Botch – Converge – Vision Of Disorder. Τι σας λένε αυτά τα ονόματα; Αν τις θεωρείτε τρεις ‘πολύ καλές μπάντες’ τότε θα σας πρότεινα να διαβάσετε το ακόλουθο κείμενο μιας ο προαναφερθείσας χαρακτηρισμός δεν καλύπτει ούτε το 1% της συνολικής τους προσφοράς στον χώρο του Hardcore.

Έστω σε θεωρητικό επίπεδο, το Hardcore πάντα θεωρούνταν ως η πιο ανοιχτόμυαλή σκηνή όπου όλοι γίνονταν δεκτοί ή όπως λένε καλύτερα οι Bane στο all-time classic Can We Start Again, I was a 15 year old kid with nowhere to fit in, I just wanted to skate, listen to my Suicidal tape - when someone told me about a place where the strange were accepted, and judged by what's inside, A scene of truly open minds. Έτσι λοιπόν στις αρχές των 90’s δημιουργήθηκαν κάποιες μπάντες που αποφάσισαν να διαφοροποιηθούν από τις κλασσικές μουσικές πατέντες του Hardcore και ο κόσμος άμεσα αποδέχτηκε την σπουδαιότητα του εγχειρήματος, επιβεβαιώνοντας έτσι τον Open Minded χαρακτηρισμό του χώρου. Αν άρχιζα να αναφέρω συγκροτήματα πιθανότατα το κείμενο θα γινόταν λόγω έκτασης υπερβολικά βαρετό, οπότε θα περιοριστώ σε τρία: Botch, Converge, Vision Of Disorder.

Botch
Όποιος δηλώνει fan των Norma Jean, Underoath, The Chariot και λοιπών παρεμφερών συγκροτημάτων και δεν έχει λιώσει τα δύο studio albums των Botch, μάλλον έχει αρχίσει λάθος. Όσο απόλυτο και αν ακούγεται αυτό, το We Are The Romans μπήκε από την πρώτη μέρα κυκλοφορίας του στο Hall Of Fame όλων των εποχών του Hardcore για τον απλούστατο λόγο ότι βρισκόταν περίπου μια δεκαετία μπροστά. Ακούγοντάς το ακόμα και σήμερα (όπως και το American Nervoso), σου είναι απίστευτο να συνειδητοποιήσεις ότι βγήκε το 1999 – ναι, τότε που οι Korn πούλαγαν εκατομμύρια αντίτυπα. Ας τα πάρουμε από την αρχή όμως…

Οι Botch δημιουργήθηκαν το 1993 στην Tacoma από τους Dave Verellen (φωνητικά), Dave Knudson (κιθάρα), Brian Cook (μπάσο) και Tim Latona (drums) όταν άρχισαν να προβάρουν κομμάτια των Helmet στο υπόγειο του τελευταίου. Αρχικά έγραψαν διάφορα demos και 7’’, ενώ συμμετείχαν σε πολλά splits με το κυριότερο να είναι αυτό με τους Nineironspitfire όπου το distribution ανέλαβε η Indecision Records. Αργότερα κυκλοφόρησαν το The Unifying Themes of Sex, Death and Religion που δεν θεωρείται full length μιας και επί της ουσίας είναι μια συλλογή που περιλαμβάνει παλιά και ακυκλοφόρητα κομμάτια. Η Hydrahead ως η (μακράν) πιο εξειδικευμένη εταιρεία σε πρωτοποριακό ήχο κατάλαβε άμεσα το ταλέντο τους και έτσι το 1998 οι Botch υπέγραψαν το πρώτο τους δυνατό συμβόλαιο. To πρώτο μπαμ δεν άργησε να γίνει…

