Το φθινοπωρινό κρύο και η μουντίλα των Εξαρχείων μάλλον ήταν ο καλύτερος τρόπος για να υποδεχτούμε το συγκεκριμένο live. Και πώς να μην ήταν άλλωστε όταν θα παρακολουθούσαμε μια μπάντα ιστορικής σημασίας στο underground (Disfear), μια super ανερχόμενη (Doomriders), μια που μπορεί να μην την γνωρίζαμε πολύ καλά αλλά αποτέλεσαν την μεγάλη έκπληξη της βραδιάς (Dead Vows) και φυσικά τους δικούς μας Greet The Dead που αποτελούν ένα από τα πιο δυνατά ονόματα αυτή την στιγμή στον συγκεκριμένο χώρο...
…όπως μας απέδειξαν στο πολύ καλό μισάωρο set τους που παρ’ ότι εμφανίστηκαν κάπως στατικοί, παικτικά τουλάχιστον ήταν αξιόλογοι. Το ύφος των Greet The Dead από την Θεσσαλονίκη βρίσκεται κάπου μεταξύ Crust, Punk και Post Rock οπότε είναι προφανές ότι τα κομμάτια τους είναι επί το πλείστον ατμοσφαιρικά. Δυστυχώς δεν έχει βγει ακόμα το full length τους για να τα γνωρίζω ακριβώς οπότε για την προκειμένη στιγμή μπορούμε να αρκεστούμε σε αυτή την θετική εμφάνιση.
Στη συνέχεια οι Σουηδοί Dead Vows εν ολίγοις έπαιξαν και αυτοί μισή ώρα και τα σκότωσαν όλα! Κολασμένο Hardcore/Punk και χυμαριό attitude όπως έχουν διδάξει οι Minot Threat, Misfits και Blag Flag! Παρ’ ότι φαντάζομαι πως το μεγαλύτερο μέρος του κοινού δεν τους γνώριζε, ελάχιστοι ήταν αυτοί που έμειναν αδιάφοροι με αυτό που έβλεπαν. Ο τραγουδιστής πραγματικά πρέπει να ήταν ότι πιο ενεργητικό έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στο An ενώ η φωνή του…θέριζε. Για full 100% απόλαυση βέβαια θα προτιμούσα να τους είχα δει σε κάποιο D.I.Y. show παρά σε club, αλλά όπως και να ‘χει σίγουρα οι Σουηδοί αποτέλεσαν το σημείο συζήτησης της βραδιάς μιας και από τους υπόλοιπους γνωρίζαμε τι μπορούμε να περιμένουμε!
Τώρα όσο αφορά τους Doomriders του Nate Newton, εντάξει τι να γράψω. Οι τύποι δεν υπάρχουν. Το μοναδικό album τους Black Thunder βρίσκεται ακόμα στο καθημερινό playlist μου και κυριολεκτικά κάθε ακρόαση μου φαίνεται καλύτερη από την προηγούμενη. Death ‘N Roll από τα λίγα, επιρροές από Entombed, Integrity, Motorhead και μότο το Go Fast-Play Loud νομίζω ότι περιγράφουν επακριβώς τι έχουμε εδώ. Σκηνικά δεν ήταν ιδιαίτερα κινητικοί αλλά ο ήχος τους ήταν ΤΟΣΟ μα ΤΟΣΟ δυνατός και αλήτικος που από την πρώτη νότα ήταν σαν να φάγαμε roundhouse kick στο δόξα πατρί από τον ίδιο τον Chuck Norris. Έτσι απλά και όμορφα.
Το live ολοκληρώθηκε με το main act που δεν ήταν άλλοι από τους Disfear. Από την κυκλοφορία του Misanthropic Generation το 2003 διαθέτουν στο δυναμικό τους τα υπερ-ονόματα Thomas Lindberg (At The Gates, The Great Deceiver, Nightrage, The Crown) στην φωνή και Uffe Cederlund (Entombed) στην κιθάρα που και μόνο στο άκουσμα τους φτάνουν για να ενθουσιάσουν τον κόσμο – κάτι που έγινε σε μεγάλο βαθμό από όλους τους fans του D-Beat που παρευρέθησαν στο An. Από την εισαγωγή με το Get It Off μέχρι το τελευταίο riff 1 ώρα και 25 λεπτά αργότερα μόνο τρείς λέξεις μπορούν να περιγράψουν τι εκτυλίχτηκε: αίμα, δάκρυα και ιδρώτας. Σε αυτό το σημείο πάντως οφείλουμε να δώσουμε ένα τεράστιο respect στον Lindberg μιας και πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες μορφές παγκοσμίως στον extreme ήχο αλλά συνεχίζει να συμπεριφέρεται σαν ένας από εμάς και ειλικρινά βλέποντας τον καταλαβαίνεις ότι ο τύπος το νιώθει όσο την πρώτη μέρα που έπιασε μικρόφωνο…Μπορεί τα projects του να είναι κατά βάση Metal (ίσως οι Disfear να είναι η μόνη εξαίρεση) άλλα η νοοτροπία του όσο πιο Hardcore γίνεται.
Σε μέσες άκρες δεν υπήρχε κάτι αρνητικό στο βράδυ της 14ης Νοεμβρίου. Ίσως θα μπορούσε να υπήρχε μια ελαφρώς μεγαλύτερη προσέλευση – όχι πως ήταν άσχημα, απλώς θα προτιμούσα περισσότερους. Anyway, εξαιρετικό live και ελπίζουμε να δούμε και άλλα παρόμοια στο μέλλον!
