Κάτι η εξεταστική, κάτι κάποιες σημαντικές υποχρεώσεις, κάτι η βαρεμάρα μου καθυστέρησαν τη συνέντευξη με τους Rafferty Rules. Αφου ξεπεράστηκαν τα προαναφερθέντα προβλήματα (ειδικά το τελευταίο...) τα είπαμε σε φιλικούς τόνους, όπου ειπώθηκαν τα παρακάτω:

-Ως γνωστόν, είστε από τον Βόλο. Πόσο δύσκολο είναι για μια μπάντα από την επαρχία να αναγνωριστεί?

RR- Ίσως όχι και τόσο δύσκολο. Είναι ζήτημα θέλησης και προσπάθειας. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αν ένα συγκρότημα είναι από την επαρχία ή από κάποια από τις μεγάλες πόλεις. Εκείνο που μετράει στην μουσική είναι το κατά πόσο κανείς σέβεται τον εαυτό του και το κοινό που θα τον ακούσει και πιο είναι το αποτέλεσμα που θέλει να παρουσιάσει. Σαφώς και η μεγαλούπολη παρέχει στα συγκροτήματά της περισσότερες εναλλακτικές αλλά αυτό δεν σημαίνει πως οι υπόλοιποι θα κάτσουμε με τα χέρια σταυρωμένα επειδή έτυχε να είμαστε από την επαρχία. Άλλωστε, ούτε οι Beatles, ούτε οι Black Sabbath ήταν από το Λονδίνο! ( όχι βέβαια πως και εμείς είμαστε κάτι ανάλογο ή ισάξιο με αυτούς- ελπίζουμε να προλάβαμε άσκοπα σχόλια…)

-Μπορείτε να μας περιγράψετε την πορεία των Rafferty Rules μέχρι στιγμής αλλά και το μέλλον σας (όπως το ελπίζετε τουλάχιστον) ?

RR- Μέχρι τώρα οι Rafferty Rules, στα 7 χρόνια παρουσίας τους στο χώρο, έχουν κατορθώσει μέσα από πολλές δυσκολίες να επιβιώσουν. Έχουμε βγάλει κάποιες δουλειές και άπειρα live για τα οποία είμαστε κάτι παραπάνω από ικανοποιημένοι. Νομίζουμε ότι πλέον ο κόσμος μαθαίνει για μας και ενδιαφέρεται να μας ακούσει, αναγνωρίζοντας με αυτόν τον τρόπο τις προσπάθειες μας. Για το μέλλον, ελπίζουμε να συνεχίσουμε να παίζουμε καλή μουσική ώστε να γουστάρουμε πρώτα εμείς και φυσικά και ο κόσμος που μας ακούει, και αν είναι να βγει κάτι καλύτερο από όλα αυτά, έχει καλώς.

-Ακούγοντας το cd σας Name Your God, παρατήρησα επιρροές από thrashcore αλλά και κάποιες από hardcore. Ποιο είδος πιστεύετε ότι χαρακτηρίζει καλύτερα το συγκρότημα?

RR- Υπάρχουν οι επιρροές που προανέφερες αν και νομίζουμε ότι περισσότερο ανήκουμε ή τουλάχιστον προσπαθούμε να προσεγγίσουμε τον ήχο του σουηδικού thrash. Γενικότερα θέλουμε να πιστεύουμε πως είμαστε επηρεασμένοι από την σουηδική σκηνή, αν και ο ήχος και τα κομμάτια των Rafferty Rules, έχουν πλέον την δική τους ξεχωριστή ταυτότητα, κάτι που είναι ευδιάκριτο, πέρα από τις όποιες αναμφισβήτητα υπαρκτές επιρροές.

-Είστε ικανοποιημένοι με την εταιρεία σας? Έχετε σκεφτεί να υπογράψετε συμβόλαιο με εταιρεία του εξωτερικού ή θέλετε να παραμείνετε μόνο στο Ελληνικό underground?

RR- Μάλλον η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι αυτονόητη, φυσικά και θέλουμε να υπογράψουμε σε κάποια εταιρία του εξωτερικού. Κάτι τέτοιο δεν είναι ακατόρθωτο αλλά σίγουρα όχι και εύκολο, πάντως εμείς είμαστε αποφασισμένοι να δουλέψουμε σωστά και να κυνηγήσουμε το καλύτερο για το συγκρότημα. Σε ότι αφορά στην εταιρία διανομής που είμαστε, νομίζω ότι κάνει ότι μπορεί για μας και αυτό είναι κάτι που για την ώρα μας ικανοποιεί.

-Τι θεωρείτε σημαντικό για να αναγνωριστεί ένα συγκρότημα?

RR- Έμπνευση, δουλειά, υπομονή και επιμονή (όχι αναγκαστικά με αυτή την σειρά).

-Ο Βόλος αναμφισβήτητα διαθέτει μια πολύ ικανοποιητική σκηνή. Τι έχετε να πείτε εσείς για την σκηνή της πόλης σας? Μπορείτε να μας πείτε κάποιο ενδιαφέρον σχήμα για να ασχοληθούμε περισσότερο? Προσωπικά καραγούσταρα στους Stampin’ Ground με την ανταπόκριση του κόσμου σε όλα τα συγκροτήματα!

