Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου να ασχολείται με το hardcore, είχα την επιθυμία να παραβρεθώ σε shows ή festivals του εξωτερικού! Αυτή τη χρονιά, την 19η της ζωής μου, με τη βοήθεια του Δημήτρη της Hardtimes που οργάνωσε μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας τα διαδικαστικά, μπόρεσα να παραβρεθώ στο γερμανικό With Full Force που μπορεί να μην είχε τα ονόματα άλλων χρόνων, ήταν όμως και πάλι πολύ καλό και προσέλκυσε, μεταξύ δεκάδων χιλιάδων μεταλλάδων και πολλών ξεκάρφωτων, περίπου 4000 χιλιάδες αμιγώς hardcore kids από τη Γερμανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, τα οποία βρήκαν τον παράδεισό τους στη Hardbowl stage, τη σκηνή δηλαδή που παίζουν οι hardcore και punk μπάντες του festival! Ας δούμε όμως τι συνέβη σε αυτή αλλά και στη mainstage όταν έπαιξαν οι πιο δημοφιλείς hardcore μπάντες.

Το πρωί της Παρασκευής έχοντας χάσει τους Sidekick και τους Maroon φτάνω μόλις έχουν αρχίσει οι E town concrete! Παλαιότερα είχα ακούσει καλά λόγια γι αυτούς και επιβεβαιώθηκαν! Το beatdown fulled hip hop τους και το tough guy attitude βρήκαν ανταπόκριση από τον κόσμο με ικανοποιητική συμμετοχή στο pit και πολλά χειροκροτήματα! Δεδομένης της ώρας που έπαιξαν, τέσσερις το απόγευμα, όλα πήγαν καλά χωρίς κάτι το πολύ ιδιαίτερο!

Σειρά είχαν οι Σουηδοί Misconduct μία μπάντα που κινείται ανάμεσα στο κλασσικό old school hardcore και το skate punk και η οποία παρά τη μικρή δημοτικότητά της λόγω της φοβερής σκηνικής παρουσίας των μελών της κατάφερε να τραβήξει τα βλέμματα! Το όμορφο της υπόθεσης είναι πως μαζί τους είχαν έρθει και περίπου 30 Σουηδοί που όπως είναι λογικό είχαν την τιμητική τους στο pit και το singalong! Το set τους έκλεισε με το “Bro hymn tribute” των Pennywise που βρήκε τα περίπου 3000 hardcore kids της Hardbowl να επιδίδονται σε φοβερό sing along! Όμορφα!

Σειρά είχαν οι Caliban που πέρα από το ότι για μένα αποτέλεσαν την κορυφαία στιγμή του fest, απέδειξαν πως υπάρχει θεός, μιας και, πιστέψτε με, μόνο ένας θεός μπορεί να έβαλε το χέρι του για να μην χάσει τη ζωή του κανένας από τους 4000 περίπου που τους είδαμε! Οι Caliban είναι αντικείμενο λατρείας για τα παιδιά στη Γερμανία και από την πρώτη μέχρι την τελευταία νότα του set τους αυτό που συνέβαινε στο pit ακροβατούσε ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όνειρο! Σε ένα circle pit διαμέτρου 10 μέτρων βρίσκονταν πάνω από 600 παιδιά από τα οποία τα μισά επιδίδονταν σε υπέρ-γρήγορο και σκληρό violent dancing και τα άλλα μισά σε mosh! Αυτό ακούγεται απλό αλλά δεν είναι γιατί λόγω της πυκνότητας που είχε το pit τα fists, τα kicks και τα windmills των hard dancers κατέληγαν πάνω σε όσους mosh-αραν με αποτέλεσμα δύο-τρία παιδιά να τραυματιστούν! Το wall of death στο “Assasin of love” ήταν και η τελευταία στιγμή πανικού μιας και τα περισσότερα παιδιά εξουθενωμένα άρχισαν να παρακολουθούν πιο χαλαρά το show! True carnage!

