Ίσως η σημαντικότερη συναυλιακή μέρα για το 2004 στο Βερολίνο ήταν η 19 Νοεμβρίου αφού το πασίγνωστο Eastpack Resistance Tour επισκέφτηκε τη Γερμανική πόλη! Κάτι τέτοιο εκτιμήθηκε δεόντως από τους τοπικούς scenesters που γέμισαν ασφυκτικά το τεράστιο club (περίπου 1300 ατόμων). 9 μπάντες σε μια μέρα εξ’ άλλου είναι τεράστια πρόκληση για να αναβάλεις οτιδήποτε έχεις προγραμματίσει εκείνη τη μέρα!
Οι πρώτοι που εμφανίστηκαν επί σκηνής ήταν οι Γερμανοί Alithia. Για όσους δεν γνωρίζουν, οι Alithia είναι μια 7μελής Metalcore μπάντα που έχουν καταφέρει να ηχούν αρκετά διαφορετικοί από τη ‘Metalcore μάζα’. Σε αυτό συντελεί και το γεγονός ότι έχουν 3 κιθαρίστες και 1 DJ! Έπαιξαν και τα 7 κομμάτια από το MiniCD τους με χαρακτηριστική δεξιοτεχνία και γενικά ήταν άξιοι αντικαταστάτες των Ramallah που κανονικά θα εμφανίζονταν στη θέση τους. Ήταν πασιφανές ότι είχαν περάσει άπειρες ώρες σε πρόβες αφού ήταν σχεδόν τέλεια δεμένοι! Το κοινό στην αρχή δεν είχε ιδιαίτερη συμμετοχή αλλά από τα μισά της εμφάνισης τους άρχισαν τα πρώτα mosh pits, αναγνωρίζοντας έτσι την προσπάθεια που έκανε η μπάντα. Μη παραλείψετε να τους χάσετε στο Do Or Die Fest τον Φεβρουάριο, πραγματικά αξίζουν τα μέγιστα!
Επόμενοι ήταν οι επίσης Γερμανοί xMaroonx. Προσκόλλησαν στο Resistance Tour μέσω της περιοδείας τους με τους Cataract. Όπως και οι Alithia έτσι και αυτοί ήταν μεταλλικοί, αν και μερικές φορές έφταναν σε επίπεδα καθαρού Metal! Μουσικά δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασαν, ειδικά τα πολλά blastbeats τους μερικές φορές κουράζουν. Αν και αντικειμενικά έπαιζαν δυνατά, δεν κέρδισαν σε κανένα σημείο τον κόσμο που αρκέστηκε σε λίγα μόνο stage dives. Ίσως αυτό να έγινε επειδή μετά έβγαιναν οι…..
….Cataract!! Με το καλημέρα έπαιξαν το Killing Tool και σχεδόν όλο το club βρέθηκε σε κατάσταση έκστασης! Το mosh δεν σταμάτησε ούτε δευτερόλεπτο, ενώ το Violent Dancing είχε την τιμητική του στα Beatdown σημεία τους. Ακούστηκε σχεδόν όλο το With Triumph Comes Loss, αλλά και 1-2 κομμάτια από προηγούμενα albums τους όπως το Forsaken Cries. Τα άτομα κυριολεκτικά τα έδιναν όλα, κάτι πολύ λογικό αφού το μεγαλύτερο ποσοστό των κομματιών τους σκοτώνει! Έκλεισαν με το Nothing’s Left και όπως καταλαβαίνετε όλοι αποχωρήσαμε ιδρωμένοι και ξεθεωμένοι από το mosh…
Οι Walls Of Jericho θεωρώ πως είχαν εντυπωσιάσει τους περισσότερους από εμάς στο Unleashed Hell In Fest. Κάτι παρόμοιο έγινε και εδώ αλλά σε πολλαπλάσιο βαθμό. Αν σε μικρή σκηνή (όπως αυτή του An) οι WOJ παίζουν πολύ καλά τότε με λίγα λόγια σε μεγάλη σκηνή είναι killer! Αφού μας ξετίναξαν με ένα set list που περιελάμβανε κυρίως υλικό από το All Hail The Dead είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε και ένα ολοκαίνουριο κομμάτι που κινούνταν στο ίδιο ύφος με τα παλιά. Λέγοντας για παλιά, η εκτέλεση του Playing Soldier Again από το The Bound Feed The Gagged έφερε τον όλεθρο και γενικά τον πανικό στο σύνολο του κοινού. Χαρακτηριστικό των Walls Of Jericho δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο παρά η εκπληκτική παρουσία της frontwoman τους, Candace. Όπως προανέφερα σε μεγάλη σκηνή η κατάσταση που επικρατεί είναι πιο κολασμένη – ειδικά όταν επιδίδεται σε περίτεχνες violent dancing κινήσεις!
Αφού προσπαθούσαμε να συνέλθουμε από το set των Walls Of Jericho, οι πολλά υποσχόμενοι Unearth ανέβηκαν επί σκηνής και αποθεώθηκαν αμέσως. Τα κομμάτια που έπαιξαν ήταν μοιρασμένα από το The Oncoming Storm και τα παλιά τους, με το κοινό πάντως να δείχνει σαφή προτίμηση στα παλιά! Κάπου στα μισά της συναυλίας έχασαν εντελώς τον κόσμο αφού η φαεινή ιδέα του τραγουδιστή τους να ρωτήσει πόσοι metalheads υπήρχαν στο club (τη στιγμή που μετά θα εμφανίζονταν συγκροτήματα-θρύλοι στο old school όπως οι 7 Seconds και οι Slapshot) ξενέρωσε τους πάντες! Γενικά φάνηκαν να ενδιαφέρονται περισσότερο για το metal κοινό αφού οι εκτελέσεις τους ήταν περισσότερο των πιο metal κομματιών τους. Κρίμα!
