Οι Structures είναι από το Toronto του Καναδά και αποτελούν μέρος της σχετικά νέας djent/deathcore (υπαρκτό μουσικό ρεύμα που ΔΕΝ βγάζω απ΄το μυαλό μου) σκηνής που φαίνεται να προώθησαν οι Periphery έχοντας ακούσει (υπερβολικά) πολύ Meshuggah. Το είδος όμως εξελίχθηκε από μπάντες όπως οι Volumes και οι Vildhjarta δίνοντας του νέο αέρα. Τέρμα πιασάρικο μείγμα από εθιστικές chug-αδιές, breakdows που προκαλούν τσουνάμι στην άλλη άκρη του κόσμου και πορωτικά deathcore φωνητικά που ακούγονται λες και κάποιος φτύνει και κάνει κατάχρηση της λέξης "Fuck". Κάπως έτσι λοιπόν περιγράφεται ο ήχος των structures αν προσθέσουμε τις 987 αλλαγές στο tempo που γίνονται κάθε μισό δευτερόλεπτο αλα betwean the buried and me και τα καθαρά φωνητικά που πετάγονται εκεί που δεν τα περιμένεις σαν σπυρί στο κώλο. Η παραγωγή του δίσκου από τη Sumerian(born of osiris, Faceless, After the Burial, Veil of Maya, Stray from the Path...ουφ)αναμενόμενα δεν είναι τίποτα λιγότερο από τέλεια. Ο κρυσταλλικός ήχος δίνει βάθος στο αποτέλεσμα κάνοντας κάθε νότα, κάθε bass drop να σου σφηνώνεται στον εγκέφαλο και να σου τραντάζει τη ψυχή. Πραγματικά εξαιρετική δουλειά.
Το intro At Las[T] ξεκινάει με ένα διαστημικό feeling το οποίο διακόπτεται από ένα υπέρτατα βαρβάτο breakdown που ακούγεται σαν βόμβα. Ακολουθεί κιθαριστική δουλειά που θυμίζει απογείωση αεροπλάνου και τέλος η ενημέρωση πως "At last, you'll have to face THE FUCKING AVALANCHE" (έκρηξη). Δεύτερο τραγούδι, Hydroplaning, το οποίο είναι και single (ουάου). Ελαφρώς mathcoρίστικο ριφ στην αρχή που όμως χάνεται σε μία δίνη από πολλαπλές εξωγήινες κιθαριστικές νότες που παίζουν με τη προσοχή σου μέχρι που σκάνε τα καθαρά φωνητικά. Ομολογώ πως στην αρχή με ξένισαν λίγο αλλά εν τέλει αναθεώρησα. Τα καθαρά , εκτός τόπου και χρόνου, φωνητικά έχουν έντονα το στοιχείο του αυτοσαρκασμού. Μας λένε ευθέως μες τη μάπα "είμαστε τόσο υπερβολικά γαμάτοι που βάλαμε φλώρικα φωνητικά στο δίσκο μας just for laughs". Τρίτο κομμάτι, encounter. Επικό gank chant κουλτουριάρικου "διαβάσαμε την πανούκλα του Camu και το παίζουμε ψαγμένοι", "Our lives are nothing but a means to an end" (όποιος κατάλαβε, κατάλαβε) και τελείωμα με άλλο ένα.... (ναι το μαντέψατε) breakdown. Παρακάτω στο paralyzed και in pursuit of, τίποτα το ιδιαίτερο. Ανεβασμένοι ελαφρώς ρυθμοί που τρίζουν το σπίτι με τέρμα το sub woofer, skip. Στο clockwork πραγματοποιείται μάλλον η ονείρωξη του ντεθκορά. Ο Alex Erian των Despised Icon και ο Kevin McCaughy των Ion Dissonance στο ίδιο κομμάτι!!! H post-mortem εμφάνιση των Despided Icon μετά την διάλυση τους είναι μόνο μέρος του selling point αυτού του δίσκου. Στο επόμενο κομμάτι Relapse; Signs μας κάνει την έκπληξη ο Frankie Palmeri.. ξέρεται εκείνος ο gangsta τύπος με τα φαρδιά που παίζει στους (μισητούς από πολλούς, προσωπικά θεωρώ που είχαν καλές στιγμές) Emmure. Το συγκεκριμένο κομμάτι μας δείχνει πως ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ να είναι ο τελευταίος δίσκος των Emmure σε αντίθεση με αυτό το πράγμα που ακούσαμε που στη καλύτερη περίπτωση θύμιζε Limp Bizkit.
Το άλμπουμ τελειώνει με post-hardcore κλίμα. Κάτι από I See Stars , κάτι από "και καλά συναισθηματικούς" στίχους. Προσωπικά νιώθω απόλυτα ικανοποιημένος από το Divided By. Είναι μια πολύ εύκολη και ευχάριστη ακρόαση. Η μουσική κατάρτιση των μελών είναι εμφανής. Μάλιστα τους αξίζουν ευσημα μόνο και μόνο από το γεγονός οτι είναι μόλις 19-20 χρονών και έχουν καταφέρει τόσα (ζήλια, ζήλια, ζήλια , ζήλια , ζήλια).Καλό θα ήταν να είπωθει (αν και είναι αρκετά προφανές) πως οι Structures δεν είναι σκεπτόμενο hardcore. Είναι απλα μια ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ μπάντα, και την προτείνω ανεπιφύλακτα.
Bonus πληροφόρία : ο κιθαρίστας μάλλον είναι Έλληνας (Spyros Georgiou)
Standout Tracks : At Las[T] , Encounter, Clockwork
Link : Structures On Facebook