…με το εξαιρετικό American Nervoso. O κόσμος δέχτηκε τον νέο ήχο απόλυτα και ήδη η αρχή για την μετέπειτα κυριαρχία τους είχε πραγματοποιηθεί. Αν όμως το American Nervoso ήταν ‘μπαμ’, ο διάδοχός του ήταν όλο το οπλοστάσιο των Αμερικάνων, Κινέζων, Γερμανών, Γιαπωνέζων και Εξωγήινων μαζί. Το We Are The Romans κυκλοφόρησε την επόμενη χρονιά (αφού είχαν προηγηθεί 2 split με τους Murder City Devils και Cave In) και ο ήχος τους προκάλεσε τόση μεγάλη έκπληξη όσο ότι ο Χαριστέας μετά το Euro 2004 θεωρούνταν καλός παίχτης. Το touring schedule των 2 επομένων χρόνων ήταν υπερπλήρες και οι Botch μπήκαν για τα καλά στην συνείδηση του Hardcore αλλά και Hardcore-Related κοινού.

Μετά από ένα 3-way split με τους Knut και Ananda, κυκλοφόρησαν το EP An Anthology Of Dead Ends (2002) όπου πριν βγει στην αγορά είχαν δηλώσει ότι θα είναι και το τελευταίο τους. Το όνομα τους πάντως διατηρήθηκε μέχρι και σήμερα αφού κάτι τα re-issues των album τους, κάτι το (θεϊκό) DVD τους με τον παράξενο τίτλο 061502 κράτησε έντονο το ενδιαφέρον όλων. Από το 2002 και μετά την σκυτάλη πήραν οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι Norma Jean όπου προσέλαβαν τον παραγωγό του We Are Τhe Romans Matt Bayles (Soundgarden, Pearl Jam, Mastodon, Isis, The Fall Of Troy κλπ) για την παραγωγή του O’ God The Aftermath ακριβώς επειδή είχαν επηρεαστεί τόσο πολύ από την δουλειά του στο album των Botch…

Tip: Κάποια μέλη τους συνεχίζουν στους Minus The Bear και These Arms Are Snakes.

Listen: Mondrian Was A Liar, Saint Matthew Returns To The Womb, John Woo

Botch on MySpace
Hydrahead Industries on MySpace

Converge
Τώρα ειλικρινά από πού να αρχίσω και που να τελειώσω. Δεν χωράει αμφιβολία ότι χρειάζονται κάτι μέρες για να περιγραφτεί το μεγαλείο των Converge οπότε εδώ θα αναφέρω κάποια επιφανειακά δεδομένα και για τα υπόλοιπα μπορείτε να ψαχτείτε από μόνοι σας. Στα 18 χρόνια ύπαρξης τους (ναι καλά διαβάσατε, 18) θεωρούνται πλέον από τις πιο σεβαστές μπάντες στο Hardcore/Punk – παρ’ ότι ο ήχος τους διαφέρει (και ποικίλει) αρκετά από τα κλασσικά, το παίξιμο αλλά και attitude τους είναι όσο πιο Punk γίνεται. Όσοι είχατε έρθει στο προ τριετίας live τους, καταλαβαίνετε τι εννοώ…

Οι Converge δημιουργήθηκαν το 1990 στην Μασαχουσέτη από τους Kurt Ballou (κιθάρα) και Jacob Bannon (φωνητικά). Μετά από διάφορες αλλαγές στην σύνθεση τους, το line up σταθεροποιήθηκε με τις προσθήκες των Nate Newton (μπάσο) και Ben Koller (drums). Aν και οι Black Flag, Negative Approach, Black Sabbath, Slayer και Entombed ακούγονται ως οι πιο προφανείς επιρροές τους, οι ίδιοι χαρακτηρίζουν –πολύ σωστά- την μουσική τους απλώς ως ‘aggressive music’ και φέρνουν τους εαυτούς τους πιο κοντά στους Starkweather, Rorschach, Born Against, Godflesh και The Accused.