Αφού παρακολούθησα λίγο τους συμπαθητικούς garage-skate punks The Donots μεταφέρθηκα στη mainstage όπου κατά τις 20:30 άρχισαν οι Life Of Agony , μία από τις μεγαλύτερες μπάντες που αν και ποτέ δεν υπήρξε hardcore έτυχε μαζικής αποδοχής στη δεκαετία των 90’s από τα hardcore kids! Το set τους ήταν κύρια βασισμένο στα κλασσικά “Ugly” και “Soul searching sun” ενώ δεν έλειψαν και κάποια κομμάτια από το επερχόμενο νέο album τους! Γενικά ήταν ok, με καλή αν και λίγο rockstar παρουσία, αλλά το μυαλό μου και κύρια η ψυχή βρίσκονταν μία ώρα μπροστά…

…γιατί τότε εμφανίστηκαν στη σκηνή οι Hatebreed που μπήκαν δυναμικά με το “Tear it down”! Ακολούθησαν τα “Straight to your face”, “Live for this”, “Facing what consumes you” καθώς και το υπέρ-αγαπημένο μου “Another day, another vendetta”! Τα καινούργια κομμάτια ακούγονται άψογα live καθώς συνδυάζουν τα χορευτικά περάσματα, τα γρήγορα μέρη και τα sing along σημεία, δημιουργώντας τη δυνατότητα για violent dancing, circle pits και sing along, δημιουργώντας δηλαδή τις συνιστώσες που κάνουν τα hardcore shows τόσο διασκεδαστικά! Ακολούθησαν κομμάτια από όλη τη δισκογραφία, ακόμη και από το “Under the knife” για το οποίο ευχαρίστησαν την Core Tex Records που το είχε κυκλοφορήσει στην Ευρώπη αποδεικνύοντας πως οι Hatebreed, ήταν, είναι και θα είναι true hardcore kids!

Μετά ακολούθησαν οι Slipknot τους οποίους παρακολούθησα με πολύ ενδιαφέρον μιας και τσίρκο έχω να δώ από τα δέκα μου! Έπαιξαν αρκετά καλά, βγάζοντας ενέργεια ενώ άκρως ενδιαφέρουσα ήταν και η καλό-προβαρισμένη χορογραφία τους! Μια χαρά έπαιξαν τα παιδιά αλλά όχι τόσο ώστε να πάρουν το μυαλό από τις 16:20 της επόμενης μέρας…

…οπότε και εμφανίστηκαν στη Hardbowl οι Sworn Enemy! Μπήκαν με το “As real as it gets” και προκάλεσαν κατευθείαν dancing και mosh στο pit! Έπαιξαν εν συνεχεία πολλά από τα κομμάτια του πρόσφατου album τους με τα “Labeled”, “These tears” και “Sworn Enemy” να προκαλούν τις πιο θερμές αντιδράσεις! Έπαιξαν πολύ καλά αλλά επιβεβαίωσαν το παράπονο όλων όσοι τους έχουν δει live! Η στατικότητά τους πάνω στη σκηνή είναι λίγο απογοητευτική μιας και από ανθρώπους που γράφουν τέτοια κομμάτια και κύρια τέτοιους στίχους περιμένεις περισσότερη ένταση και οργή! Σε καμία πάντως περίπτωση δεν ήταν άσχημοι!

Μετά έπαιξαν οι Born From Pain μία από τις μεγαλύτερες ευρωπαικές μπάντες που φημίζεται για τα τέλεια live shows της! Τώρα τι να πώ; Η σκηνική τους παρουσία ήταν τέλεια και τα κομμάτια αποδόθηκαν επίσης τέλεια! Ήταν μία από τις μπάντες που είχα την περιέργεια να δω αν στις μεγάλες σκηνές παίζουν τόσο καλά όσο στις μικρές! Τι διαπίστωσα; Παίζουν ακόμα καλύτερα! Κορυφαία στιγμή υπήρξε το “Rising tide” όπου ο Che κατέβηκε στο κοινό και αγκαλιά με αυτό τραγούδησε τα sing alongs part! Nothing more, nothing less,just great hardcore attittude!

Αργότερα έπαιξαν οι orange county hardcore heroes Ignite τους οποίου είχα χάσει το 2001 στην Αθήνα και είχα μεγάλη ανυπομονησία να δω live! Όλα πήγαν φοβερά και τα συναισθήματα που δημιουργήθηκαν δύσκολα περιγράφονται! Το sing along που έγινε στο show των Ignite δεν έγινε σε καμία άλλη μπάντα! Ιδίως τα “Call on my brothers” και το κλασσικό “In my time” από το ομώνυμο ep, τραγουδήθηκαν σχεδόν από όλους τους παραβρισκόμενους! Ο Zolie είναι φοβερός frontman και ξέρει να χειρίζεται άψογα το κοινό που τον ακολουθεί! Τα anti George Bush μηνύματα έτυχαν θερμής αποδοχής όπως και η συμβουλή του να κατευθυνθούμε προς τη μεγάλη σκηνή για να προλάβουμε την έναρξη του show των Agnostic Front !

