Τα Knock Out Festival δε θα ήταν καθόλου υπερβολή να πούμε πως αποτελούν τον απόλυτο φεστιβαλικό θεσμό της ελληνικής σκηνής τα τελευταία χρόνια. Ανεξαρτήτως line up κάθε χρόνο εκατοντάδες παιδιά κατηφορίζουν στο An Club και τα σπάνε, δείχνοντας έμπρακτα την υποστήριξή τους σε όσους τρέχουν για τις υποχρεώσεις που απαιτεί μία μπάντα. Αξιοσημείωτο φέτος ήταν το γεγονός πως το festival ήταν διήμερο και φιλοξένησε και δύο μπάντες από το εξωτερικό, τους Sunset Down και τους Removal.

Το διήμερο ξεκίνησε με μία νέα και νεανική μπάντα, τους Fall In The Edge. Κυμαίνονται στο χώρο του απλού και μελωδικού punk / hardcore και για πρώτη φορά που τους έβλεπα μου άφησαν ευχάριστες εντυπώσεις. Γούσταρα την απλότητα και τον ενθουσιασμό που διέκρινε τόσο τα τραγούδια όσο και την παρουσία τους, αποτέλεσμα είχαν ένα σύνολο ειλικρινές και αρμονικό. Καλή αρχή στα παιδιά.

Ακολούθησαν οι Written Failure, μία μπάντα που έχει προκαλέσει αίσθηση με τις πολλές εμφανίσεις της φέτος. Είναι μικροί ηλικιακά και προξενούν εντύπωση τόσο με τη δομική αρτιότητα των τραγουδιών τους, όσο και με την εκτελεστική τους ικανότητα ενώ highlight είναι αναμφισβήτητα η φωνή και μορφή του τραγουδιστή τους. Σταθερά πολύ καλά.

Συνέχεια με τους Studiowaste. Εδώ τα πράγματα δεν είναι ιδιαίτερα απλά. Οι εμφανίσεις των Studiowaste δε μπορούν να αποδοθούν με λέξεις, ούτε με φωτογραφίες. Για να καταλάβει κανείς τι συμβαίνει κάθε φορά που οι SW παίζουν live πρέπει να βρεθεί στο χώρο και να βιώσει την εμπειρία. Στα 4 χρόνια που παρακολουθώ στενότατα τα τεκταινόμενα στο χώρο του ελληνικού hardcore, πρώτη φορά παίρνω τόσο hardcore vibe από μπάντα και έχει πράγματι πλάκα το γεγονός πως η μπάντα, δεν παίζει hardcore. Η αμεσότητα των παιδιών, η ειλικρίνεια, ο παιδικός ενθουσιασμός που τους χαρακτηρίζει , ο αυθορμητισμός, η απλότητα….δεν έχω λόγια να περιγράψω το φαινόμενο. Κάθε παιδί εκεί έξω νιώθει τους Studiowaste σαν δικιά του μπάντα, σαν τη μπάντα που του δίνει την ευκαιρία να συμμετάσχει σε κάτι συλλογικό στην εποχή του ατομισμού, να νιώσει κοντά τον συνάνθρωπο στην εποχή της αποξένωσης. Γι’ αυτό και κάθε φορά που οι “Studi-οι” παίζουν shows εκατοντάδες παιδιά βρίσκονται πάνω στη σκηνή, κρεμασμένα από το ταβάνι, πάνω στον frontman Alex, και οπουδήποτε αλλού τους οδηγήσει η έκρηξη του ενθουσιασμού τους. Και το πλέον όμορφο πως στο κοινό των Studio θα δεις τα πάντα.. από παιδιά με straight edge tattoos μέχρι κορίτσια με «παπιών» στο κεφάλι. Πόσο πιο όμορφα; To “Lips On Fire” έχει πλέον γίνει ύμνος, το “Backseat Monkey” το ίδιο ενώ νομίζω πως και οι Norma Jean θα ανατρίχιαζαν με τις αντιδράσεις που προξενεί η παραδοσιακή διασκευή στο “Memphis..”. Απλά, υπέροχα.

Οι Vodka Juniors, δε χρειάζονται συστάσεις. Πολλά χρόνια στο χώρο με δεκάδες εμφανίσεις που παραδοσιακά χαρακτηρίζονται από το διασκεδαστικό και εκτός ελέγχου κλίμα. Η συγκεκριμένη τους εμφάνιση ήταν η καλύτερη από όλες όσες τους έχω δει (και δεν είναι και λίγες). Καθ’ όλη τη διάρκεια του set τους τα stage dives έδιναν και έπαιρναν ενώ σε σημεία το sing along σχεδόν ξεπερνούσε την ένταση των P.A. Χαρακτηριστικό είναι πως για να μη φύγει η κατάσταση εκτός ελέγχου χρειάστηκε να επιστρατευτούν οι bouncers του club, γεγονός απέναντι στο οποίο προς τιμή της, η μπάντα πήρε αρνητική θέση και ζήτησε τη συνέχιση του show με τις πιθανές ζημιές υπ’ ευθύνη της. Τα shows των Vodka είναι πάντα ευχάριστα και το συγκεκριμένο συγκαταλέγεται εύκολα στα καλυτερά τους. Επομένως..άψογα.

