Φανταζόσασταν ποτέ ότι θα είχαμε Hardcore Fest στην Ελλάδα? Να σας πω την αλήθεια, εγώ όχι. Να λοιπόν που έγινε και αυτό! Πλάκα πλάκα το 2004 είναι μέχρι στιγμής η χρονιά των ανατροπών: Έγινε η Ν.Δ. κυβέρνηση, πήρε ο βάζελος πρωτάθλημα, η εθνική σάρωσε στο Euro….Τέλος πάντων, η μακρά νύχτα της 7ης Ιουλίου κύλησε κατά τα άλλα άψογα με τους πάντες (συγκροτήματα + κόσμο) να διασκεδάζουν ίσως περισσότερο από κάθε άλλο hxc live. Ενθαρρυντικό ήταν το γεγονός ότι παρατήρησα αρκετές νέες φάτσες (μέχρι και ένα παιδάκι 13 χρονών – αυτό πάει να πει από μικρός στα κόλπα) που ελπίζω να στηρίξουν και ότι άλλη συναυλία γίνει από τη νέα σεζόν.

Πρώτοι εμφανίστηκαν οι εκ Βουλγαρίας Last Hope. Όσοι τους είχατε δει στο Do Or Die Fest θα θυμάστε ότι τα άτομα πραγματικά νιώθουν τι πάει να πει Hardcore! Ξεκίνησαν με το In Your Face που έδωσε μια γεύση του τι θα επακολουθήσει, ενώ έπαιξαν τα One More Time (που τραγούδησε και ο frontman των Vendetta – brutal hxc από Σόφια), Parasite και Fuck Police που έκλεισε τη συναυλία με sing along από καμιά 50αριά άτομα. Σε όλο το show η ενέργεια ξεχείλιζε από τους πάντες και αποτέλεσε ίσως το καλύτερο έναυσμα για τις…βαρβαρότητες που θα επακολουθούσαν αργότερα.

Οι Vodka Juniors αναμφισβήτητα είναι από τις πιο αξιόλογες μπάντες του εγχώριου Underground. Μέσα στα 20 λεπτά της Skate Thrash Punk επίθεσης τους εξέπληξαν όλο το club με τη δύναμη και το πάθος που μετέδιδαν! Δυστυχώς δεν γνωρίζω τα κομμάτια τους για να σας πω ποια έπαιξαν, αν και υποθέτω πως τα περισσότερα θα ήταν από το Suburbancore που θα σας το παρουσιάσω όταν κάποια στιγμή θυμηθώ να πάρω το αντίτυπο που μου έχει κρατήσει ο Κωστής στο Jinx. Σημειωτέον ότι όπως σε όλα τα συγκροτήματα έτσι και στους Vodka Juniors ο ήχος ήταν πολύ καλός, τρανή απόδειξη της άριστης διοργάνωσης του fest (άλλο συναυλία και άλλο festival μη το ξεχνάμε αυτό).

Όταν είχα δει τους One Block Society το Μάρτη είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα, κάτι που έγινε και τώρα. Έπαιξαν κυρίως υλικό από το πολυαναμενόμενο full length τους που είναι κάπως πιο σαλταρισμένο, κάτι που είναι φυσικό επακόλουθο των πολύ μεγάλων δυνατοτήτων της μπάντας. Μη περιμένετε φυσικά να σας περιγράψω πως ήταν αφού όπως πολύ καλά γνωρίζετε τα κομμάτια των One Block Society έχουν…λίγο από όλα. Αν οι Biohazard, Madball, Faith No More, Refused και Rage Against The Machine αποφάσιζαν να κάνουν μια μέρα ένα project τότε αυτό θα λεγόταν One Block Society. Το κοινό δεν ήταν τόσο ενεργητικό, κάτι που μάλλον οφείλεται ότι σχεδόν κανείς δεν γνώριζε τα καινούρια κομμάτια.