Μετά από 4 demo (που δεν πρόκειται να βρείτε πουθενά εκτός και αν έχετε πρωθυπουργικά κονέ) κυκλοφόρησαν το 1994 το πρώτο τους album Halo In A Haystack, με την συνέχεια του να είναι το Caring And Killing (1997) όπου περιελάμβανε μεταξύ άλλων 8 κομμάτια από το Halo In A Haystack επανηχογραφημένα. Η μεγάλη έκρηξη όμως συνέβη με τα τρία επόμενα full length τους Petitioning The Empty Sky (1997), When Forever Comes Crashing (1998) και φτάνοντας στο peak με το μνημειώδες Jane Doe το 2001 (ανάμεσα τους βγήκε και το Υ2Κ ΕP το 1999). Έκτοτε η δημοτικότητα τους έφτασε σε δυσθεώρητα ύψη και δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να αναγνωρίσουν όλοι την αξία τους.

Στην συνέχεια αλλά και ενδιάμεσα κυκλοφόρησαν τα πολύ καλά You Fail Me (2004) και No Heroes (2006) στην Epitaph, όπως επίσης και τα Unloved And Weeded Out (2002 – συλλογή από παλιότερα demos), The Poacher Diaries (1999 - split με Agoraphobic Nosebleed) και Deeper The Wound (2001 - split με Hellchild). Ανέκαθεν χαρακτηριστικό γνώρισμα των Converge όμως δεν ήταν άλλο από τις παράπλευρες δραστηριότητες τους: Ο Bannon διαχειρίζεται μια από τις σημαντικότερες εταιρείες στο Hardcore, την Deathwish Inc (100 Demons, Blacklisted, Embrace Today, Rise And Fall, The Hope Conspiracy) ενώ είναι ο υπεύθυνος για το εντυπωσιακό artwork σε σχεδόν όλες τις κυκλοφορίες των Converge (όπως και σε διάφορα άλλα συγκροτήματα). Ο Ballou έχει το GodCity Studio, όπου ηχογραφούν κάποιες από τις μεγαλύτερες μπάντες του χώρου. Ο Newton μαζί με τον Aaron Turner (Isis) παίζει κιθάρα και τραγουδάει στους Old Man Gloom και Doomriders.

Εν κατακλείδι, θέλετε να καταλάβετε τι πάει να πει κανένα-όριο-στην-μουσική; Αν ναι, ακούστε Converge…

Tip: Ο πρώην κιθαρίστας των Converge Aaron Dalbec, δημιούργησε το 1995 ένα side project που άλλαξε πολλά στην μετέπειτα πορεία του Hardcore. Το όνομα αυτού, Bane…

Listen: Fault And Fracture, The Saddest Day, Forsaken, Antithesis, My Unsaid Everything, Lonewolves

Converge on MySpace
Converge Official Site
Deathwish Inc. Official Site

Vision Of Disorder
Όταν το 1992 οι Tim Williams (φωνητικά), Matt Baumbach (κιθάρα), Mike Kennedy (κιθάρα), Mike Fleischmann (μπάσο) και Brendon Cohen (drums) δημιούργησαν τους Vision Of Disorder, σίγουρα δεν είχαν στο μυαλό τους να ακουστούν όπως οι συμπολίτες τους Agnostic Front και Biohazard. H διαφορετικότητα στο παίξιμο ήταν πασιφανής από το πρώτο riff του κορυφαίου EP τους Still (1995) – κάτι που δεν ενόχλησε κανέναν πάντως μιας και σχεδόν όλες οι συνθέσεις τους ήταν επί της ουσίας βασισμένες σε Hardcore δομές. Για του λόγου το αληθές και μόνο από το γεγονός ότι παρουσιάζονται μαζί με μπάντες όπως οι Madball, 25 Ta life, Cro-Mags, Murphy’s Law, Skarhead και πάει λέγοντας στο ιστορικό NYHC Documentary που κυκλοφόρησε το 1996 διαλύει κάθε υποψία για το που είχαν ‘ταχθεί’ ως συγκρότημα.

Το πρώτο τους (ομότιτλο) full length τον επόμενο χρόνο αποτέλεσε την ευκαιρία να ακουστούν και σε κοινό πέρα του Long Island όπου ήδη είχαν δημιουργήσει φανατικό πυρήνα οπαδών. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν καθολική μιας και στο πρόσωπο των Vision Of Disorder έβλεπαν την μπάντα όπου φέρνει το Hardcore σε νέες μουσικές πατέντες. Η γνωριμία τους με τον Ray Cappo (Youth Of Today, Shelter) αποτέλεσε σημαντικό παράγοντα στην εκτόξευση του ονόματος τους, μιας και δημιούργησε την Supersoul Records (θυγατρική της Roadrunner) όπου και βγήκε το πρώτο album τους.

