(το κείμενο εκφράζει καθαρά απόψεις του συντάκτη που δεν σχετίζονται απαραίτητα με τις θέσεις του avopolis:core)
Πραγματικά εδώ και περίπου 8 μήνες σκέφτομαι να γράψω ένα από αυτά τα άρθρα που έχουν περισσότερο αφηρημένο ύφος και περιεχόμενο που καταδεικνύει πως πίσω από τα κείμενα του site μας, βρίσκονται άνθρωποι που έχουν και προβληματισμούς ευρύτερους από το αν ο «τάδε» δίσκος θα μας ικανοποιήσει ή αν η «δείνα» μπάντα θα βγει σε περιοδεία… Βέβαια και πάλι θα γίνει αναφορά στο hardcore, στο punk και στο metal αλλά, από μία άλλη οπτική γωνία.
Αν μπορώ να εμπιστευθώ τις κρίσεις των ανθρώπων του στενού μου περιβάλλοντος (μιας και σίγουρα δε μπορώ να εμπιστευθώ την αυτοκριτική μου), τότε θα πρέπει να δεχτώ πως είμαι άνθρωπος αρκετά απρόβλεπτος. Δεν ικανοποιούμαι με τίποτα και εκ φύσεως αμφισβητώ τα πάντα γύρω μου, ψάχνοντας για τις προϋποθέσεις που πρέπει να πληρωθούν ώστε να μεταβώ από «το καλό στο καλύτερο»..κοινώς και με τα λόγια της γλυκιάς γιαγιάς μου, με «κυνηγούν δαιμόνια» και δεν ηρεμώ παρά μόνο στιγμιαία.. Στα πλαίσια λοιπόν των προεκτάσεων αυτού του χαρακτηριστικού μου, έθεσα υπό εξέταση τα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα (χαχά, τι λέξη είναι αυτή;) από τα οποία διήλθα τον τελευταίο ένα περίπου χρόνου. Ενώ ουσιαστικά όλοι οι τομείς της ζωής μου κυλούσαν φυσιολογικά και σε μερικές περιπτώσεις καλύτερα από το ευκταίο, εν τούτοις παρατηρώντας τον εαυτό μου διαπίστωνα μία εμμονή σε αρνητικές καταστάσεις του παρελθόντος, σε αρνητικές αναμνήσεις που παρότι ανήκαν στο παρελθόν (ενίοτε κιόλας στο πολύ μακρινό), έκαναν την παρουσία τους αισθητή και στο τότε παρόν. Με ποιόν τρόπο;
 |
Όσο λυπηρό και αν ακουστεί, ένας και ίσως ο κυριότερος τρόπος είναι πως επανέρχονταν μέσα από τη μουσική στην οποία έχω αφιερώσει τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου. Όντας μέρος της hardcore κοινότητας εδώ και εφτά χρόνια διαπίστωσα πως τα περισσότερα παιδιά μπήκαμε σε αυτή τη μουσική και αυτή τη σκηνή γιατί θέλαμε να ανήκουμε κάπου, να βρούμε ένα καταφύγιο και έναν εναλλακτικό τρόπο έκφρασης μιας και δεν αισθανόμασταν να ταιριάζουμε απόλυτα στις κλίκες του σχολείου ή στις παρέες των καφέ. Κάνοντας έναν απολογισμό συνειδητοποιώ πως η ενασχόλησή μου με αυτή τη μουσική είναι ό,τι ομορφότερο έχει μέχρι τώρα να δείξει η ζωή μου. Σπάνια έχω βιώσει συναισθήματα τόσο έντονα όσο όταν τραγούδησα τους αγαπημένους μου στίχους, ποτέ δεν ένιωσα τόσο ζωντανός όσο στα stage dives, δε θυμάμαι να γέλασα περισσότερο από όταν βρέθηκα μαζί με φίλους σε van, αυτοκίνητα, τρένα ή αεροπλάνα στα ταξίδια με αφορμή κάποιο show. Επομένως το επαναλαμβάνω..η ενασχόληση μου με το hardcore είναι από τα καλύτερα που μου συμβαίνουν στη ζωή μου...