RR- Νομίζουμε πως η σκηνή του Βόλου δεν είναι και τόσο διαφορετική από τη σκηνή μιας οποιασδήποτε επαρχιακής πόλης. Έχει τα ίδια υπέρ και κατά, πάνω κάτω. Το γεγονός ότι έχουν γίνει κάποια live παραπάνω δεν σημαίνει ότι την καθιστά βιώσιμη σαν σκηνή, ούτε ανταγωνιστική ως προς τα μεγάλα κέντρα αποφάσεων. Απλώς έχουν παρθεί κάποιες πρωτοβουλίες από συγκροτήματα ή άτομα, τα οποία αναλαμβάνουν να κάνουν αυτό, που οι όποιοι αρμόδιοι φορείς ( δημοτικοί και μη), δεν θέλουν ή δεν μπορούν. Υπάρχουν αρκετά αξιόλογα σχήματα στην πόλη, όπως οι Stalebone, Innerhate, Convicted, ΑΟΥΑ και πολλά άλλα, τα οποία δυστυχώς αντιμετωπίζουν την άγνοια των καλλιτεχνικών οργανισμών και προσπαθούν μόνα τους να επιβιώσουν, όπως και εμείς. Είναι λογικό λοιπόν ο κόσμος του Βόλου ( και γενικά των επαρχιακών πόλεων) να είναι πιο εκδηλωτικός, αφού αντίθετα με τις μεγαλουπόλεις, εκτιμά πιο πολύ το κάθε live που γίνεται, πόσο μάλλον αν αυτό είναι live με τους Stampin’ Ground!!!

-Η συναυλία που παίξατε ως support στους Stampin’ Ground πρέπει να ήταν από τις σημαντικότερες στιγμές της καριέρας σας. Πως θα την χαρακτηρίζατε?

RR- Με όλο τον σεβασμό στους Stampin’ Ground, οι οποίοι είναι φοβεροί, την συναυλία αυτή θα την χαρακτηρίζαμε ως την ΔΕΥΤΕΡΗ πιο σημαντική στιγμή για μας, αφού η κορυφαία δεν είναι άλλη από το live support στους EXODUS- THE HAUNTED-TANKARD τον Δεκέμβριο του 2002! Απίστευτη εμπειρία, καταπληκτική συμπεριφορά του κόσμου, ένα ακόμη όνειρο που έγινε πραγματικότητα!

-Ποια η άποψη των Rafferty Rules για την τωρινή παγκόσμια metal/hardcore μουσική σκηνή?

RR- Είναι κάπως δύσκολο να απαντήσουμε σε αυτό, καθώς δεν μπορεί κανείς να έχει άποψη για κάτι που δεν έχει ζήσει, δεν το έχει γνωρίσει από κοντά. Εμπειρικά, σαν ακροατές, συμβαίνουν πολλά καλά πράγματα ανά τον κόσμο, υπάρχει κόσμος που ασχολείται σοβαρά με αυτό που κάνει. Όρεξη υπάρχει, το underground βράζει αλλά είναι δύσκολο για ένα συγκρότημα να καθιερωθεί, πόσο μάλλον να επιβιώσει από αυτό που κάνει. Υπάρχουν ονόματα μεγάλα στο χώρο που δεν αντέχουν το οικονομικό βάρος, που απαιτείται για την παραγωγή, σύνθεση και προώθηση του υλικού του, που τα αναγκάζει σε διάλυση ή χειρότερα στον συμβιβασμό με συγκυρίες και καταστάσεις. Γενικά όμως, η σκηνή στέκεται, με πρωτοπόρα κατά την γνώμη μας, την σουηδική σκηνή, που οργιάζει!!!

-Στο thanks list του Name Your God ευχαριστείτε τον Θεό αλλά προσθέτετε και ένα ερωτηματικό με το που τελειώνει η λέξη God…Προς τι αυτό το ερωτηματικό? Ποια η θέση σας σε αυτό το ζήτημα?

RR- Το ερωτηματικό μπήκε σκόπιμα, θέλοντας να αφήσει περιθώρια στον καθένα από μας να ξανασκεφτεί τι είναι για αυτόν θεός. Βλέπεις κόσμο που θεοποιεί το χρήμα, άλλοι την εξουσία, τον πόλεμο, την καθημερινότητα, την ανοχή και λες: « ποιος είναι τελικά αυτός ο θεός?» ή καλύτερα « ποιος είναι ο δικός μου θεός?». Γιατί ο καθένας μας ονομάζει τον θεό του με διαφορετικό τρόπο, ανάλογα με τα κριτήρια και τις εμπειρίες του. Μέχρι και ο άθεος πιστεύει στο τίποτα, κάτι που είναι για εκείνον η δική του πηγή δύναμης. Λέει « δεν υπάρχει τίποτα» και δεν περιμένει τίποτα, στηρίζεται πάνω του. Αν σκεφτεί κανείς και το γενικότερο κλίμα αμφισβήτησης που δέχονται οι εκπρόσωποι του θεού, που είναι στην πλειοψηφία τους αναξιόπιστοι και «μικροί» άνθρωποι, μάλλον το ερώτημα που μας απασχολεί είναι η ανθρώπινη ανάγκη του να πιστεύεις σε κάτι, που να σου δίνει δύναμη, έστω και στο τίποτα. Καθένας ξέρει για τον εαυτό του, δεν έχει ανάγκη από καθοδήγηση, επιβολή, προκαταλήψεις και κοινωνικά ταμπού, ονομάζει στην ψυχή του τον δικό του θεό, και έτσι τα βρίσκει με τον εαυτό του και κάνει μαζί του ειρήνη…

-Δεν έχω να ρωτήσω κάτι παραπάνω, σας αφήνω το τελευταίο σχόλιο! Καλή επιτυχία από μένα σε ότι αποφασίσετε μελλοντικά!

RR- Εμείς ευχαριστούμε όλο τον κόσμο που μας στηρίζει και ενδιαφέρεται για μας, με όποιον τρόπο και αν το κάνει, και όλους εκείνους που στα live, μας κάνουν να γουστάρουμε να παίζουμε για αυτούς. See you all on the road!!!