H πρώτη μου επαφή με τους All Pigs Must Die έγινε πριν από λίγους μήνες όταν -χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα περί τίνος πρόκειται- άκουσα το ομώνυμο EP τους που είχε κυκλοφορήσει μέσα στο 2010. Με είχε κεντρίσει το όνομα της μπάντας βλέπετε, που μου έφερνε κάτι σε Pig Destroyer. Ελάχιστη, αν όχι καμία, σχέση φυσικά μεταξύ των δύο αλλά όπως αποδείχτηκε η περιέργεια μου βγήκε σε καλό: το συγκεκριμένο EP έβαλε φωτιά στα ηχεία του σπιτιού μου και φυσικά όπως αναμενόταν η ανακοίνωση για την επερχόμενη έλευση του πρώτου full length των All Pigs Must Die μόνο ως αδιάφορη δεν μου πέρασε…
Γύρω στον ένα χρόνο αργότερα λοιπόν σκάει μύτη το God Is War και εγώ προσπαθώ ακόμα να συνέλθω από αυτό που έζησα ακούγοντας το. Είπα να μην γράψω γρήγορα το review υπό τον φόβο ότι θα γίνω υπερβολικός πάνω στον ενθουσιασμό μου αλλά τελικά 3 εβδομάδες μετά, πάλι το βάζω να παίξει και νιώθω πως εδώ έχουμε την καλύτερη Hardcore κυκλοφορία για φέτος.
Όσο αφορά το μουσικό κομμάτι, ποιο είναι το νούμερο 1 συστατικό στο Hardcore? Έλα, εύκολο! Μα φυσικά το νεύρο. Το πόσο καταφέρνει ένα συγκρότημα να μεταδώσει όλα αυτά τα νευριασμένα feelings στον ακροατή. Δεν ξέρω αν έπεσε κάτι παράξενο στα δημητριακά των All Pigs Must Die την μέρα που έγραφαν το God Is War, αλλά χωρίς καμία δόση υπερβολής τα παιδιά πρέπει να σιχαίνονται πολλά πράγματα σε αυτό τον κόσμο. Τέτοια επίθεση δεν έχω ξαναφάει ποτέ! Η εκκίνηση με το Death Dealer μας βάζει άμεσα στο κλίμα με τους D-Beat ρυθμούς του ρυθμούς (drummer o Ben Koller παρακαλώ) και ο τραγουδιστής Kevin Baker (The Hope Conspiracy) φτύνει αηδία σε κάθε στίχο. Στην συνέχεια έχουμε τα Pulverization και Sacrosanct που οι ταχύτητες παραμένουν στον Θεό και τα straight-forward riffs που φέρνουν κάτι μεταξύ Converge, The Banner και Entombed σκατίλας ήδη μας έχουν στείλει αλλού. Τα πρώτα εξαιρετικά δείγματα όμως κατ’ εμέ φαίνονται στο Third World Genocide που με τις Thrash επιρροές του φαίνεται να κερδίζει τις εντυπώσεις…
…μέχρι να μπει το Extinction Is Ours (ωραίοι τίτλοι ε?) και να τα αποτελειώσει όλα. Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι ότι πιο βίαιο έχει γραφτεί εδώ και χρόνια –για τον συγκεκριμένο ήχο φυσικά αναφέρομαι- και βάζει κατευθείαν την σφραγίδα ότι το God Is War είναι με απλά λόγια ένα κορυφαίο album. Η κατάληξη με το αργόσυρτο Doom-οειδές (8λεπτο) Sadistic Vindicator κλείνει άψογα μια κυκλοφορία που μπορεί να διαρκεί μόλις 32 λεπτά αλλά θα το θυμόμαστε για χρόνια ακόμα.
Standout Track: Αν και όλο είναι τέλειο, το Extinction Is Ours βρίσκεται ένα κλικ πιο πάνω.