Όντως 10 λεπτά αργότερα βγήκε στη σκηνή η μεγαλύτερη New York Hardcore μπάντα! Μπήκαν δυναμικά με το “New Jack” και συνέχισαν με τα “Crucified”, “Eliminator”, “One Voice” και τα λοιπά κλασσικά! Ο ήχος αρχικά ήταν πολύ κακός αλλά σταδιακά βελτιώθηκε και άφησε να βγει η πανθομολογούμενη δυναμική της μπάντας! Τα 3 καινούργια κομμάτια με μία πρώτη ακρόαση άφησαν πάρα πολλές προσδοκίες για το επερχόμενο “Another voice” album τους! Ο Roger ήταν πολύ κινητικός παρά τα 40 του χρόνια και τα χιλιάδες shows που έχει δώσει! O Vinnie όπως πάντα χαβαλές και τα καινούργια μέλη στέκονταν επίσης πολύ καλά σκηνικά! Στο “Gotta Go” κλασσικά έγινε πανικός ενώ για μένα καλύτερη στιγμή αποτέλεσε το “Believe”! Όλα κομπλέ λοιπόν και μακάρι να μπορέσουμε να τους δούμε στη χώρα μας τώρα που έχουν και πάλι ανοδική πορεία!

Την Κυριακή το πρωί φθάνοντας στην περιοχή του fest τσίμπησα από περιέργεια ένα vegan γεύμα, και κατευθύνθηκα στη μεγάλη σκηνή όπου σε λίγο θα έπαιζαν οι Heaven Shall Burn. Στο μεταξύ είδα λίγο τους Δανούς Hatesphere που μου κράτησαν το ενδιαφέρον με το αρκετά δουλεμένο, ποικίλων ταχυτήτων και metalcor ίζον σε κάποια –ελάχιστα- σημεία death metal τους! Οι HSB βγήκαν παίζοντας τα πρώτα κομμάτια του “The Antigone” καθώς και τα πιο δημοφιλή του προηγούμενου album τους όπως τα “Behind a wall of silence” και “It burns within”! Σίγουρα έπαιξαν καλά αλλά νομίζω πως οι Heaven την έχουν πατήσει με τις επιλογές τους ως μπάντα και αυτή η αμηχανία που βγάζουν επί σκηνής είναι εύληπτη από τον καθένα που τους βλέπει τώρα σε σύγκριση με 1-2 χρόνια πριν! Γενικά μου φαίνονται πιο μπερδεμένοι από ποτέ ως προς το που θα σταθούν, στην όχθη του metal ή του hardcore! Τα είχαμε πει και παλαιότερα, τα λέμε και τώρα! Πρέπει να είσαι πολύ μεγάλος μάγκας για να καταφέρεις να ακροβατήσεις στο σκοινί του metalcore και οι Heaven φαίνονται να μην αισθάνονται όμορφα που έπεσαν στην πρώτη πλευρά! Μακάρι να κάνω λάθος αλλά στις 3 φορές που τους έχω δει η πορεία τους ήταν αναντίλεκτα καθοδική!

Τους Walls of Jericho είχα μεγάλη περιέργεια να τους δω όχι μόνο για να δω την Candance αλλά και για να δω τι θα συνέβαινε με τα υπέρ-χορευτικά τους κομμάτια! Έτσι αμέσως μετά τους HSB πήγα στη Hardbowl όπου ξεκίνησαν οι Detroit hardcore heroes με το “All hail the dead” και συνέχισαν με τα “Another anthem for the hopeless” και “A day and a thousand years”! Μετά από μερικά κομμάτια που έφεραν όλεθρο στο circle pit ήρθε “time to sing along boys and girls”! Όπως γίνεται ευνόητο τότε έπαιξαν “Revival never goes out of style” όπου έγινε χαμός με την Candance να δίνει το μικρόφωνο στον κόσμο! Πολύ όμορφα!

