Ένα από τα χαρακτηριστικά που μου είχαν κάνει εντύπωση, όταν πρωτοήρθα σε επαφή με το hardcore, ήταν πως σε αντίθεση με τα άλλα μουσικά ιδιώματα, το εν λόγω, δε συνδεόταν αποκλειστικά με συγκεκριμένες μπάντες αλλά φαινόταν να διαπνέεται από αίσθημα συλλογικότητας και ταύτισης των στοιχείων που το συναποτελούν υπό μία κοινή ιδέα και όραμα. Πραγμάτωση του παραπάνω αποτελεί το γεγονός πως είτε οργανώνεις συναυλίες, είτε έχεις webzine/fanzine, distro catalogue, label, radio show, ή τη δική σου μπάντα, η αντιμετώπιση που δέχεσαι είναι η ίδια και συμβάλλεις ισόποσα στην διατήρηση, εξέλιξη και προαγωγή αυτής της αμφιβόλου αποτελεσματικότητας αλλά βεβαίας ομορφιάς counter-culture.

Αποτέλεσμα αυτού του χαρακτηριστικού είναι πως σπάνια θα συναντήσεις άνθρωπο που αφιερώνει μεγάλο μέρος του χρόνου της ζωής του σε σχετικές με το hardcore δραστηριότητες, ο οποίος θα μπορέσει να σου ονομάσει αβίαστα τις αγαπημένες του μπάντες. Γνωρίζω, όσο ακριβώς και τον εαυτό μου, παιδιά που θα έδιναν από το υστέρημά τους για να βρεθούν σε shows συγκροτημάτων που έχουν πολλές φορές δει, ή δε γνωρίζουν ή ακόμη και δε γουστάρουν, απλά και μόνο για να βρεθούν σε ένα χώρο που τους κάνει να νιώθουν οικεία, μεταξύ ανθρώπων που θεωρούν ότι ταιριάζουν. Και θα έδιναν τα πάντα για να κρατήσουν ζωντανή αυτή τη δυνατότητα, όχι τόσο από αλτρουισμό όσο, ίσως, από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Είναι όμως άφευκτο.. Ο άντρας που έχει υπερ-ανεπτυγμένη σεξουαλικότητα θα αναστατωθεί στη θέα της δίμετρης λατινοαμερικάνας μοντέλας. Αυτός που ψάχνει «ψαχνόμενες» (το «ψαγμένη/ος» κατ’εμέ είναι ουτοπικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό) θα γοητευτεί όταν θα γνωρίσει μία που θα του εμφυσήσει τη γνώση της για το Bauhaus ή την Art Nouveau. Αυτός πάλι που θέλει «το νινί του θηλυκό» θα θεωρήσει πως η κορυφή της ανθρώπινης συναισθηματικής έκφρασης κατακτήθηκε με το εικονο-μήνυμα που του έστειλε «η καλή του» καθήμενη σταυροπόδι στη μπαμπού της συνοικιακής καφετέριας. Ο «λάτρης» όμως του «ωραίου φύλου» γενικά, θα νιώσει την απόλυτη πληρότητα όταν η δίμετρη μοντελικών προδιαγραφών κοπέλα που συνάντησε στο μουσείο τον φλερτάρει με ένα καλαίσθητα θηλυκό και ναζιάρικα αφελή τρόπο.. Με νιώθετε; Έτσι και ο «λάτρης του hardcore» θα νιώσει την απόλυτη πληρότητα στη σχέση του με αυτή τη μουσική όταν θα βρει μια μπάντα, ικανή να συνδυάσει όλα όσα μοιραία τον έσπρωξαν να τη γνωρίσει.. Τότε αυθόρμητα θα σιγοψιθυρίσει “I can still see the reasons that I opened my eyes to this scene in the first place and I can still feel my beliefs growing stronger everyday…ναι, θα σιγοψιθυρίσει στίχους των Bane.

