Αν και η ημέρα μας δεν ξεκίνησε και ιδιαίτερα καλά με τον καιρό να είναι βροχερός, τα πάντα να είναι κλειστά λόγω αργίας και το club να βρίσκεται σε άγνωστη για μας τοποθεσία, μπορώ να πω πως θα ξαναπερνούσα τα ίδια και χειρότερα μέχρι να φτάσω στο χώρο του fest. Φτάσαμε λοιπόν στο 4KM Party Centre και βρεθήκαμε μπροστά από μια μεγάλη ουρά κόσμου που περίμενε να εισέλθει στο χώρο. Ένα αρκετά μεγάλο club έτοιμο να φιλοξενήσει τον πανικό που επρόκειτο να επακολουθήσει.

Το fest θα άνοιγαν οι Rise Up αλλά λόγω ξαφνικού προβλήματος υγείας του τραγουδιστή τους, ακύρωσαν τη συμμετοχή τους αφήνοντας τους A-Moral στη θέση τους οι οποίοι και "καλωσόρισαν" τον κόσμο που με τις πρώτες νότες άρχισαν να κατακλύζουν το χώρο. Παίζοντας Μεταλλικότατο hardcore, "προθέρμαναν" τους παρευρισκόμενους για 30'.

Τη σκυτάλη πήραν οι Melekh και με το εξαιρετικό metalcore ύφος τους, ξεσηκώσανε τους πάντες. Τα dives παίρνανε και δίνανε ενώ ο τραγουδιστής τους με τις συνεχείς παροτρύνσεις του για circle pit δεν άφηνε κανένα ασυγκίνητο. Η εξαιρετική σκηνική παρουσία, το δεμένο παίξιμο και η επικοινωνία με τον κόσμο ήταν τα συστατικά που χρησιμοποίησαν ώστε να κάνουν την εμφάνιση τους κάτι παραπάνω από δυναμική κ αξέχαστη σε όλους μας, αφήνοντας μας στα χέρια των Brothers in Blood.

Οι Brothers In Blood στη συνέχεια έδωσαν ένα διαφορετικό τόνο στην ως τότε "μεταλλική" βραδιά. Ο Shutta και η παρέα του παίζοντας τέλειο Oldschool Hardcore, μας έδειξαν πως ακριβώς είναι μια μπάντα του είδους στη σκηνή και τι μπορεί να κάνει. Βέβαια εγώ προσωπικά δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από μια μπάντα της οποίας τα μέλη έχουν "ψηθεί" σε μπάντες-θρύλους της Βουλγάρικης σκηνής όπως οι Vendetta. Έχοντας το δικό τους πλέον κοινό, οι Brothers In Blood κάνανε κυριολεκτικά ότι θέλανε. Τέλειοι επί σκηνής παρέσυραν τον κόσμο σε ένα ασταμάτητο moshing και sing along από το πρώτο ως και το τελευταίο τους κομμάτι.

Στη συνέχεια ανέβηκαν στο stage και οι τελευταίοι αντιπρόσωποι της Βουλγάρικης σκηνής, οι B.F.D.M. για να μας δείξουν και αυτοί με τη σειρά τους τι θα πει Sofia Hardcore. Κινούμενοι σε Oldschool ρυθμούς αλλά και με διάσπαρτα hip hop σημεία σε κάποια κομμάτια τους, φρόντισαν να μη χαλαρώσει κανένας με αποκορύφωμα την διασκευή του Till I Die από Vendetta όπου και η έννοια "πανικός" μάλλον είναι λίγη για να περιγράψω αυτό που έγινε, λαμπρό παράδειγμα του τι σημαίνει support your local scene…

Τη βραδιά συνέχισαν οι Σκοπιανοί SMUT προσθέτοντας έναν ακόμα metalcore ήχο στο όλο set. Δεμένοι και με απίστευτο όγκο, δεν δυσκολεύτηκαν καθόλου να κερδίσουν το κοινό από την αρχή του set ως και το τέλος με γαμάτα κομμάτια όπως το Burn, Forever, All I Have και με αποκορύφωμα την διασκευή του Pride όπου η εικόνα ήταν απερίγραπτη, κάνοντας με να προσπαθώ να φανταστώ τι θα γινόταν αν έπαιζαν οι Madball εκεί.

Οι Burn The 8Track αποτέλεσαν μάλλον το break του festival για όλους μας. Όταν τους άκουσα πρώτη φορά σκέφτηκα πως δεν θα μπορούσε να υπάρχει πιο άσχετη μπάντα στο set αυτού του festival και αποδείχθηκα σωστός. Βέβαια αυτό δεν οφείλεται στο ότι δεν έπαιξαν καλά. Το αντίθετο μάλιστα. Δεν νομίζω να έχω δει πολλές φορές τραγουδιστή να προσπαθεί τόσο πολύ να ξεσηκώσει τον κόσμο. Ούτε και η συμμετοχή του κιθαρίστα των Ignite, Kevin στα 2 τελευταία κομμάτια του set βοήθησε. Αυτό το γλυκανάλατο μελωδικό visual punk(;) rock (όπως οι ίδιοι λένε πως παίζουν) μάλλον δεν ταίριαζε με το υπόλοιπο set και ο κόσμος εκεί έδειξε ξεκάθαρα τη δυσαρέσκεια του αφού πέρα από περίπου 20-30 άτομα που παρακολούθησαν την μπάντα, οι υπόλοιποι 480 μοιράστηκαν μεταξύ bar, merchandice και καναπέδων.