Αφού έτσι για την ιστορία είδα λίγο τους Conflict πλασαρίστηκα στην πρώτη σειρά για να δω και πάλι τους Terror μιας και το show της 18ης Ιουνίου για μένα ήταν από τα καλύτερα που είδα ποτέ! Ξεκίνησαν και πάλι με το «Better off without you” και στη δεύτερη κιόλας στροφή του κομματιού ο Scott πέταξε το μικρόφωνο στο κοινό παίρνοντας ο ίδιος ένα από τα δεύτερα! Δε χρειάζεται να σας περιγράψω τι έγινε! Λίγο αργότερα έπαιξαν κάποια από τα καινούργια κομμάτια με το “Overcome” να δημιουργεί ένα pit γεμάτο από παιδιά που έκαναν floorpunches! Για μένα οι Terror είναι αυτή τη στιγμή από τις καλύτερες lives μπάντες του hardcore και θα μπορούσα άνετα να τους βλέπω κάθε μέρα! Σε μία στιγμή ο Scott λέει την εξής ατάκα “I see there’s security over here...Don’t know how but find a way to come up” και εκεί άρχισε ο πραγματικός πανικός! Κάθε μισό μέτρο υπήρχε και ένα παιδί που έκανε crowd surfing, stage diving ή head walking( τα παιδιά περπατάνε πάνω στα κεφάλια των άλλων παιδιών-ένα φαινόμενο που μετά την Αμερική γίνεται μόδα και στην Ευρώπη)! Απλώς χάος και μία ακόμη τέλεια εμφάνιση των Terror!

Αφού είδα για λίγο τους Last Resort, μία από τις πιο ιστορικές oi μπάντες πλασαρίστηκα και πάλι μπροστά όπου τυχαία βρέθηκα δίπλα στην κοπέλα από το Dortmund που είχε κλέψει την καρδιά μου τις δύο προηγούμενες μέρες! Οι Blood For Blood είχαν ένα πρόβλημα με το van τους και καθυστέρησαν να φθάσουν και ως εκ τούτου να παίξουν κατά 20 λεπτά! Αυτό εκνεύρισε τον κόσμο αλλά εμένα δε με χάλασε καθόλου μιας και ευνόησε την εξέλιξή της συζήτησής μου με την κοπέλα! Λίγο αργότερα όμως το βούλωσα γιατί η επιβλητική εμφάνιση των Budha και Rob δεν άφηνε χώρο για παιχνιδάκια στην πρώτη μάλιστα σειρά μεταξύ ρομαντικών hardcore kids! Πριν αρχίσουν έριξαν μερικά μπινελίκια στον Bush και ξεκίνησαν “Anywhere but here” όπου έγινε το απόλυτο sing along! Το αξιοσημείωτο είναι πως αν και οι ίδιοι ήταν σχετικά στατικοί στο pit γινόταν χαμός αλλά και αυτό έχει την εξήγησή του! Όταν οι Blood For Blood με τους στίχους τους ενώνουν όλους αυτούς που για οποιονδήποτε λόγο αισθάνθηκαν οργή και αηδία για τον κόσμο που ζούμε, δε χρειάζεται τίποτα περισσότερο για να εκτονώσεις την αρνητική ενέργεια που η καθημερινότητα συσσωρεύει μέσα σου! Στο “Wastd youth crew” έγινε όπως αναμενόταν πόλεμος με το pit να γεμίζει από κάθε λογής outcasts και το sing along σχεδόν να καλύπτει τον ήχο του μικροφώνου.

Με τη λήξη του set ο κόσμος άρχισε να συγκεντρώνεται μπροστά στη γιγαντοοθόνη για την παρακολούθηση του τελικού που άρχιζε σε 20 λεπτά! Και αυτή η φάση ήταν μία εμπειρία μιας και είχε πλάκα να είσαι σε μία ξένη χώρα και όλοι να υποστηρίζουν την ομάδα σου, για ευνόητους λόγους! Μετά από την κατανάλωση αρκετής μπύρας πήραμε το δρόμο της επιστροφής στο ξενοδοχείο όπου ετοιμαστήκαμε για το πρωινό ξύπνημα και το ταξίδι της επιστροφής!

Όλα όμορφα και το ραντεβού για την επόμενη χρονιά είναι ήδη κλεισμένο! Οι αποδράσεις άλλωστε από την όχι πάντα ευχάριστη ελληνική hardcore είναι πάντα αναγκαίες…