Αφού προσήλθαμε στο υπερπολυτελές Hotel Exarchia, καθίσαμε στο αναπαυτικό King Size κρεβάτι του δωματίου (αν και επέμενα να πάμε στο τζακούζι) με τον μπασίστα των Born From Pain και ταυτόχρονα με τις αιθέριες υπάρξεις που μας τάιζαν βατόμουρα και έκαναν αέρα με φοινικόφυλλα, είπαμε τα παρακάτω:

-Πρόσφατα περιοδεύσατε για πρώτη φορά σε Ιαπωνία και Αμερική. Ως γνωστόν αυτές οι χώρες μαζεύουν πολύ κόσμο στα lives. Πως πήγαν αυτά τα tours? Υπήρχε ανταπόκριση από ένα κοινό που κατά ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό δεν σας γνώριζε?
Όντως και τα δυο ήταν πολύ ωραία. Κάναμε 6-7 shows στην Αμερική και καμιά 10αριά στην Ιαπωνία. Οι φίλοι μας οι Terror μας φιλοξένησαν όταν βρισκόμασταν εκεί και περάσαμε τέλεια! Δεν θα έλεγα πάντως ότι αυτά τα shows ήταν τα σημαντικότερα της καριέρας μας. Πάντα ακολουθούσαμε τη τακτική ότι για να πάμε σε αυτά τα μέρη, πρώτα θα πρέπει να δημιουργήσουμε ένα δυνατό πυρήνα από fans στην Ευρώπη που ξέρουμε ότι θα μας υποστηρίζουν. Έχουμε παίξει κυριολεκτικά παντού και με πολύ καλές μπάντες όπως οι Shattered Realm, Internal Affairs και The Promise. Γενικά στα περισσότερα lives γινόταν συνέχεια mosh, αφήνοντας μας απόλυτα ευχαριστημένους.

-Ας περάσουμε σε κάτι άλλο: Οι στοίχοι σας είναι κάπως σκοτεινοί και όχι τόσο κατανοητοί από το πρώτο άκουσμα. Ποιο το κεντρικό νόημα τους?
Δεν έχεις άδικο, όντως οι στοίχοι μου –ειδικά στο Reclaiming The Crown- είναι κάπως δυσνόητοι. Αυτό είναι πολύ λογικό αφού τις περισσότερες φορές γράφω για προσωπικές εμπειρίες και συναισθήματα που νιώθω εκείνη τη στιγμή, οπότε ο ακροατής είναι δύσκολο να μπει στο μυαλό μου και να κατανοήσει πλήρως πως αισθάνομαι. Άλλες φορές βέβαια είναι κοινωνικοπολιτικού περιεχομένου και δεν σε μπερδεύουν ιδιαίτερα…Το κεντρικό νόημα τους στο μεγαλύτερο ποσοστό είναι ότι όταν βρίσκεσαι σε μια ψυχολογικά άσχημη κατάσταση πρέπει να προσπαθήσεις να επανακτήσεις τις δυνάμεις σου και να σταθείς όρθιος ενάντια στη δύσκολη πραγματικότητα που βιώνουμε.

-Μιας και μίλησες για κοινωνικοπολιτικούς στίχους, το κομμάτι Black Gold αναφέρεται στη εκμετάλλευση των πετρελαίων του Ιράκ από την Αμερική?
Όλοι αυτό με ρωτάνε αλλά δεν είναι έτσι. Μπορείς και να δώσεις μια τέτοια ερμηνεία, όταν όμως τους έγραφα δεν είχα κατά νου κάτι τέτοιο. Βασικά οι στίχοι του Black Gold αφορούν τα ορυχεία της περιοχής που μένουμε στην Ολλανδία. Πολλοί από τους συγγενείς και γνωστούς μας έχουν πεθάνει εκεί εξαιτίας των άθλιων εργασιακών συνθηκών. Το τραγούδι αυτό είναι κάτι σαν φόρος τιμής στους νεκρούς μας και εκφράζει την οργή που νιώθω επειδή πολλές από αυτές τις υποθέσεις απλά ξεχάστηκαν σε κάποιο συρτάρι και δεν αντιμετωπίστηκαν με το κατάλληλο σεβασμό από τους αρμόδιους που ευθύνονται για το χαμό τόσων ανθρώπων.

