Δύσκολη μέρα για live ομολογουμένως η 28η Μαΐου μιας και πέρα των γνωστών συγκεντρώσεων στο Σύνταγμα υπήρχε και ο τελικός του Champions League που όπως και να το κάνουμε για αρκετό κόσμο είναι η χαρά του τρίπτυχου πίτσα-μπύρα-καναπέ. Κατηφορίζοντας προς το Jasmin όπου και γινόταν η συναυλία είχα στο μυαλό μου ότι θα έβλεπα την χειρότερη προσέλευση των τελευταίων χρόνων αλλά τελικά –τηρουμένων των αναλογιών- έπεσα έξω μιας και παρευρέθησαν κάτι περισσότερο από 100 άτομα.
Οι Middle Fingers High όπου αποτέλεσαν το support act σίγουρα μόνο ως support δεν μου φάνηκαν μιας και η ενέργεια, το πάθος και φυσικά τα εξαιρετικά κομμάτια τους έκλεψαν την παράσταση. Στα περίπου 40 λεπτά της εμφάνισης τους κινήθηκαν σε παραδοσιακά Punk Rock μονοπάτια που παρ’ ότι δεν ήταν κάτι πρωτοποριακό, έφτιαξαν το κλίμα για την συνέχεια και αναμφισβήτητα έδειξαν ότι είναι καλοπροβαρισμένοι και γνωρίζουν ακριβώς πως θέλουν να ακούγονται. Σίγουρα ένα από τα εγχώρια σχήματα που θα πρέπει να προσέξουμε καλά στο μέλλον!
Με την ώρα να είχε φτάσει περασμένες 11, οι Civet (που τελικά πλέον δεν είναι 4 γυναίκες αλλά 2 γυναίκες-2 άντρες) ανέβηκαν στην σκηνή του Jasmin και από το πρώτο κομμάτι (Can’t Go Back) έδειξαν τις προθέσεις τους: ασταμάτητο σκληρό Punk όπου η μονοτονία έσπαγε με πολλά Rock περάσματα (όπως π.χ. στο I Wanna Be Your Girl που προφανώς είναι φόρος τιμής στο I Wanna Be Your Dog) και φυσικά την επιβλητική παρουσία των Liza Graves και Suzi Homewrecker που βρίσκονται σε φωνή/ρυθμική κιθάρα και lead κιθάρα αντίστοιχα. Τα κομμάτια που ξεχώρισαν για εμένα ήταν τα L.A. Nights, Alibi, Love & War για την δυναμική & ταχύτητα τους αλλά φυσικά και το hit-ακι Son Of A Bitch όπου και υπήρχε η μεγαλύτερη ανταπόκριση από τον κόσμο. Οι Civet κυριολεκτικά δεν ηρέμησαν ούτε στιγμή να περιφέρονται σε όλο το μήκος του stage και χωρίς υπερβολή κατάφεραν να ξεσηκώσουν μέχρι και τον πιο αδιάφορο! Ενώ στην αρχή η κατάσταση ήταν υποτονική όσο πέρναγε η ώρα το κοινό εκδηλωνόταν με ουκ ολίγα stage dives και φυσικά το πατροπαράδοτο moshing, απόρροια προφανώς του πόσο διασκέδασε το σύνολο του κόσμου.
Χωρίς να εννοώ προφανώς ότι είδαμε την συναυλία του αιώνα, είχε όλα τα συστατικά ενός σωστού Punk live: πάθος, ένταση και πάνω απ’ όλα ειλικρινείς αντιδράσεις από 2 μπάντες που νιώθουν στο έπακρο αυτό που παίζουν – αυτό εξ’ άλλου δεν είναι και το ζουμί της μουσικής που αγαπάμε? Οι Civet συγκεκριμένα (μιας και ήταν το main act) μπορεί να μην είναι το top συγκρότημα του είδους αλλά μετά από αυτή την εμφάνιση νομίζω ότι κέρδισαν πόντους στην εκτίμηση όλων μας.
