλά και από διασκευές που έκαναν ο ένας σε τραγούδια των υπόλοιπων δύο.

Και οι τρεις διαφορετικοί, αλλά και οι τρεις προσομοιάζοντες μεταξύ τους σε σημεία, μοιράζονται μια κάποια μεταμοντέρνα ελληνόφωνη στιχουργική της όχι-και-τόσο-διπλανής πόρτας. Ο Άγγελος Κυρίου μοστράρει τη μουσική του με έμφαση στον ρομαντισμό, στην παιδικότητα και ενίοτε στην ηθελημένη κωμικότητα (την οποία μάλιστα καταφέρνει να επικοινωνήσει πανεύκολα στον ακροατή), ενώ ο Κτίρια Τη Νύχτα ποντάρει στην καλώς εννοούμενη σοβαροφάνεια και προσήλωση στις καλοδουλεμένες συνθέσεις του και καταλήγει ακώλυτα σε ένα αποτέλεσμα που πραγματικά κάνει εντύπωση. Όσο για τον Αλέξανδρο Βούλγαρη –ακόμα κι αν δεν επικροτείς όλες τις επιμέρους εκφάνσεις της δράσης του– είναι σχεδόν αδύνατον να μην σε καθηλώσει τουλάχιστον για λίγο η διαρκής συνάντηση διαστροφής και απτότητάς του, που τον τοποθετούν σταθερά σε μια ξεχωριστή μουσική κατηγορία στην οποία κόβει μοναχικές βόλτες. Η νέα κυκλοφορία του Κτίρια Τη Νύχτα λέγεται  Σημειώσεις Άλυτων Θεμάτων, βρίσκεται εδώ και μια εβδομάδα στο Vinyl Microstore σε περιορισμένα αντίτυπα και φαντάζομαι ότι δεν είναι διαθέσιμη για πολύ ακόμα.

{youtube}t_HQZ6EK5_A{/youtube}

Εκείνο το βράδυ, κάπου στον χώρο, κυκλοφορούσε περήφανος και ο Kid Flicks, ο οποίος την ίδια μέρα είχε λάβει από γνωστό έντυπο μνημειώδη κριτική και 5 στρογγυλά αστέρια για τον νέο του δίσκο, Hearts Of Gold...

Δύο άκυρα στη σειρά φάγαμε (λόγω πολυκοσμίας κι εδώ), ένα στο Αττικόν και ένα στο Αθήναιον, για το Μεσάνυχτα Στο Παρίσι του Γούντι Άλεν, ταινία της οποίας η αφέλεια δεν έχω καταλήξει αν μου φάνηκε καλώς εννοούμενη ή κακώς εννοούμενη. Σίγουρα πάντως πιστή στο, όχι και τόσο ευρηματικό, πνεύμα των τελευταίων χρόνων του σκηνοθέτη.

Το δίλημμα (όχι ακριβώς) για απόψε μεταξύ The Ex στο Gagarin205 και Mogwai στο Fuzz λύθηκε με την αναβολή της συναυλίας των δεύτερων λόγω απεργιακών κινητοποιήσεων των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας. Οι Ex παρολαυτά θα φτάσουν κανονικά στην Αθήνα και θα περάσουν από τη Λιοσίων για να συστήσουν στο ελληνικό κοινό τον αντικαταστάτη του μέχρι πρότινος τραγουδιστή τους, G.W. Sok, και να παίξουν τραγούδια από τον τελευταίο τους δίσκο Catch My Shoe. Το anarcho-punk τους εκ των πραγμάτων δεν είναι πια εδώ, όμως ο τελευταίος δίσκος έχει ενδιαφέρον και ούτως ή άλλως οι περίτεχνες ηχητικές φόρμουλες τις οποίες έχουν κατά καιρούς χρησιμοποιήσει αποτελούν κοινό τόπο σε βάθος τριακονταετίας.

