Παράξενη μέρα για συναυλία η 29η Ιουνίου ομολογουμένως, μιας και όπως όλοι γνωρίζουμε η κατάσταση που επικρατούσε στην Αθήνα πριν και μετά την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου θύμιζε κάτι από…κόλαση. Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα και συγκεκριμένα στο Κύτταρο, είχε προγραμματιστεί το live των Agnostic Front με support τους First Blood και τον κόσμο αν κρίνω από τις συζητήσεις που άκουγα, μάλλον να είναι διχασμένος εάν θα έπρεπε να βρίσκεται στον χώρο της συναυλίας ή στο Σύνταγμα…
Ελληνικά σχήματα δεν βρίσκονταν στο bill οπότε η πρώτη μπάντα που είδαμε ήταν οι First Blood. Ποτέ δεν μου έκαναν ιδιαίτερο κλικ, χωρίς να υποτιμώ πάντως πως πρόκειται –για τον ήχο τους- αξιόλογο συγκρότημα. Δυστυχώς δεν γνωρίζω καλά την δισκογραφία τους για να γνωρίζω ακριβώς ποια κομμάτια έπαιξαν, πάντως στα σχεδόν 40 λεπτά της παρουσίας τους απέδωσαν εξαιρετικά με τον τραγουδιστή τους Carl Schwarz (που είναι ο παλιός μπασίστας των Terror) και τον drummer Bobby Blood (πρώην Merauder) να κλέβουν την παράσταση και να ξεσηκώνουν σε φάσεις αρκετό κόσμο. Το ύφος των First Blood γενικά κινείται στο πατροπαράδοτο Beatdown Hardcore με υπερβαρα riffs, συνεχή breakdowns και φυσικά στίχους για φίλους που έγιναν φίδια και πως αν τους παίξουμε μπινιά θα μας δείρουν. Δεν πρόκειται να αλλάξουν τον κόσμο με την μουσική τους, αλλά τουλάχιστον αυτό που κάνουν το κάνουν καλά.
Οι Agnostic Front στην συνέχεια προφανώς δεν χρειάζονται υπερβολικές αναλύσεις ή βαρύγδουπες υπερβολές. Ακόμα και η λέξη βαρύγδουπες δηλαδή που χρησιμοποίησα πολύ είναι. Οι Godfathers of Hardcore επί μια ώρα και κάτι λεπτά έκαναν αυτό που ξέρουν καλύτερα από τον καθένα και έχουν αναγάγει σε επιστήμη 3 (!) δεκαετίες τώρα: Hardcore που είτε ‘χοροπηδάει’ στο All Is Not Forgotten, είτε rockάρει στο Riot Riot Upstart, είτε γίνεται old school στο Victim In Pain, είτε μετατρέπεται σε ανθεμικούς ύμνους στα For My Family και Gotta Go, απλά διδάσκει ότι ταμπέλες δεν υπάρχουν και αν νιώθεις αυτό που παίζεις τότε είσαι ένα επίπεδο παραπάνω από όλους τους άλλους. Η αναμενόμενη εισαγωγή με το City Streets βρήκε ένα Κύτταρο σε κατάσταση χάους, ενώ μετέπειτα τα Eliminator και Dead To Me απλά συνέχισαν το πανδαιμόνιο.
Οι A.F. πλάκα στην πλάκα έχουν πλέον 50αρίσει και ακόμα δεν έχουν χάσει ούτε ίχνος από την ενέργεια τους. Η εικόνα του Vinnie Stigma με την ζαρωμένη μούρη να τραγουδάει σαν παιδάκι το 1983 στο CBGB's τους στίχους των Friend Or Foe και Crucified μπορεί να ακούγεται τώρα που γράφω αυτό το κείμενο γραφική, αλλά όταν το βιώνεις σε live όπως και να το κάνουμε σου σηκώνει την τρίχα και σε κάνει να αναρωτιέσαι πως θα ήταν σήμερα αυτή η μουσική εάν δεν την είχαν ‘χτίσει’ επί χρόνια τα συγκεκριμένα άτομα.
Θα μπορούσα να κάθομαι ώρες να γράφω για τους Agnostic Front αλλά μάλλον θα γίνω κουραστικός οπότε για να καταλήγουμε κάπου, οι Νεοϋορκέζοι έδωσαν την καλύτερη τους εμφάνιση μέχρι στιγμής επί Ελληνικού εδάφους. Η ενέργεια και το πάθος τους συγκρίνεται μόνο με αυτό των Madball και όσα χρόνια και αν περάσουν, όσες μπάντες και αν βγουν, όσα άτομα και αν έρθουν και φύγουν από το Hardcore, η αλήθεια είναι μόνο μια: οι Agnostic Front θα είναι πάντα εδώ!
ΥΓ: Το συγκεκριμένο live είχε μια ακόμα ιδιαίτερη στιγμή μιας και ο Roger Miret είχε γενέθλια και φυσικά όλοι του τραγούδησαν το γνωστό άσμα...