Η μεγαλύτερη έκπληξη της βραδιάς για μένα ήταν αναμφισβήτητα οι Knuckledust! Πάντα βρίσκονταν υψηλά στην εκτίμηση μου λόγω των προσπαθειών τους για τη βελτίωση της UKHC σκηνής (μέσω της Rucktion Records) αλλά μετά από αυτό το live τους κατατάσσω χαλαρά ανάμεσα στα καλύτερα συγκροτήματα που έχω δει. Μαζί μου φάνηκαν να συμφωνούν και περίπου άλλοι 60 που επιδόθηκαν σε ασταμάτητο mosh και violent dancing! Το set τους περιελάμβανε κομμάτια από το Time Won’t Heal This αλλά και από το Universal Struggle που εκτελέστηκαν με χαρακτηριστική δεξιοτεχνία. Ειδικά στα Dust To Dust, Sick Life και 25 Years Dead έγινε της κακομοίρας (όπως και στο πρώτο Wall Of Death λίγο αργότερα)! Αξιοπρόσεκτος ήταν και ο τραγουδιστής τους που έμοιαζε στον Iverson αν ο τελευταίος παράταγε το Basket και αποφάσιζε να γίνει Hardcore-άς.

Η εμφάνιση των Caliban το Δεκέμβριο ήταν πιθανώς η καλύτερη συναυλιακή κατάληξη του 2003. Κυριολεκτικά πάντως ότι άφησαν όρθιο εκείνο το βράδυ καταστράφηκε τη Τετάρτη! Η φλόγα άναψε με το Forsaken Horizon και δεν έσβησε ούτε για ένα δευτερόλεπτο μέχρι την απόλυτη ολοκλήρωση με το Between The Worlds. Κατά τη διάρκεια του show ακούστηκαν κάποια all time favorite κομμάτια των φανατικών του είδους όπως τα Love Taken Away, Fire Of Night και Assassin Of Love (όπου και έγινε το καθιερωμένο Wall Of Death). Επίσης έπαιξαν και ένα κομμάτι από το Opposite Of Within που ήταν πολύ επιθετικό και γενικά ότι πρέπει για mosh. Καλά για ανταπόκριση του κόσμου δεν το συζητώ, όσοι είχατε έρθει στη προηγούμενη συναυλία τους ξέρετε τι έγινε…

Οι Walls of Jericho ήταν μία μπάντα που πολύς κόσμος περίμενε να δει και οι λόγοι είναι προφανείς! Πέρα από το καταιγιστικό hardcore τους που προσφέρεται τόσο για dancing όσο και για singalong, όλοι είχαν την επιθυμία να δουν live μία μπάντα με frontwoman! Αν θυμάμαι καλά (ήταν κάμποσες οι μπύρες) μπήκαν με το All Hail The Dead και στη συνέχεια, όχι με την σειρά, έπαιξαν μεταξύ άλλων τα Fixing Broken Hearts, Through The Eyes Of A Dreamer” και Revival Never Goes Out Of Style όπου στο Pennywise style κλείσιμο του κομματιού έγινε το απόλυτο singalong! Μορφή η Candance Kusculain, μορφή και ο εκπληκτικός stage diver roadie τους που παρεμπιπτόντως είχε και γενέθλια! Οι Walls Of Jericho μας άφησαν όμορφες στιγμές που δύσκολα θα ξεχάσουν όσοι της έζησαν και τις…χόρεψαν στο pit!