To πιο ευχάριστο διάλειμμα που θα μπορούσαμε να κάνουμε ήταν μάλλον αυτό με τους The Bones. Για όσους δεν τους γνωρίζουν, δεν έχουν καμία σχέση με Hardcore αφού εκπροσωπεύουν πιο Rock ‘N Roll καταστάσεις! Μου θύμισαν Zeke και Electric Frankenstein ενώ σε κάποιες φάσεις είχαν και κάποιες Punk Rock εκλάμψεις. Τρομερή εντύπωση μου έκανε η ανταπόκριση του κόσμου που διασκέδαζε όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε την όλη φάση! Σκηνικά τα άτομα είχαν μια ελαφρώς Rock Star εμφάνιση με γυαλιά ηλίου, καουμπόικα καπέλα και ‘υπεράνω’ υφάκι αλλά όλα αυτά ήταν προσαρμοσμένα με τέτοιο τρόπο που δεν σε ξενέρωναν καθόλου. Χαρακτηριστικά του show τους ήταν η συμμετοχή της Candace σε ένα κομμάτι αλλά και η διασκευή σε ένα γνωστό τραγούδι του Elvis!
Ότι και να πούμε για τους Slapshot μάλλον θα είναι λίγο αφού η πολυετής παρουσία τους στη hardcore σκηνή ήδη έχει πείσει άπαντες ότι είναι true μέχρι το κόκαλο! Όπως αναμενόταν, έπαιξαν πολλά κομμάτια από το τελευταίο album τους, ενώ γενικότερα αυτά που ξεχώρισαν ήταν τα Step On It και Old Time Hardcore. Χαρακτηριστική ήταν η πολύ καλή σκηνική τους παρουσία, με την επιβλητική μορφή του τραγουδιστή τους να ξεχωρίζει και να μεταδίδει τα κάπως…psycho αισθήματα του στον κόσμο! Φυσιολογικό ήταν λοιπόν να υπάρχει εντυπωσιακή ανταπόκριση και από κάτω. Μία από τις πιο αυθεντικές hardcore εμφανίσεις που έχω δει ποτέ.
Οι Seven Seconds έχουν χαράξει τη δική τους πορεία στο Punk/Hardcore τα τελευταία σχεδόν 25 χρόνια και αναμφισβήτητα δεν έχουν αφήσει κανέναν αδιάφορο! Έτσι έγινε και τώρα αφού από την πρώτη στιγμή που ανέβηκαν στη σκηνή επικράτησε πανικός! Το πρώτο κομμάτι που ακούστηκε ήταν το We’re Gonna Fight ενώ το κοινό ζητούσε επίμονα (ποιο άλλο;) το Young Till I Die. Εννοείτε φυσικά πως δεν μας χάλασαν το χατίρι, ενώ όπως συνηθίζεται έπαιξαν και το επίσης κλασσικό If The Kids Are United των Sham 69! Παρά την κάπως μεγάλη ηλικία τους δεν έδειξαν ούτε το παραμικρό σημάδι κόπωσης. Αφού ολοκλήρωσαν το 50λεπτο set τους, άπαντες τους αποθέωσαν δείχνοντας έτσι ότι η προσφορά τους στο Hardcore έχει αναγνωριστεί!
Οι τελευταίοι που θα εμφανιζόντουσαν ήταν οι Sick Of It All και όπως καταλαβαίνετε όλοι ήμασταν έτοιμοι να αντικρίσουμε μια από τις σημαντικότερες μπάντες που έβγαλε ποτέ η Νέα Υόρκη! Παρ’ ότι ο κόσμος ήταν κάπως κουρασμένος (κάτι πολύ λογικό όταν έχεις δει 8 συγκροτήματα πιο πριν…) τα έδωσε όλα, όπως επίσης και οι Sick Of It All φυσικά! Ξεκίνησαν με το Good Lookin’ Out, ενώ έπαιξαν μεταξύ άλλων τα Relentless, All My Blessings, Step Down (encore), America, District, Straight Ahead, Scratch The Surface (όπου έγινε wall of death και ότι επακολουθεί…) και Godless. Έκλεισαν με το Us VS Them και το ασταμάτητο mosh, crowd surfing και stage diving που λάμβανε τόπο σε όλα τα κομμάτια τους έφτασε στο τέλος του προς απογοήτευση όλων. Για να καταλάβετε το πόσο πολύ διασκεδάζαμε όλοι στο live, δεν θέλαμε να τελειώσει και ακόμα μετά το Us VS Them ζητούσαμε να παίξουν και άλλα κομμάτια (παρ’ ότι είχαν παίξει ήδη πάνω από 1 ώρα). Όπως και να έχει πάντως, οι Sick Of It All απέδειξαν περίτρανα γιατί θεωρούνται μια από τις καλύτερες live μπάντες! Ελπίζω να τους δούμε κάποια στιγμή και στη χώρα μας!
Εν τέλει, το Eastpack Resistance Tour ήταν μια εμπειρία που πραγματικά άξιζε τον κόπο που κάναμε για να φτάσουμε μέχρι το Βερολίνο! Όλα κύλησαν στην εντέλεια και αποχωρήσαμε με τις καλύτερες εντυπώσεις και από τις εμφανίσεις των συγκροτημάτων αλλά και από την όλη διοργάνωση!