Τα 30 λεπτά χαλάρωσης που μας έδωσαν οι Burn The 8Track μάλλον ήταν αναγκαία για αυτό που θα ακολουθούσε μιας και ήταν η ώρα των Death Before Dishonor να ανέβουν στη σκηνή. Και ενώ έλεγα πως δεν θα συμβεί κάτι χειρότερο από ότι είχε ήδη συμβεί μέσα στο pit, απλά δεν είχα δει απολύτως τίποτα ακόμα. Με τις πρώτες νότες του Born From Misery ολόκληρο το club (και το εννοώ αυτό) ξεκίνησε ένα ανελέητο mosh, μην αφήνοντας χώρο σε φράσεις "θα κάτσω πίσω να δω το live" κλπ κλπ, το οποίο συνεχίστηκε με τα See It Through και Nothing But Agony. Και μόνο που ο Bryan είπε πως το κομμάτι που ακολουθεί είναι το Count Me In, έγινε πραγματική σφαγή για το ποιος θα ανέβει πρώτος στη σκηνή για stage dive, κάτι που συνεχίστηκε και με το Nowhere To Turn και Boston Belongs To Me. Οι Death Before Dishonor κατέβηκαν από τη σκηνή παίζοντας το Friends Family Forever, για να σιγουρευτούν πως δεν θα μείνει τίποτα όρθιο και το κατάφεραν κάνοντας αδύνατο να καταλάβεις ποιοι είναι η μπάντα και ποιοι οι fans πάνω στη σκηνή. Απλά από τις καλύτερες μπάντες που έχω δει ποτέ στη ζωή μου!

Και ενώ εμείς λέγαμε να ηρεμήσουμε λιγάκι, οι Born From Pain είχαν μάλλον διαφορετική άποψη. Δυναμικοί στη σκηνή και ξέροντας τι να περιμένουν από τον κόσμο μιας και ήταν η δεύτερη εμφάνιση τους εκεί, φρόντισαν να διατηρήσουν τα αίματα αναμμένα. Με τον μπασίστα τους Kevin Otto πλέον στα φωνητικά, οι Born From Pain δεν υστέρησαν σε κανένα σημείο. Θα έλεγα πως μου άρεσαν και περισσότερο από άλλες φορές. Stop At Nothing, Behind Enemy Lines, Reclaiming The Crown, Rise Or Die, Scorched Earth, Death And The City είναι μερικά από τα κομμάτια που ακούστηκαν και η συμμετοχή του κοινού να είναι 100% σε όλα. Δεν είμαι και ακριβώς σίγουρος ποιος έφυγε από κει περισσότερο ευχαριστημένος. Ο κόσμος από τους Born From Pain ή το ανάποδο;

Τώρα για τους Ignite τι να πω;; Tους γνωρίζετε όλοι (φαντάζομαι) οπότε και δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Σκεφτείτε τον πανικό που δημιουργήθηκε σε όλες τις μπάντες που προανέφερα, πολλαπλασιάστε το επί 10 και θα έχετε μια εικόνα του τι έγινε όση ώρα ήτανε επί σκηνής. Με απίστευτη ενέργεια και εκρηκτική σκηνική παρουσία, παίξανε παλιά αλλά και καινούρια κομμάτια όπως τα Who Sold Out Now, Man Against Man, Veteran, Bleeding, Sunday Bloody Sunday, Let It Burn, In Defence, Know Your History αλλά και ένα κομμάτι από την επερχόμενη δουλειά τους, το The Laws. Αν αυτό μπόρει να βοηθήσει να αντιληφθείτε το τι γινόταν, τα stage dives συνεχιζόταν ακόμα και όταν με κλασσικές κιθάρες ερμήνευσαν τα Slowdown και Better Days στο κλείσιμο της εμφάνισης τους!!

Κλείνοντας, θα ήθελα να πω πως το συγκεκριμένο είναι από τα λίγα fests που έχω παρευρεθεί με τόσο καλό ήχο και οργάνωση γενικότερα και αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στον Alex (React Music – Last Hope) και όλους όσους έτρεξαν για να διοργανωθεί.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Μαρία η οποία, όση ώρα εμείς κοπανιόμασταν μέσα στο pit, έτρεχε αριστερά και δεξιά για να τραβήξει τις φωτογραφίες και τα videos...

DEATH BEFORE DISHONOR


BORN FROM PAIN


IGNITE


BURNTHE8TRACK


BROTHERS IN BLOOD


MELEKH