Αύριο Σάββατο στο Bios θα παίξουν οι Keep Shelly In Athens, το ήδη λαοφίλητο φρέσκο ελληνικό συγκρότημα με hype μεγαλύτερο από του Dirty Beaches, μνείες στο Pitchfork και δεν συμμαζεύεται. Πρώτη τους ζωντανή εμφάνιση στην Αθήνα πριν αναχωρήσουν για αμερικανική περιοδεία και αναμένεται να μπλοκάρει η κάθοδος της Πειραιώς.

Το Conatus της Zola Jesus έχει κυκλοφορήσει εδώ και σχεδόν έναν μήνα και σίγουρα έχει σημεία αναφοράς που δικαιούνται να πάρουν φώτα πάνω τους.

Το σύνολο όμως δίνει την εντύπωση ότι το σκοινί παρατραβάει και ότι στο ύφος της συγκεκριμένης Ρωσίδας αρτίστας ίσως να αρμόζουν καλύτερα οι διαστάσεις ενός EP.

H σκληροπυρηνική νεοϋορκέζικη δισκογραφική Sacred Bones κυκλοφορεί επίσης (εκτός από το Conatus) τον νέο δίσκο των Psychic Ills, Hazed Dream, που φυσικά δεν αγγίζει σε κανένα επίπεδο άλλες φετινές κυκλοφορίες της όπως το Leave Home των Men, έχει όμως ένα ενδιαφέρον για όσους συγκινούνται από απλουστευμένες μεν, φινιρισμένες δε ψυχεδελικές φόρμες.

{youtube}KiUD4ezNOVE{/youtube}

 O 2L8 και η «ορχήστρα» του διαθέτουν εδώ και μερικές μέρες τον νέο τους δίσκο New Battles, Without Honor And Humanity (η κυκλοφορία του οποίου ουσιαστικά χρηματοδοτήθηκε από το κοινό με τη βοήθεια του pledgemusic.com) μέσω του σάιτ τους (www.2L8.gr), όπου μπορεί κανείς να το κατεβάσει ελεύθερα ή να προσφέρει όποιο ποσό επιλέξει εκείνος ως αντίτιμο.

Οι Gauntlet Hair στον ομώνυμο δίσκο τους επιμελώς καλλιτεχνίζουν υπέρ το δέον, ενώ το μοτίβο ντουέτο-χαμηλή πιστότητα και θόρυβος δεν μπορεί με κανέναν γνωστό τρόπο να θεωρηθεί πρωτότυπο.

Οι drog_A_tek έκαναν αίσθηση με την εμφάνισή τους στο Gagarin205 την Παρασκευή αλλά και με τη φωτογράφησή τους στο Α' Νεκροταφείο, η ακύρωση της συναυλίας της Αρλέτας στο Ηρώδειο απογοήτευσε, ενώ οι A Victim Of Society μάλλον είναι ένα άλλο ένα πολύ ενδιαφέρον ελληνικό συγκρότημα: εντυπωσίασαν στο άνοιγμα του Dirty Beaches. Η επανένωση των Stone Roses δεν προκάλεσε και τόση έκπληξη, ενώ η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών θα φιλοξενήσει (από την 1η Νοεμβρίου μέχρι τις 15 Φεβρουαρίου 2012) την πρώτη ατομική έκθεση στην Ελλάδα ενός από τους πιο ανατρεπτικούς αμερικανούς φωτογράφους, του Robert Mapplethorpe (δική του η βασική φωτογραφία του πρώτου DIY?).

Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν κάπου ανάμεσα στα απορριμματοφόρα που δηλώνουν ανεπίτακτα (επικαλούμενα ελλιπή έγγραφα και στραβές διαδικασίες κοινοποίησης) και στους τόνους σκουπιδιών που παραμένουν στις γωνίες, για να υπογραμμίσουν ότι, στην πραγματικότητα, η κατάσταση ήταν ήδη για τα σκουπίδια. Και φυσικά η δυναμική του ελληνικού λαού στον δρόμο παίρνει φωτιά, με τις διαδηλώσεις των περασμένων δύο ημερών να προσεγγίζουν πανδημιακές διαστάσεις, μεταπολιτευτικού βεληνεκούς.