Και βέβαια καμία διάθεση δεν έχω να αναλύσω πως οι Bane συνδυάζουν τον ’88 old school hardcore ήχο με το αυθεντικό emo των Embrace και των Rites Of Spring, πετυχαίνοντας ένα μουσικό αποτέλεσμα πραγματικά ευρύ, εύηχο και πρωτότυπο. Ούτε αντέχω την ψυχρότητα της παράθεσης βιογραφικών στοιχείων που, ανθρώπινα, θα ξεχάσεις πατώντας το «x» σύμβολο του κλεισίματος της διαδικτυακής μας σελίδας. Στην τελική τι σημασία έχει πότε και πως ξεκίνησε κάτι όταν προδιαγράφεται να ζήσει παντοτινά; Ναι, θα ζήσουν παντοτινά οι Bane, μέσα από το μήνυμά τους, το μήνυμα μιας μπάντας που χωρίς να μετέρχεται ξενέρωτο βερμπαλισμό, διακρίνεται από υψηλού επιπέδου λυρισμό και έχει καταφέρει να διαμορφώσει το αξιακό σύστημα μιας συγκεκριμένης άποψης hardcore kids, που στην ιδέα της μουσικής αυτής σκηνής, δεν φάνηκαν κάπηλοι αλλά ανίδωτα παθιασμένοι εραστές μιας ολοκληρωμένης, ευέλικτης, ανεκτικής και θετικής στάσης του «σκέπτεσθαι», του «εκφράζεσθαι», του «ζήν».

Πράγματι η μπάντα από το Worcester της Μασαχουσέτης μέσα από τους στίχους της καλύπτει σχεδόν κάθε προβληματισμό που θα μπορούσε να απασχολήσει έναν νέο άνθρωπο των σημερινών δυτικών κοινωνιών. Αξιοθαύμαστο χαρακτηριστικό είναι πως ο Aaron Bedard, στιχουργός και frontman του συγκροτήματος, καταφέρνει με την ίδια επιτυχία να καταπιαστεί με θέματα γενικά, όπως η σημασία της ζωής και ο φόβος του θανάτου, όσο και με θέματα συγκεκριμένα όπως οι ανθρώπινες-ερωτικές ή φιλικές-σχέσεις , όσο ακριβώς και με θέματα απόλυτα εξειδικευμένα όπως το Straight Edge ή τα φαινόμενα παθολογίας της hardcore σκηνής.

…I ran all the way home
To read the words carved in cement by my house
(it says)"live the life that you love - love the life that you live"
but i'd rather have a penny for every time it told me "NO"
i shoot these flaming arrows at the flag
and say deny, deny, deny if that's what gets you through
like that night that we ran through the Audi dealership
smashing windshields
an absolutely pointless and immature act
but it quieted our minds
at a time when everyone and everything (the setting sun) was asking:
"why are we here?"
but i'm pretty sure now that i will never know…

Ποιος, πράγματι σκεπτόμενος, άνθρωπος μπορεί να μείνει απροβλημάτιστος επί του νοήματος της ζωής αλλά και των μηχανισμών που μας κινητοποιούν προς έντονες και αυθόρμητες πράξεις εκτόνωσης διαβάζοντας στίχους σαν και αυτούς. Ο Aaron Bedard όμως δε θέλει να αφήσει τον δέκτη της ποίησής του στην παθητικότητα και τη μελαγχολία…δύο τραγούδια μετά υπενθυμίζει πως, «ει δυνατόν» κάθε στιγμή της ζωής μας πρέπει να κυνηγάμε τα όνειρα μας και τις φιλοδοξίες μας τραγουδώντας ανατριχιαστικά εμπνευσμένα…

…before that fury swells inside of you
grows so big that it forever quiets you
stand up to your demons
make a run at your goliath
find the best, find the worst
waiting in both of you…

.Οι Bane όμως δε θα αρκεστούν στο άτομο, αλλά θα διευρύνουν σε επίπεδο κοινωνικό τις σκέψεις τους καταδεικνύοντας πχ την αποτυχία των προνομιούχων σύγχρονων «πολιτισμένων» κοινωνιών να εξασφαλίσουν στον άνθρωπο την ευτυχία. Και δε θα το κάνουν κραυγάζοντας ενάντια στο σύστημα αλλά φωτίζοντας τις αντιφάσεις του..

"we are the greatest country in the world
richest, smartest, most advanced...
who can keep up with us?"
and where has it gotten us?
take a look around as miserable as we have ever been
violent, mean , pulling our hair out
as fourteen year olds march through mental detectors
bitter, unhealthy, empty
most dissatisfied of societies
my grand dad weeps for the simple days
everything that you could ever dream of
five minutes from our fingertips
prettied, processed, packaged,
shipped right to your door
we need everything in every color
to feel that we're alive

Και όταν θα μιλήσουν για ανθρώπους που αγαπήθηκαν δε θα ακολουθήσουν την πεπατημένη αλλά θα καταδείξουν οπτικές γωνίες που ο εγωισμός δε μας αφήνει να δούμε, θέτοντάς μας προ των ευθυνών μας και υπενθυμίζοντάς μας πόσο άστοχη είναι η πίκρα της μνησικακίας όταν ο θάνατος είναι ο κοινός και βέβαιος προορισμός. Και θα το κάνουν γράφοντας..