Σχεδόν μια ώρα είχε περάσει από την ολοκλήρωση του set των Walls Of Jericho και μου είχαν δημιουργηθεί οι πρώτες αμφιβολίες για το αν θα βγουν επιτέλους οι Blood For Blood στη σκηνή. Τις ανησυχίες μου δεν φάνηκαν να συμμερίζονταν οι Skinheads του club που την είχαν καταβρεί με το ομολογουμένως ενδιαφέρον ‘Tribute To The Real Oi!’ album που έπαιζε εκείνη τη στιγμή από τα μεγάφωνα. Μέχρι και το C’Mon C’mon των μέγιστων Discipline τραγουδήσαμε αλλά και πάλι οι Blood For Blood αργούσαν να εμφανιστούν. Κάποια στιγμή είδαμε τη κοιλιά του Buddha να βγαίνει από τα παρασκήνια οπότε καταλάβαμε ότι η στιγμή που θα αντικρίζαμε τους θρύλους της Βοστόνης πλησίαζε. Αφού ανέβηκαν όλοι επί σκηνής σε άθλια κατάσταση από το συνδυασμό μπύρα/ξενύχτι, εκκίνησαν το set τους με την εισαγωγή του Livin’ In Exile ενώ συνέχισαν με κομμάτια όπως τα Revenge On Society, Wasted Youth και White Trash Anthem. Από το Serenity δεν ακούστηκε ούτε ένα. Για όσους δεν παρευρέθησαν στο live, θα προσπαθήσω να σας περιγράψω με απλά λόγια τι κατάσταση επικράτησε σε αυτά τα μνημειώδη 40 λεπτά: Κάποια κομμάτια τα σκότωσαν (δεν άρχιζαν σχεδόν ποτέ σωστά), από στιγμή σε στιγμή φοβόμασταν ότι θα ξεραθούν κάτω από το πολύ ποτό, ο Buddha με το ζόρι τραγουδούσε, ο μπασσίστας είχε πάρει ένα διαολεμένο βλέμμα και νομίζαμε ότι θα μας επιτεθεί, ο Rob έβριζε τους πάντες και τα πάντα, πήγε 2 φορές να πέσει ξύλο μεταξύ κάποιων παιδιών, ο Havoc (τραγουδιστής των Velocity για όσους δεν γνωρίζουν) έκανε stage dive ακριβώς πάνω στο κεφάλι μου και τέλος ο κόσμος γλίστραγε κάτω επειδή είχε πέσει νερό στο πάτωμα. Ξέρετε κάτι όμως? Ουδείς ενοχλήθηκε από όλα αυτά. Το sing along κρατούσε καλά σε όλο το live, όλοι είχαν πορωθεί μέχρι αηδίας, ενώ το μικρόφωνο πολλές φορές χανόταν μέσα στο πλήθος. Το καλύτερο όλων όμως ήταν οι εκφράσεις των παιδιών που δεν είχαν ξαναδεί να εκτυλίσσεται τέτοια κατάσταση μπροστά στα μάτια τους. Καλώς ή κακώς το πραγματικό Hardcore έτσι είναι. Δεν μας ενδιαφέρει ούτε η εμφάνιση του συγκροτήματος, ούτε ο ήχος που θα βγάζει το PA, ούτε το αν θα παίξουν 40 ή 50 λεπτά. Αν αυτά τα σκηνικά γινόντουσαν σε συναυλία κάποιου άλλου είδους μουσικής πολλοί πιθανώς να πήγαιναν στο διοργανωτή και να ζήταγαν τα λεφτά τους πίσω. Εδώ όμως είναι Hardcore και οι κανόνες αλλάζουν. Αν πιστεύετε ότι αυτό που είδατε στους Blood For Blood προσβάλει το επίπεδο σας (γιατί ακούστηκε και αυτό…) μπορείτε να μας κάνετε μια χάρη και να μη ξαναπατήσετε πόδι σε hxc show – υπάρχει πάντα και η επιλογή του Τσαλίκη.

Συμπερασματικά, δεν πιστεύω ότι κάποιος αποχώρησε δυσαρεστημένος από το Unleashed Hell In Fest. Μέχρι να ξαναβρεθούμε λοιπόν όλοι μαζί στην επόμενη συναυλία, καλά να περνάτε!

PS: Για να μην έχουμε hatemail πάλί, δεν εννοώ ότι όποιος δεν μπήκε στο pit στους Blood For Blood είναι για τον Τσαλίκη. Απλά όταν έληξε το fest, άκουσα κάποιον δίπλα μου να λεει ότι αυτό δεν είναι μουσική, ότι το Old School έχει πεθάνει και λοιπές ασυναρτησίες. Αν για σένα φίλε το Hardcore είναι μουσική τότε μπορείς να διαβάσεις τις συμβουλές που δίνω πιο πάνω.

PS2: Καθώς έπαιζαν οι Knuckledust o Buddha ανέβηκε στη σκηνή και έσπρωξε τον McFarland που έριξε μια κεφαλή κάτω καταστρέφοντας την μάλλον οριστικά…

PS3: Ο Βόλος γιατί έλαμψε δια της απουσίας του (πέρα 2-3 ατόμων) ?