To Imprint (1998) που κυκλοφόρησε κατευθείαν από την Roadrunner δίχασε τον κόσμο. Οι μισοί έλεγαν ότι είναι πολύ διαφορετικό για τα Hardcore γούστα τους ενώ οι άλλοι μισοί ότι οι Vision Of Disorder κάνουν πολύ καλά που θέλουν να εξελίξουν τον ήχο τους. Η αλήθεια πάντως είναι ότι αντικειμενικά το Imprint ήταν μια εξαιρετική κυκλοφορία για το είδος του - προσωπικά το θεωρώ την καλύτερη. Το 1999 μετά το διαζύγιο με την Roadrunner επανηχογράφησαν κάποια παλιότερα demo κομμάτια τους και τα περιέλαβαν στο For The Bleeders όπου διανεμήθηκε από την ανεξάρτητη Go Kart Records (The Buzzcocks, Anti-Flag).

Όλα έδειχναν ότι το επόμενο full length θα ήταν και το σημαντικότερο τους, μιας και οι fans είχαν ήδη αρχίσει να αναρωτιούνται μέχρι πόσο θα πειραματίζονται με νέους ήχους. Κάτι τέτοιο συνεχίστηκε στο From Bliss To Devastation (2001 – TVT Records) που αποτέλεσε εμπορική αποτυχία μιας και το κοινό τους κατηγορούσε για ασαφή μουσική κατεύθυνση, ενώ η εταιρεία τους παρ’ ότι είχε κάποια κορυφαία ονόματα στην διεθνή μουσική σκηνή (Nine Inch Nails, Underworld, KMFDM, Sevendust) δεν ειδικευόταν στο target group των Vision Of Disorder, κάτι που είχε ως συνέπεια τα tour τους να μην στεφθούν με ιδιαίτερη επιτυχία. Σε καμία περίπτωση πάντως αυτό δεν σημαίνει ότι πρόκειται για κακό album – αντιθέτως σε μια εποχή που όλοι ήθελαν να κουρδίσουν όσο πιο χαμηλά γίνεται τις κιθάρες για να ακουστούν ψευτοheavy με 3-note riffs, οι Vision Of Disorder είχαν τα κότσια να ψάξουν όσο περισσότερο γινόταν τον ήχο τους προσθέτοντας μάλιστα πολλά Southern στοιχεία αλλά και Grunge σημεία που θυμίζουν Alice In Chains και Soundgarden.

Κάπου εκεί λοιπόν έληξε η πολυετής καριέρα τους, αφού το 2002 αποφάσισαν να διαλυθούν έχοντας προσφέρει στην μουσική 4 κορυφαία extreme album. Προερχόμενοι από μια πόλη που αν δεν βαράς gangsta tattoos και δεν έχεις κάνει 10 χρόνια φυλακή αντιμετωπίζεσαι με καχυποψία, κατάφεραν να κερδίσουν τον σεβασμό ακόμα και των πιο στενόμυαλων της Νέας Υόρκης. Η επιβράβευση για την πορεία τους; Η συμμετοχή στο Superbowl Of Hardcore το 2006 (μεταξύ κάποιων άλλων reunion shows) όπου βρέθηκαν ανάμεσα στα πιο ‘βαριά’ ονόματα του Hardcore…

Tip: O τραγουδιστής τους Tim Williams μαζί με τον κιθαρίστα τους Mike Kennedy παίζουν αυτή την περίοδο στους Bloodsimple μαζί με μέλη των Downset και Crowbar.

Listen: Suffer, Landslide, By The River, Southbound

Vision Of Disorder on MySpace (ανεπίσημο αλλά κάνει την δουλειά του)
Bloodsimple on MySpace