Ξέρω πως κανείς δε θα αλλάξει τρόπο σκέψης και δε με ενδιαφέρει. Ξέρω πως ποτέ δε θα γίνει σκηνή, πόσο αηδιαστικός και γραφικός κατάντησε ο όρος αυτός. Ξέρω πως οι κλίκες θα συνεχίσουν να υπονομεύονται. Πως συνέχεια θα βρίσκεται κάποιος που θα συκοφαντεί, θα διαβάλει, θα υποσκάπτει. Δε με νοιάζει. Τον λυπάμαι. Ξέρω πως παρότι τα επιχειρήματα των μάταιων επαναστάσεων καταρρίφθηκαν όσοι χρησιμοποιήθηκαν γι αυτές αρνούνται να δούν την αλήθεια γιατί όπως πάντα τα κίνητρά τους δεν υπήρξαν αγνά. Δε με νοιάζει αν οι διοργανωτές συναυλιών, τα παιδιά των distro, τα παιδιά των webzines, τα μέλη των συγκροτημάτων θα χάσουν χρήματα και ψυχική ηρεμία. Δε με ενδιαφέρει γιατί κουράστηκα αλλά ξέρω πως η ζωή έχει χιλιάδες πράγματα ομορφότερα χιλιάδες φορές από τις ομορφιές του hardcore στην Ελλάδα. Τέτοια ασχήμια άλλωστε δε βρίσκεις πουθενά…

Κοιτάζω τα κείμενα που έχω κατά καιρούς γράψει. Όσοι διοργανωτές συναυλιών μας ενημέρωσαν για shows βρήκαν το show τους να αναφέρεται στη σελίδα. Όσες μπάντες μας έστειλαν cd βρήκαν το review τους λίγες μέρες μετά. Πολλές από αυτές μάλιστα βρήκαν και την ευκαιρία να πουν όσα είχαν να πούν μέσω συνεντεύξεων. Κανείς δε μπορεί να αρνηθεί όλα αυτά όπως δεν αρνούμαι λάθη που έχουμε κι εμείς κάνει.

Πίσω από μία οθόνη βλέπω έναν δεκαπεντάχρονο που μαθαίνει μία νέα μπάντα που θα αγαπήσει. Έναν τριαντάρη που θα μάθει πως υπάρχουν νέα παιδιά που βοηθούν αυτό στο οποίο ενδεχόμενα αφιέρωσε χρόνια. Μία ελληνική μπάντα που ενθουσιάστηκε που είδε το όνομά της να γίνεται γνωστό. Μισή χιλιάδα επισκέψεων την ημέρα δεν είναι αμελητέα. Για αυτούς είμαι εδώ. Υπήρξα το παιδί που έμαθε τους Madball από ένα περιοδικό όταν “I had no place to go and I had nowhere to belong” όπως λένε κάποιοι πιο εύστοχα από εμένα. Είμαι το μέλος μπάντας που χάρηκε μόλις είδε στο site των Agnostic Front τον Roger Miret να μιλά με τα καλύτερα για τη μπάντα του. Ενδεχόμενα θα είμαι ο τριαντάρης που θα θέλει να δεί πως κάποιοι ακόμη ενδιαφέρονται.

Αναρωτιέμαι κανείς δε βρέθηκε σε αυτό το χώρο υποκινούμενος από όσα τον γέννησαν; Όλοι βρίσκονται για τη μουσική, το style, το image; Κρίμα, και περισσότερο κρίμα γιατί είναι πλέον βέβαιο πως τα όνειρα έγιναν εφιάλτες και η πιο βαρετή, κλειστόμυαλη, γραφική και αηδιαστική μουσική κοινότητα της χώρας πεθαίνει. Μα δε με νοιάζει όπως είπα αρχικά. Ξέρω πως στη Βουλγαρία το hardcore δυνάμωσε επειδή οι προσπάθειες στην περιοχή των Βαλκανίων άρχισαν στην Ελλάδα. Πως η Γιουκοσλαβία είχε 450 άτομα στους Stretch Armstrong επειδή η χώρα μας κάποτε έδειξε πως τα Βαλκάνια μπορούν να φιλοξενήσουν συναυλίες. Γνωρίζω πως σε μέρη που ο άνθρωπος πραγματικά χρειάζεται να πιαστεί από κάπου για να ζήσει, το hardcore παίζει το ρόλο αυτό και εδώ έγινε η αρχή. Εδώ που γράφεται το τέλος σε τελειωμένα message boards για κακεντρεχείς ανθρώπους…

Hardcore here is dead, if ever born. Long Live Misery, Apathy, BackStabbing!

Ο επικήδειος:

Can we start again Go back to what it meant back then Open minds and open hearts The things that set us apart Was it more than words And do they still apply And do you still believe Well so do I I was a 15 year old kid With nowhere to fit in I just wanted to skate Listen to my Suicidal tape When someone told me about a place Where the strange wereaccepted And judged by what's inside A scene of truly open minds Somewhere, somehow, everything has changed Look at what we've gotten ourselves caught up in The same mindless clicks The same high school shit All the walls you scream about breaking down I've watched you build brick by brick Do you still believe-I do Look beyond the 3 chords that fill your lives Look beyond the gossip and the lies Beyond the dullest of outsides Look beyond Try harder See what's inside this burning in my heart Born under the same songs that you know But our blood will never blend Until you let those doors go