Από την ανακοίνωση και μόνο, περιμέναμε όλεθρο. Έτσι και έγινε. Οι Darkest Hour είναι μια από τις καλύτερες live μπάντες στον πλανήτη. Τέλος!
Προσπαθώ να συγκρατηθώ και να μην γράψω υπερβολές οπότε άμα γίνει κάτι τέτοιο sorry. Για να τα πάρω όμως από την αρχή, οι Tardive Dyskinesia που άνοιξαν το live μας έδωσαν μια εμφάνιση πολύ παραπάνω από απλώς ικανοποιητική και σίγουρα μας ζέσταναν με τον καλύτερο τρόπο. Το Meshuggah/A Life Once Lost ύφος τους βρήκε ανταπόκριση χωρίς πολλά-πολλά στο κοινό ενώ κάποια groove-άτα σημεία τους είναι ικανά να ξεσηκώσουν ολόκληρο φεστιβάλ! Έπαιξαν υλικό και από το Distorting Image Of Our Selves αλλά και κάποια νέα κομμάτια που βρίσκονται στα ίδια εξαιρετικά επίπεδα.
Συνέχεια με τους Endsight (ex-For What Is Worth) και όπως πάντα είχαμε πόλεμο. Με ένα μόνο κιθαρίστα πλέον αλλά χωρίς καμία υστέρηση στην δυναμική των κομματιών, τα παιδιά τα σκότωσαν όλα! Με κομμάτια όπως τα Α Falling World και As We Fall προφανώς και δεν μπορεί να γίνει κάτι διαφορετικό. Οι At The Gates επιρροές τους δένουν δολοφονικά με την καφρίλα των Tragedy και τα Hardcore περάσματα, με συνέπεια τις υπερ-extreme αντιδράσεις στο pit κάθε φορά που κάνουν live. Γιγαντιαία πρόοδο διακρίνουμε λοιπόν όσο περνάει ο καιρός και σίγουρα πλέον κατατάσσονται στις καλύτερες Ελληνικές μπάντες. Αναμένουμε την επερχόμενη κυκλοφορία τους για περισσότερα…
H ανακοίνωση ότι το αεροπλάνο των Darkest Hour είχε μεγάλη καθυστέρηση αλλά και η σχεδόν 40λεπτη αναμονή μας μετά το τέλος του set των Endsight έφερε στο μυαλό μου τα χειρότερα, που ευτυχώς διαψεύστηκαν. Μετά από ένα 10λεπτο sound check οι Αμερικάνοι βγήκαν στην σκηνή (περίπου στις 1:15) και το οικοδομικό τετράγωνο που βρίσκεται το An απειλήθηκε με…αφανισμό. Η εκπληκτική έναρξη με το Doomsayer αποτέλεσε μόνο τον προπομπό για αυτά που θα επακολουθούσαν αργότερα.
Άλλες μπάντες μπορεί να εμφανίζονταν κουρασμένοι, ξενερωμένοι, με μαύρους κύκλους και άντε-να-τελειώσουμε υφάκι, οι Darkest Hour όμως όχι! Βγήκαν κυριολεκτικά σαν να μην υπήρχε ίχνος ταλαιπωρίας πάνω τους και μας αντάμειψαν με ένα από τα πιο δυνατά live που έχουμε δει εδώ και πολλά χρόνια. Επίσης χαμός στα The Sadist Nation, District Divided και Convalescence, με τα stage dives να δίνουν και να παίρνουν. Στο Demon(s) ένα ολόκληρο An τραγούδαγε μαζί με τον τραγουδιστή, ενώ στα 2 νέα κομμάτια (Devolution Of The Flesh και No God αν τα συγκράτησα σωστά) αυξήθηκε ακόμα περισσότερο η προσμονή μας για το επερχόμενο album τους. Σημειωτέον ότι από σκηνική παρουσία οι τύποι είναι εξωπραγματικοί – οι κιθαρίστες είτε όταν τα έχωναν είτε όταν solαραν δεν έχαναν νότα ενώ για τον frontman τι να πρωτογράψω…Μια έκανε stage dives, μετά έτρεχε παντού στην σκηνή, μετά κρεμιόταν από τα σίδερα στο ταβάνι και φυσικά όλα αυτά σε πλήρη συνεργασία με τον κόσμο! Στο Tranquil που έκλεισε την συναυλία πήρε ένα τύμπανο από τα drums και άρχισε να παίζει μόνος του (εν συνεχεία το πήραν άτομα από το κοινό που επίσης έπαιζαν) και μας καληνύχτισε γεμάτος συγκίνηση που είδε τέτοιες αντιδράσεις σε μια χώρα που βρίσκεται κάτι δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα απόσταση από το σπίτι του.
Το μόνο παράπονο είναι ότι δεν άκουσα τα προσωπικά αγαπημένα μου Oklahoma και This Will Outlive Us αλλά ok αυτό είναι καθαρά υποκειμενικό. Το live παίρνει βαθμολογία 10 στα 10 με 500 τόνους.
