Το περιμέναμε χρόνια ολόκληρα και επιτέλους ήρθε. Αναφέρομαι φυσικά στην πολυπόθητη εμφάνιση των γιγαντιαίων The Dillinger Escape Plan που αναμενόταν φέτος από μικρούς και μεγάλους όσο τίποτα άλλο. Για να είμαι όμως εξ’ αρχής ακριβής, να τονίσω πως οτιδήποτε διαβάσετε σε αυτή την ανταπόκριση χωρίς καμία υπερβολή δεν αντιπροσωπεύει ούτε το 10% από αυτό που πραγματικά βιώσαμε το βράδυ της 13ης Νοεμβρίου στο Gagarin…
Έφτασα κατά τις 8:45 στον συναυλιακό χώρο με το σκεπτικό ‘να αποφύγω τον πολύ κόσμο για να καβατζώσω καλή θέση’, κάτι που τελικά αποδείχτηκε αναίτιο μιας και ο πολύς κόσμος είχε άλλα σχέδια για το βράδυ του Σαββάτου – θα αναφερθώ όμως αναλυτικότερα επί αυτού πιο κάτω. Η μπάντα που άνοιξε το show ήταν οι Γερμανοί Seamy Side αλλά μάλλον μας έβγαλαν από το κλίμα ενός τέτοιου live αντί να μας βάλουν. Άμπαλο Post Hardcore Γ’ Εθνικής που δεν κέντρισαν το ενδιαφέρον μας σχεδόν καμία στιγμή. Αντιθέτως, οι Tardive Dyskinesia που ακολούθησαν όπως πάντα έπαιξαν άψογα το υπερπορωτικό Meshuggah-meets-Your Mom υλικό τους και μας προϊδέασαν με τον καλύτερο τρόπο για την συνέχεια.
Και τι συνέχεια ήταν αυτή…Λίγο μετά τις 11 τα φώτα χαμήλωσαν και οι εισαγωγικές νότες του Farewell Mona Lisa αρκούσαν για να ανέβει η αδρεναλίνη μας σε δυσθεώρητα ύψη. Αυτό που ακολούθησε δύσκολα μπορεί να περιγραφτεί. Από την αρχή των εφηβικών μου χρόνων που σκάω σε όσα περισσότερα live μπορώ τέτοιο πράγμα κυριολεκτικά δεν έχω ξαναδεί: Οι The Dillinger Escape Plan έπαιζαν σαν να ήθελαν να φύγει όλο το Gagarin με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις! Κυριολεκτικά αν εμείς θέλαμε να τους δούμε 1 φορά, αυτοί έκαναν σαν να ήθελαν να μας δουν 100. Δεν ξέρω αν το γεγονός ότι αυτή ήταν η τελευταία εμφάνιση της περιοδείας τους έπαιξε κάποιο επιπλέον ρόλο – το μόνο σίγουρο είναι ότι οι τύποι πρέπει να έσταξαν 10 λίτρα ιδρώτα ο καθένας εκείνο το βράδυ.