Why does only death show us how much we truly mean to each other
The beautiful things that we're not ready to lose or have yet to try
Knowledge does not come in books it comes in caskets
I don't wanna see how brave we can be anymore
I've seen the strength it takes to get past and move on
And would trade it all away to know how to keep you here forever
Maybe I've grown too old
Missed out on the glamour and the glory
Just can't see past the tears and the pain
Oh please don't bury me in the rain.

Ακόμη θα σου προτείνουν να ανοίξεις τα φτερά σου και να αγωνιστείς να βρίσκεσαι σε αρμονία με τον εαυτό σου χωρίς να υποτάσσεσαι σε κανενός είδους έξωθεν πιέσεις, ακόμη κι αν αυτό θα σε απομακρύνει από τους φίλους σου ή θα σε οδηγήσει σε αντιφάσεις…

Hey, I was thinking that maybe you don't need to waste
Some of the best days of your life, trying so hard to abide
By some preset list of rules
Talking about conviction
When you haven't even been convinced of anything yet
Just stressing about letting down all of your friends
It's like having your mom pick out your clothes for you
You're still too young to know where you stand on anything yet
And there is nothing wrong with that
It might be kinda fun to get to know yourself a little while
Take a left at every fork, stare into every cloud
On the journey to find what's in your heart the only thing to be united with is that pulsing in your veins


Το σημείο που η εκτίμησή μου για τον Aaron Bedard μετατρέπεται σε θαυμασμό είναι όταν, παρότι ο ίδιος δεν τελείωσε ούτε το λύκειο, ρεαλιστικά σκεπτόμενος προτρέπει τα παιδιά να πηγαίνουν στο πανεπιστήμιο: there are a lot of really smart people that just follow the typical education system in America, but it's kind of sad because in order to get taken seriously, you do have to abide by it by some degree. I never want to tell kids "oh, fuck school, drop out, I didn't go to school and I'm fine," because when you go to school and you go through that whole process, I just think you'll be taken more seriously than on the average if you have a degree and are confident. It's just a sad truth of living in America. I think there's been times where I've been envious of kids who are just getting to have that four-year college experience when you can just have fun θα δηλώσει χαρακτηριστικά σε συνέντευξή του.

Ειδικότερα ως προς αυτό το μήκος κύματος ο Aaron Bedard δε διστάζει να προτρέψει τα παιδιά να εγκαταλείψουν το hardcore, αν έτσι νιώθουν, δείχνοντας πραγματικά την ευρύτητα του πνεύματος του. Χαρακτηριστικό είναι το ακόλουθο απόσπασμα από την ίδια συνέντευξή του όταν ρωτήθηκε σχετικά με το γνωστό γεγονός πως για κάποια χρόνια γύρισε την πλάτη του στη hardcore σκηνή και πειραματίστηκε με άλλα είδη μουσικής: ” I think that there are kids, that when they get into their early 20's, they go through a stage where they're not feeling it anymore. Where it's just lost its meaning to them. And I always try to give advice to just do what I did and just walk away. You don't have to be here. There's no such thing as selling out or stabbing your friends in the back. Just go and live your life. I feel so bad for some of those kids who have that pressure on their back who are thinking "god, I don't really have fun here anymore, and I don't really relate, but if I leave everyone's going to be mad at me..." You find out who your friends are, and you find out who you are through those times and what's really important to you. So I always try to encourage these kids, don't be afraid to walk away. I walked away for a couple years and it was one of the best things that's ever happened to me as far as realizing how much I really love this music.”

Ακόμη ειδικότερα οι Bane αν και υπήρξαν τα 8 πρώτα χρόνια μία αμιγώς straight edge μπάντα (σήμερα ένα από τα μέλη έχει εγκαταλείψει αυτή τη δέσμευση), ποτέ δεν αναλώθηκαν στην ξύλινη γλώσσα που χαρακτήρισε πολλά από XXX συγκροτήματα. Έθιξαν τα θέματα που απασχολούν τα groups του είδους αλλά και πάλι με το δικό τους μοναδικό τρόπο. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αποτελούν οι στίχοι του κομματιού “Superhero” όπου οι Βοστωνέζοι αναλύουν την ψυχολογία όσων διστάζουν να απεξαρτηθούν από το κάπνισμα στεκόμενοι με δέος έναντι όσων το καταφέρνουν…

