Η αλήθεια είναι πως μόλις ο promoter του συγκεκριμένου live με είχε ενημερώσει για την διεξαγωγή του, είχα αρκετούς ενδοιασμούς για το κατά πόσο θα πάει καλά δεδομένου ότι γινόταν σε μια ημερομηνία που ο κόσμος είχε αρχίσει να αποχωρεί για διακοπές. Κάποιες τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος δυστυχώς έχουν δείξει πως ακόμα και η καλύτερη προσπάθεια μπορεί να πέσει στο κενό, οπότε είχα φοβερή περιέργεια να δω πως θα αντιμετωπιστούν οι λεγόμενοι Kings Of New York…
Από την άλλη όμως σκεφτόμουν το απλό και αυτονόητο: Γίνεται να σκάσουν ολόκληροι Madball και να περάσουν αδιάφοροι;; Και μόνο σαν σκέψη, δεν γινόταν να φανταστώ ότι θα έπαιζαν π.χ. το Set It Off και από κάτω θα υπήρχαν 100 άτομα. Είναι με λίγα λόγια, αδύνατο. Ευτυχώς, με αυτό που μόλις ανέφερα όπως αποδείχτηκε συμφώνησαν και οι υπόλοιποι 449 που παρευρέθησαν στο Underworld και η συναυλιακή χρονιά έκλεισε για καλοκαίρι με ένα μεγαλοπρεπέστατο sold out!
Κατ’ αρχάς να ζητήσω συγνώμη από τους Overpain που λόγω ενός προσωπικού μου προβλήματος δεν πρόλαβα να τους δω. Ελπίζω στην επόμενη εμφάνιση τους να είμαι εκεί για να επανορθώσω!
Έφτασα στο club στα μισά του set των Como Esta Loco και χωρίς καμία υπερβολή από την στιγμή που κατέβαινα τις σκάλες μου έκανε full εντύπωση αυτό που άκουγα. Πάνω-κάτω αυτό ίσχυσε και στα υπόλοιπα κομμάτια των Ξανθιωτών που έπαιξαν ένα υπερδυναμικό και φοβερά δεμένο set, κερδίζοντας έτσι το χειροκρότημα (αλλά και το pit action σε κάποιες περιπτώσεις) του κόσμου! Ο ήχος τους ήταν όσο μεταλλικός πρέπει και οι επιρροές από Unearth, As I Lay Dying, Devildriver και φυσικά Lamb Of God εμφανείς, απέχοντας όμως πάάάάρα πολύ από τον βούρκο του μία-από-τα-ίδια Metalcore. Το κλείσιμο με το τελευταίο riff του Proven (Hatebreed) απλώς σφράγισε μια πολύ καλή εμφάνιση.
Με τους Soberphobia που ακολούθησαν έγινε ακριβώς αυτό που έπρεπε: Μπήκαμε για τα καλά στο Hardcore κλίμα της συναυλίας που προφανώς δεν θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά όταν ακούμε old school Oi-Punk/Hardcore, γρήγορες ταχύτητες, sing alongs, τραγούδια για μπύρες και μεθύσια αλλά και υπερπετυχημένες διασκευές στα Dogs Of War (Skarhead) και Still Dedicated (Backfire). Τις παλιές καλές εποχές μας θύμισαν λοιπόν τα παιδιά και ελπίζω να τους ξαναδούμε σε κάποιο live το συντομότερο δυνατόν!
Οι Die Without που βγήκαν ως τελευταίο support act μέσα σε 8 κομμάτια που έπαιξαν έδειξαν ότι πρόκειται όντως για εξαιρετική μπάντα και πλέον μπορούν να το επιβεβαιώσουν με την πολύ καλή κυκλοφορία τους . Κυριολεκτικά επί σκηνής είχαν φοβερή παρουσία (ειδικά ο τραγουδιστής) και δεν χαλάρωσαν ούτε δευτερόλεπτο – πως θα μπορούσε να γίνει φυσικά αυτό θα μου πείτε αφού τα κομμάτια είναι το ένα πιο βάρβαρο από το άλλο. Βαρύ Hardcore από τα λίγα λοιπόν, οι Βολιώτες με τις εμφανίσεις τους στις συναυλίες των Madball και Comeback Kid ανέβηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη για τα καλά στην εκτίμηση του κόσμου.