Συνέχεια είχαν οι Sunsetdown από τη Γερμανία. Η μπάντα έπαιξε αρκετά καλά και με πολύ ενθουσιασμό το μελωδικό punkrock στο οποίο επιδίδεται αλλά λόγω της ώρας στην οποία ανέβηκαν στη σκηνή αλλά και των σαρωτικών εμφανίσεων των Studiowaste και Vodka Juniors που προηγήθηκαν, λίγος κόσμος παρέμεινε να τους παρακολουθήσει. Όσοι πάντως έμειναν πρέπει να έμειναν ευχαριστημένοι, ενώ αξίζουν και συγχαρητήρια στη μπάντα που παρά την αποχώρηση μεγάλης μερίδας του κόσμου, τα έδωσε όλα

.Τη δεύτερη μέρα η προσέλευση του κόσμου σε τίποτα δε θύμιζε την πρώτη . Προφανώς η μεγάλη μερίδα του κόσμου έβγαλε τη στολή της προηγούμενης ημέρας και φόρεσε είτε αυτή που κρατάει για τα Σαββατόβραδα γενικά είτε θυμήθηκε πως εκτός από hardcore kid είναι και νεοέλληνας οπότε έπρεπε να αποδείξει την νέο-ελληνική του συνείδηση παρακολουθώντας τον ποδοσφαιρικό αγώνα της Ελλάδος με την Τουρκία. Κρίμα γιατί άξιζε.

Την αρχή έκαναν οι B.l.e.e.d που κινούνται σε metalcore μονοπάτια, στο ύφος των βαρύτερων συγκροτημάτων του γένους. Έπαιξαν αρκετά καλά, ζεσταίνοντας το παγωμένο από την ισχνή προσέλευση An Club. Καλή επίσης και η σκηνική τους παρουσία.

Οι Last Eye Motion είναι επίσης μία νέα μπάντα που κινείται σε nu metal μονοπάτια, δηλαδή στα μονοπάτια της μουσικής που θεωρώ ότι πιο ανούσιο προσέφερε η μουσική βιομηχανία στο χώρο του rock. Στη μουσική αυτή σκηνή με απωθούσε κυρίως το attitude, καθώς χαρακτηριζόταν από ανίδωτη μέχρι τότε κενότητα και επιδειξιμανία. Ευτυχώς όμως τα παιδιά από τους L.E.M, δεν έχουν τίποτα από όλα αυτά τα αρνητικά και θυμίζουν τις nu metal μπάντες μόνο μουσικά. Είχαν αρκετά καλό ήχο και αυτό βοήθησε να βγει προς τα έξω η ποιότητα των συνθέσεών τους, που κυμαίνεται σε εξαιρετικά για το είδος επίπεδα. Πολύ καλά, ενώ αξιοσημείωτη είναι και η μικρή ηλικία των μελών που καθιστά το αποτέλεσμα ακόμη πιο επιβραβεύσιμο.

Συνέχεια με τους What A Mess που παίζουν punk / hardcore όπως το γνωρίσαμε και το αγαπήσαμε την περασμένη δεκαετία. Πολύ παθιασμένη εμφάνιση από πιτσιρικάδες που δείχνουν να νιωθουν 100% τη μπάντα. Χαρακτηριστικό ήταν πως την προηγούμενη μέρα ένα «ολόκληρο» An Club κρατούσε τα cd των What A Mess στο χέρι. Η εμφάνισή τους έδωσε πολλές υποσχέσεις για το μέλλον και έτυχε θερμών αντιδράσεων από τους παρευρισκομένους.

Συνέχεια με τους For What Is Worth, που συγκαταλέγονται ανάμεσα στις ελληνικές μπάντες που συχνότερα βρίσκονται στο cd player μου. Όπως πάντα έπαιξαν πολύ δυνατά, με πάθος και καλή σκηνική παρουσία. Τους αδίκησε ο ήχος αλλά και πάλι προκάλεσαν κινητικότητα στα παιδιά που σταθερά τους υποστηρίζουν. Η ατάκα του ¨Αρη «πόσο μαλάκες αισθάνονται αυτοί που έμειναν να δουν εθνική» συμπυκνώνει επιτυχημένα το feeling της βραδιάς και αποτέλεσε τον καλύτερο επίλογο. By the way, όσοι δεν έχετε προμηθευτεί το πρόσφατο ep των FWIW καλά θα κάνετε να το αποκτήσετε αμέσως γιατί πρόκειται για εξαιρετικό δείγμα του metalcore όπως παιζόταν και όπως και σήμερα θα έπρεπε να παίζεται.

Τέλος έπαιξαν οι Removal από τον Καναδά σαφώς αδικούμενοι από την ώρα εμφάνισης καθώς βγήκαν αργά και πολύς κόσμος όπως και εγώ δε μπόρεσαν να παραμείνουν για το set τους το οποίο από την έναρξη που παρακολούθησα προμηνυόταν εντυπωσιακό. Όσο είδα κυμαίνονταν κοντά στο post punk των Haram με ιδιαίτερα ξεχωριστή άποψη, υποβοηθούμενη από το οπτικό στοιχείο του show και την super-groove τεχνική κατάρτιση των μελών τους. Μακάρι κάποτε να έχω την ευκαιρία να τους τσεκάρω ξανά.

Αυτά λοιπόν για το φετινό Knock Out. Τι άλλο; Άντε και του χρόνου!!