Από πού να αρχίσω και που να τελειώσω. Ότι έτρεχαν συνεχώς καθ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη του stage? Ότι σκαρφάλωναν πάνω στα ηχεία και έφευγαν με βουτιές κάτω? Ότι σε φάσεις έπαιζαν με τις κιθάρες ανάποδα? Και φυσικά το σημαντικότερο όλων…ότι ενώ τα έκαναν όλα αυτά δεν έχαναν ούτε μισή νότα? Έχετε όλοι ακούσει The Dillinger Escape Plan οπότε φαντάζομαι ότι αντιλαμβάνεστε πόσο ακατανόητα δύσκολο είναι να πετύχεις κάτι τέτοιο. Στα εξ’ ίσου θετικά της συναυλίας ήταν ότι το setlist περιελάμβανε (μεταξύ άλλων) κάτι για όλους: Τα πιο ‘εμπορικά’ (αν μπορούμε να το πούμε αυτό) Milk Lizard, Widower, Black Bubblegum, Setting Fire to Sleeping Giants, τα πιο βαριά Fix Your Face, Good Neighbor, Lurch, τα πιο ‘σοβαρά’ Sunshine The Werewolf και Mouth of Ghosts και φυσικά τα μεγάλα απωθημένα των παλαιότερων fans Sugar Coated Sour, The Mullet Burden και 43% Burnt. Δεν μπορώ να σκεφτώ τι άλλο θα μπορούσαν να χώσουν για να το κάνουν πιο πλήρες. Δεκαοκτώ κομμάτια μέτρησα –sorry αν μου ξέφυγε κάτι-, δηλαδή σχεδόν 1 ώρα και 30 λεπτά ασταμάτητου mindfuck. Ξεχάστε ότι έχετε δει σε φωτογραφίες, videos, live DVD’s και τα λοιπά – δεν υπάρχει καμία σύγκριση όταν παρακολουθείς τέτοιο show με τα ίδια σου τα μάτια. Όπως και να το κάνουμε άλλο να βλέπεις τσόντα, άλλο να πηδάς.
Το κλείσιμο με τα Panasonic Youth και 43% Burnt χωρίς δόση υπερβολής μας αποτελείωσε και βρήκε τους Dillinger να πετούν βάσεις, ενισχυτές, monitors και γενικότερα ότι έβρισκαν μπροστά τους, αφήνοντας στην σκηνή μια εικόνα καταστροφής. Ο γραφών εκείνη την στιγμή έπιανε τα πόδια του για να δει που πονάει περισσότερο γιατί δυστυχώς μερικοί όταν σε βλέπουν να κάνεις stage dive θεωρούν φυσιολογικό να ανοίγουν…Και μιας και έπιασα στο βρωμόστομα μου τον κόσμο, ας πούμε 2 λογάκια που υποθέτω ότι έχουν γραφτεί -με ήπιο ή μη τρόπο- και σε άλλες ανταποκρίσεις: Δεν γίνεται ρε παιδιά να έρχεται ένα κορυφαίο συγκρότημα παγκοσμίως στον δυνατό ήχο για πρώτη φορά στην κωλοτρυπίδα της Ευρώπης με πρόσφατο γαμάτο album και εμείς μετά κόπων και βασάνων να μαζευόμαστε 700 άτομα. Είναι γελοίο πώς να το κάνουμε. Δεν αναφέρομαι φυσικά για όσους είχαν δουλειές ή τον οποιοδήποτε άλλο ανασταλτικό παράγοντα και δεν μπόρεσαν. Μιλάω γι’ αυτούς που την στιγμή που γράφω το κείμενο αράζουν σε Γκάζια, Γλυφάδες, Κηφισιές, Μαρούσια με 10 κουτάκια μπύρας δίπλα τους και παραπονιούνται ότι τα εισιτήρια είναι ακριβά. Να πω ότι ο promoter το πέθανε με την τιμή ΟΚ, αλλά τι σκατά ούτε 15/20/25 ευρώ που έκανε η προπώληση δεν έχετε? Ακόμα και στη περίπτωση που δεν τα έχετε δεν μπορείτε να μαζέψετε μέσα σε ένα διάστημα 4 μηνών για να δείτε την καλύτερη μπάντα που υπάρχει αυτή την στιγμή? Από το καλοκαίρι γνωρίζαμε για το live. Έλεος δηλαδή κάτω από τα όρια της φτώχειας ζείτε όλοι?
Δεν θέλω να κλείσω την ανταπόκριση σαν παρατημένη γκόμενα όμως οπότε ας επανέλθουμε στα θετικά. Οι The Dillinger Escape Plan πιθανότατα μας έδωσαν την καλύτερη συναυλία που είδαμε από το 2000 και έπειτα. Χωρίς πολλά-πολλά ξαναφέρτε τους μιας και όσες φορές τους παρακολουθήσουμε νομίζω ότι δεν θα είναι αρκετές…