Η ώρα είχε φτάσει 12 παρά κάτι, το Underworld είχε τιγκάρει όσο δεν πάει και η προσμονή να δούμε μια από τις ιστορικότερες Hardcore μπάντες της ιστορίας είχε φτάσει στον Θεό…Τα χρόνια μπορεί να πέρασαν, τα κιλά να αυξήθηκαν, οι γενιές και τα μουσικά γούστα να άλλαξαν, αλλά όπως αποδείχτηκε τίποτα απ’ όλα αυτά δεν επηρέασαν τους Madball. Άμα το ‘χεις μέσα σου βλέπεις…
Τώρα δεν ξέρω κατά πόσο είμαι ο καταλληλότερος άνθρωπος για να γράψω αντικειμενική κριτική για το νέο album των Madball από τη στιγμή που το αγαπημένο μου κομμάτι (Pride), το αγαπημένο μου album (Demonstrating My Style) και η καλύτερη συναυλία που έχω δει ποτέ (η εμφάνιση τους στο With Full Force στη Γερμανία προ 4 ετών) προέρχεται από αυτούς. Γενικά είναι η αγαπημένη μου μπάντα και θεωρώ πως η προσφορά τους στο Hardcore δεν μπορεί να αποτυπωθεί σε κανένα review, άρθρο ή οποιοδήποτε άλλο κείμενο.
Αυτά είχα γράψει πριν από σχεδόν ένα χρόνο στο review του Infiltrate The System και φυσικά σε μέσες άκρες ισχύουν και τώρα. Οι παρουσίες των Hoya, Mitts και Mackie Jayson με το που έσκασαν στην σκηνή έγινε πανικός, ενώ ο Freddy πολύ απλά ανέβηκε μας χαιρέτησε και άρχισε να ξεστομίζει όσο πιο δυνατά γινόταν τους στίχους του We The People. Τα Can’t Stop Won’t Stop/Hold It Down που ακούστηκαν ακριβώς μετά αλλά και φυσικά κομμάτια όπως τα Set It Off, Lockdown, Smell The Bacon, Get Out, Demonstrating My Style, Nuestra Familia, Look My Way και For My Enemies που έπαιξαν στην συνέχεια ήταν ότι χρειαζόμασταν για να ξαναγίνουμε 18! Ευχάριστες προσθήκες αποτέλεσαν τα Hardcore Pride και It’s My Life που ειδικά για το τελευταίο όπως φαίνεται όσες φορές και αν το ακούσουμε θα το τραγουδάμε με το ίδιο πάθος…
Είναι πραγματικά φοβερό να βλέπεις τύπους να έχουν πατήσει για τα καλά τα 40 τους και να παίζουν λες και μόλις έβγαλαν το πρώτο album τους. Μπάντες σαν τους Madball πρέπει να τις σεβόμαστε όσο δεν πάει μιας και επί της ουσίας όλο το ζουμί στο Hardcore βρίσκεται εκεί. Εξ’ άλλου οι Seven Seconds και οι Backfire κομμάτια όπως τα Young Till I Die και Still Dedicated αντίστοιχα για κάτι τέτοια άτομα τα έγραψαν…
Όπως αναμενόταν το show έκλεισε με μια εκπληκτική εκτέλεση στο Pride όπου τα θεμέλια του Underworld μετακινήθηκαν κάτι χιλιόμετρα πιο πέρα. Χωρίς πολλά-πολλά, μέσα σε 50 λεπτά είδαμε ένα live που μόνο οι Madball ξέρουν να δίνουν και μακράν ότι καλύτερο έχουμε δει εδώ και πολλά χρόνια. Στην πρώτη ευκαιρία ελπίζουμε και ευχόμαστε να μας επισκεφτούν για παρόμοιες εμπειρίες!
Πάρτε μια γεύση:
