‘Μπορεί η ακύρωση του show των Sick Of It All να μας στεναχώρησε όλους, ίσως όμως λειτουργήσει ευεργητικά για το Unleashed Hell In Fest 2’. Μια τέτοια σκέψη πέρασε από το μυαλό μου όταν έμαθα ότι οι Sick Of It All δεν θα εμφανιστούν. Τι στο διάολο, 3 μεγάλα ξένα ονόματα έχει σε καλή τιμή εισιτηρίου (αν φανταστείτε ότι πληρώναμε 18 για μια μπάντα τα 25 για τρεις δεν πέφτουν άσχημα…). Ευαισθητοποιήθηκε όμως ο μέσος Έλληνας? Που τέτοια τύχη…
Πρώτοι βγήκαν οι Darkstar. Όπως έχουμε ξαναπεί, έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ένα πολύ καλό βιογραφικό σε σύντομο διάστημα, ενώ ετοιμάζουν και το demo τους που όπως όλα δείχνουν θα βγει τέλειο. Έπαιξαν 7 κομμάτια (από τα οποία 3 καινούρια) στην εντέλεια με πολύ καλή σκηνική παρουσία – παρ’ όλα αυτά η πιο ακραία αντίδραση του κοινού ήταν violent παλαμάκια. Τα καινούρια κινούνται σε πιο Every Time I Die φόρμες, με γρήγορες ταχύτητες και Rock στοιχεία.
Οι Stretch Armstrong μπορεί να μην ήταν ποτέ η αγαπημένη μου μπάντα αλλά επί σκηνής πραγματικά έδειξαν τι αξίζουν. Οι περισσότεροι είχαν έρθει μάλλον γι’ αυτούς αφού τα stage dives και το mosh έδιναν και έπαιρναν! Προσωπικά ελάχιστες φορές θυμάμαι να έχει γίνει τόσο πανικός σε συναυλία! Τα κομμάτια που έπαιξαν ήταν από όλη τη δισκογραφία τους. Το σημαντικότερο ήταν ότι και η μπάντα καραγούσταρε και έδειξε ότι τόσα χρόνια μετά παραμένει ακόμα Hardcore! Αποκορύφωμα ήταν το τελευταίο κομμάτι που ανέβηκαν περίπου 10 άτομα στη σκηνή και έκαναν όλοι μαζί sing along. Δυστυχώς όμως τα θετικά του Unleashed Hell In Fest 2 άρχισαν και τελείωσαν με την εμφάνιση των Stretch Armstrong…
Επόμενοι, οι Cataract. Πόθος πολλών Metalcore-άδων από τότε που είχε κυκλοφορήσει το Golem – το πόσους έχω ακούσει τόσα χρόνια να με πρήζουν για να έρθουν οι Cataract δεν φαντάζεστε. Όλη αυτή η τεράστια προσμονή λοιπόν αποδείχτηκε έμπρακτα από ένα επικό mosh pit 7 ατόμων που στήθηκε στο Killing Tool, στο Forsaken Cries, άντε και στο τέλος στο Nothing’s Left. Από κει και πέρα τίποτα ιδιαίτερο. Για να λέμε βέβαια και τα πράγματα με το όνομά τους, σε αυτό φταιει και λίγο η μπάντα. Από ένα σημείο και μετά ακούγαμε το ίδιο μονότονο πράγμα, με ελάχιστη σκηνική παρουσία. Η επαφή με τον κόσμο ήταν νωχελική, ευτυχώς πάντως τα κομμάτια σε μέσες άκρες αποδόθηκαν σωστά. Μετά από 50 λεπτά μας αποχαιρέτησαν και μου άφησαν την εντύπωση ότι σε μεγάλη σκηνή μπορούν να αποδώσουν πολύ καλύτερα.
To main act του Unleashed Hell In Fest ήταν οι Murphy’s Law. Μια μπάντα με ιστορία 20…hardcore χρόνων γεμάτα με φασαρίες, συλλήψεις και πολλή μπύρα. Το μεγαλύτερο μέρος του κοινού τους σνόμπαρε αφού αν δεν είχαν φύγει, τους παρακολουθούσαν αδιάφορα από μακριά. Ζήτημα να ήταν 5 άτομα μπροστά από την σκηνή! Το παράδοξο της υπόθεσης ήταν ότι η μπάντα δεν φάνηκε να πτοείται – ειδικά ο frontman Jimmy G που διασκέδαζε κάθε στιγμή του live. Έπαιξαν για περίπου 45 λεπτά κομμάτια κυρίως από το Party’s Over (Vicky Crown, Skinhead Girl, Walking Alone, Woke Up Tied Up κλπ) αλλά και από παλαιότερες κυκλοφορίες τους. Δυστυχώς δεν γνωρίζω τα παλιά κομμάτια αφού είναι πρακτικά αδύνατο να βρεις παλαιότερες κυκλοφορίες τους. Υπό φυσιολογικές συνθήκες θα μιλάγαμε για ένα πολύ καλό και πάνω απ’ όλα διασκεδαστικό live, αλλά με 80 άτομα στο club (εκείνη τη στιγμή) σου είναι αδύνατο να σκεφτείς κάτι τέτοιο.
Η συναυλιακή χρονιά λοιπόν έληξε με τον χειρότερο τρόπο. 160 εισιτήρια κόπηκαν, παρ’ ότι τον τελευταίο καιρό έγιναν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να πάει όσο το δυνατόν καλύτερα. Μπράβο σε όσους υποστήριξαν την προσπάθεια, τουλάχιστον αυτοί το πίστεψαν. Το πρόβλημα είναι ότι κανείς άλλος δεν το πιστεύει πια.