-Τα τελευταία χρόνια το Hardcore έχει πάρει μια διαφορετική μουσική τροπή. Πολλά συγκροτήματα δίνουν μεγάλη έμφαση στις τεχνικές ικανότητες. Εσύ πως βλέπεις γενικά το όλο κίνημα του screamo-math κλπ?
Το συγκεκριμένο θέμα με έχει απασχολήσει αρκετά. Κοίτα, άμα το δεις από μια σκοπιά και εμείς πριν από 10 χρόνια δεν θα θεωρούμασταν Hardcore επειδή παίζουμε πολύ μεταλλικά. Όλα αυτά που συμβαίνουν είναι μια φυσική εξέλιξη και εφ’ όσον αυτές οι μπάντες έχουν το κατάλληλο attitude τότε φυσικά και εγώ θα τις θεωρώ Hardcore. Εξ’ άλλου η σκηνή μας γενικά περιλαμβάνει τα πιο ανοιχτόμυαλα άτομα. Για μένα καλό είναι να υπάρχει και το Old School που θα μας θυμίζει το ποιο είναι το μήνυμα του Hardcore, αλλά και τα υπόλοιπα είδη όπως το Metalcore, Screamo, Mathcore που θα εξελίσσουν τη μουσική που αγαπάμε. (σ.σ.:σωστός!)

-Προέρχεστε από την Ολλανδία που αναμφισβήτητα διαθέτει μια πολύ καλή σκηνή. Αντιθέτως, η Ελλάδα δεν έχει ούτε κατά διάνοια κάτι τέτοιο. Μπορείς να μας προτείνεις τι να κάνουμε έτσι ώστε να δημιουργήσουμε μια αντίστοιχη και εδώ?
Η δημιουργία σκηνής είναι μια χρόνια και οικονομικά επίπονη διαδικασία. Κατ’ αρχήν αυτό που κάνει ο Δημήτρης είναι πολύ βασικό, συγκροτήματα πρέπει πάντα να έρχονται. Κατά δεύτερον, πρέπει να υπάρχουν τα άτομα που θα διαθέτουν τη κατάλληλη Hardcore νοοτροπία και δεν θα το παίζουν Rock Stars. Δεν έχει σημασία το πόσοι θα είναι – 10,20, 500 το ίδιο κάνει. Αρκεί να υπάρχει ένας δυνατός πυρήνας που πραγματικά θα ενδιαφέρεται γι’ αυτό το σκοπό και θα προσπαθεί με κάθε μέσο να τον εκπληρώσει. Τέλος, θα πρέπει να υπάρχουν και οι μπάντες που ο κόσμος θα θέλει να τι βλέπει και ακούει live, να είναι περήφανος δηλαδή που όντως αυτές οι μπάντες είναι από τα μέρη του. Για μια Ελληνική μπάντα βέβαια είναι κάπως δύσκολο να προβληθεί στο εξωτερικό αφού ζείτε σε πολύ απομακρυσμένη χώρα, σε αντίθεση με την Ολλανδία που είναι κεντρικά.

-Πρόσφατα επανακυκλοφορήσατε το Reclaiming The Crown με διαφορετική παραγωγή. Προς τι αυτή η ενέργεια? Θέλατε να ακούγεται καλύτερα?
Ακριβώς. Στις συναυλίες όλοι μας έλεγαν ότι ενώ τους άρεσε το RTC, δεν έφτανε τη δύναμη μας όταν το παίζαμε live και ήταν πραγματικά κρίμα. Ο τύπος που μας έκανε παραγωγή στο Sands Of Time έκανε πολύ καλή δουλειά και μας έδωσε τον ήχο που πάντα θέλαμε. Έτσι το θεωρήσαμε καλή ιδέα να ηχογραφήσουμε πάλι το RTC με πολύ καλύτερο ήχο. Μέχρι στιγμής έχουμε πάρει πολύ καλές κριτικές παγκοσμίως και νιώθουμε πολύ ευχαριστημένοι μιας και φανερώθηκε η δύναμη του album.

-Κάτι off the record για τους συλλέκτες: Έχει πάρει το αυτί μου ότι πέρα από τις γνωστές κυκλοφορίες σας έχετε και μερικές ακόμα που είναι σπάνιες. Αληθεύει αυτό?
Έτσι είναι. Έκτος από ένα κακογραμμένο demo πριν το Immortality, έχουμε κυκλοφορήσει και κάποια split μόνο στην Ιαπωνία με τοπικές μπάντες. Μη το πεις όμως πουθενά! (σ.σ.: Μην ανησυχείς – μπουχαχαχα!).

-Τίποτα τελευταία νέα από το στρατόπεδο των Born From Pain?
Θα συνεχίσουμε να περιοδεύουμε μέχρι τον Σεπτέμβριο μαζί με τους Misery Index και Hatesphere, θα παίξουμε σε αρκετά festivals όπως τα Pressure και With Full Force και μετά θα κάνουμε και κάποια off-shows. Το Δεκέμβριο θα ηχογραφήσουμε νέο album που ελπίζουμε να κυκλοφορήσει κατά τον Φεβρουάριο! Πάνω κάτω αυτά έχει μέχρι στιγμής το πρόγραμμα.