Ζω αυτή τη μουσική τόσο έντονα γιατί αυτή ήταν η μουσική που με αγκάλιασε όταν ήμουν ένα από τα παιδιά της δεύτερης περιόδου της ανωτέρω παραγράφου. Από τότε έχουν αλλάξει πάρα πολλά πράγματα. Όχι, βέβαια δεν βρήκα απαντήσεις σε όλα μου τα ερωτήματα και είναι αλήθεια πως νιώθω ακόμη όσο μπερδεμένος όσο και τότε, άσχετα αν άλλαξε το σκηνικό που με περιβάλλει. Έρχεται λοιπόν αναπόφευκτα το ερώτημα: πως πραγματώνεται το έργο του hardcore ως μουσικής που μεταλαμπαδεύει δύναμη και πάθος για ζωή όταν ο καθένας από όσους παρατηρήσουν κριτικά τη φάση, εύκολα θα διαπιστώσει πως λίγο πράγματι αλλάζει τις ζωές μας, από τη στιγμή που ο χαρακτήρας μας αρχίζει και ολοκληρώνεται, εκεί στα πρώιμα twenties; Σκεφτήκατε ποτέ πως προσκολλημένοι σε μία μουσική που τραγουδά τα προβλήματα νέων από κάθε γενιά της γης ίσως εγκλωβιζόμαστε σε ένα φαύλο κύκλο και χωρίς να το καταλαβαίνουμε αυθυποβαλλόμαστε στην ιδέα πως η ζωή μας είναι πολύ δύσκολη και γεμάτη προβλήματα, ενώ πραγματικά δεν είναι έτσι; Σκεφτήκατε πότε πως οι λύσεις που εκφράζονται στη μουσική αυτή ως επί το πλείστον είναι απόψεις παιδιών 20-25 ετών που αμφίβολο είναι πως γνωρίζουν περισσότερα από εσάς για τη ζωή;
Πιάσατε ποτέ τον εαυτό σας να προσπαθεί να επιτείνει ένα συναίσθημά του ώστε να ταυτιστεί με τους ακραίους στίχους κάποιου τραγουδιού ώστε να νιώσει πως είναι κι αυτός τόσο “hardcore” όσο τα μέλη της μπάντας. Συνειδητοποιήσατε ποτέ πως πολλές από τις άσχημες στιγμές σας που ανήκουν οριστικά στο παρελθόν συνεχίζουν να σας καταδιώκουν μέσα από τα αγαπημένα σας τραγούδια;
 |
Στην αντίπερα όχθη τώρα, πρόσφατα είχα ένα μισόλεπτο διάλογο, με έναν άνθρωπο που εκτιμώ ιδιαίτερα, σχετικά με τη jazz. Μου είπε πως της αρέσει και της είπα απλά πως τη θεωρώ ok για background music όταν κάνω δουλειές στο σπίτι. Δεν ξέρω γιατί αλλά εκείνη τη στιγμή απέφυγα να αναφέρω πως τελευταία έχω συγκεντρώσει αρκετή jazz, blues,swing, soul, funk δισκογραφία. Σήμερα λοιπόν έκανα συνειρμούς σχετικά με τη jazz και τη λέξη “Background”. Συνειδητοποίησα πως τους τελευταίους μήνες αυτή η μουσική έχει πράγματι υπάρξει το background που χρειαζόμουν για να κάνω κάποια βήματα στη ζωή μου. Μουσική ευχάριστη και ταξιδιάρικη, σε αφήνει να την απολαύσεις χωρίς να περνά την αισθητική σου απόλαυση από άτεγκτες ιδεολογικές νόρμες και χωρίς μάταια να προσπαθεί να σε ενθαρρύνει υπενθυμίζοντάς σου πόσο τρομακτικός είναι ο κόσμος. Ακούς, απολαμβάνεις και όσο περνά ο καιρός συνειδητοποιείς πως καταστάσεις που σε προβλημάτιζαν και έψαχνες να τις νικήσεις μέσω hardcore ή metal τραγουδιών πλέον είναι για σένα όχι μόνο περασμένες αλλά και ανάξιες της παραμικρής σκέψης. Κάνεις ότι ακριβώς και πρώτα: ψάχνεις καλλιτέχνες, αγοράζεις δίσκους, πας σε shows, όμως από όλα αυτά σου μένουν οι ωραίες μελωδίες, το εντυπωσιακό παίξιμο και κύρια η γαλήνη και η χαρά της μουσικής, χωρίς την ενίοτε αχρείαστη επιθετικότητα και τον «τεχνητό αρνητισμό». Νιώθω λιγότερο hardcore μετά από όλα αυτά; Ναι είναι η αλήθεια, αλλά που ακριβώς εντοπίζεται το κακό; Δεν είναι έγκλημα να νιώσεις φυσιολογικός, να νιώσεις πως μπορείς να είσαι χαλαρός και να συμβιβαστείς με την ιδέα πως ο κόσμος μας μπορεί να είναι άσχημος αλλά γίνεται ασχημότερος όταν εμμένουμε στο να το φωνάζουμε σε κάθε έκφανση της ζωής μας.
Δεν ξέρω κατά πόσο θα ενστερνίζομαι αυτές μου τις απόψεις μήνες αργότερα. Ξέρω όμως πως όπως δε με βλέπω να εγκαταλείπω σύντομα το χώρο του hardcore, έτσι δεν πρόκειται και να περιοριστώ αποκλειστικά σε αυτόν. Το hardcore είναι από τα ομορφότερα πράγματα που μπορούν να αποτελέσουν μέρος της ζωής ενός νέου ανθρώπου. Δεν είναι όμως η ίδια η ζωή, επομένως αν για μία μέρα, ένα μήνα, ένα χρόνο ή και μία αιωνιότητα νιώσετε πως κάποια άλλη μουσική ή τέχνη ή δραστηριότητα σας κάνει να νιώθετε καλύτερα, μην διστάσετε να το αφήσετε στην άκρη και να δοκιμάσετε κάτι καινούργιο. Δε χρωστάτε σε κανέναν girls and boys, σε κανέναν παρά στον εαυτό σας και στη ζωή που σας ανήκει…
YΓ: Σε καμία περίπτωση δε θέλω να υποβαθμίσω τη σημασία του hardcore και πολύ περισσότερο της jazz η οποία από το κείμενο ίσως παρουσιάζεται σαν απλώς μία.. εναλλακτική και για την οποία η γνώση μου κυμαίνεται από ελάχιστο ως μηδαμινό βαθμό. Η αναφορά σε αυτή τη μουσική έγινε επειδή για μένα έτυχε αυτή να ταυτίζεται με την επανεξέταση κάποιων απόψεων και τον επαναπροσδιορισμό κάποιων θέσεων. Αναφέρθηκα σε αυτήν γιατί έγραψα το κείμενο στηριγμένος στην προσωπική μου εμπειρία και βάσει των δικών μου δεδομένων. Για εμένα γνωρίζω, για μένα γράφω. Σκεφτείτε όμως το κείμενο ευρύτερα και προσαρμόστε το στα δικά σας δεδομένα. Ίσως βρείτε κάποιες αλήθειες εκεί.. Για περισσότερα :