She rolls her eyes and lights another
"One day I'll quit these things they're killing me."
She blows her brains right out her fucking mouth
"I just don't know how you do it."
Well there is nothing in me that you don't have deep within your fucking self
Yes the body is weak but the mind is strong and it controls the body You are not a slave and I am not a superhero
The difference between hard and impossible is a thousand miles wide but that is not what you want to hear
So you live a lifetime of regret instead of moments of uncomfort never knowing how great it feels to be free

Και μέσα σε λίγες γραμμές προβάλλουν την ανεκτικότητα, στηλιτεύουν την αλαζονεία της ισοπέδωσης και υμνούν την αυθεντικότητα λέγοντας…

I support your decision I believe in change and hope you find just what it is that you are looking for
But when you sit around and talk shit about everything you once based your whole life on - That is where you can count me out
COUNT ME OUT
Because I will be here tomorrow and I will be here NEXT YEAR
Just like this X on the back of my hand
I'm not going nowhere

Και πως πράγματι έφτασε ο μεγάλος αυτός τραγουδοποιός της μεγάλης αυτής μπάντας να γράφει στίχους σαν όλους τους παραπάνω;. Απαντώντας σε σχετική ερώτηση: “I think that a lot of that comes from... When I got into punk and hardcore when I was a 14 or 15 year old kid, the bands that I was drawn to were very strong and honest lyrically. Some of them weren't straight up hardcore bands. But like... DC... the original "emo bands," like Rites of Spring and Embrace and those bands, pushing the envelope, lyrically, not being afraid to express emotions that went beyond just typical aggression and a lot of the stuff that hardcore kids feel safest with. So I loved those bands and loved the way they made me look at the world and challenged the way I thought at a young age. As I got older, I realized that those lyrics made me a better person, they made me better prepared to make my way through without swallowing all the bullshit that's getting kicked down our throat at every turn. So then when it was time to get into Bane and be the frontman of a hardcore band I knew I was going to be writing lyrics and I was old enough to know that this is going to be very important. I remember when I was 15 and how these lyrics changed my life, and I wasn't expecting to write lyrics that would change kids' lives, but I wanted to try. I wanted to be open and honest, and maybe make kids look at the world the way those bands when I was a kid made me look at the world. Never in my wildest imagination would I have dreamed that it would be so successful.”

Και πως νιώθει σήμερα για το επίτευγμα αυτό;

”There was a lot of time in my life when I felt like I was never going to get a chance to maybe do something a little bit more - to add some contribution to the music scene I love... and then to have it happen. To have kids come up and say that the band is helping them out in any way is just such vindication, not as a musician, but as a human being. That when this ends and I'm 50 and looking back at the things I did in my life, I'll always have this. It's the most incredible feeling and I'm constantly overwhelmed by it, and humbled by it as well.”

……………………………………………………….

Αυτός λοιπόν είναι ο Aaron Bedard, αυτές είναι οι απόψεις του, αυτό κι ακόμη ευρύτερο είναι το μήνυμα που οι Bane στέλνουν με τη μουσική τους. Όποιος δεν είναι μυημένος ίσως θεωρήσει πως με τα λόγια μου εξωραΐζω την πραγματικότητα ή υπερβάλλω για να αποσπάσω την προσοχή. Όχι, πιστεύω πως όχι. Αν θέλετε να το διαπιστώσετε προετοιμάστε τον εαυτό σας να δεχτεί το μήνυμα αυτής της μπάντας αν όχι τη μουσική της. Μιας μπάντας που χωρίς να κρατά καμία σημαία πέτυχε χιλιάδες ανατροπές σε ανά τον κόσμο νεανικές καρδιές.

Χρήσιμα Links:
www.youtube.com/watch?v=1v1gr0-yM1A
www.banecentral.com
www.myspace.com/banecentral

Οι στίχοι κατά σειρά εμφάνισης προέρχονται από τα τραγούδια: Sunflowers and Sunsets, Ali Vs Frazier I, Release The Hounds, Don’t Go, Wasted On The Young, Superhero, Count Me out. Τα αποσπάσματα είναι δανεισμένα από τη συνέντευξη που έδωσε ο frontman της μπάντας στο www.lambgoat.com στις 30/5/05. Η ιδέα για το αφιέρωμα είναι δική μου, προιόν της παθολογικής μου αγάπης για τους Bane. Ευχαριστώ για το χρόνο σας. :))