Οι Black Dahlia Murder θα μπορούσαν να είναι κάλλιστα φίλοι σου...να αράζεις σπίτι μαζί τους,να ακούτε metal στο τέρμα και να πίνετε αλκοόλ.Τόσο αλκοόλ που με τα καφριλίκια που θα ακολουθήσουν καλύτερα το σπίτι σου να είναι κανένα απόμερο εξοχικό σε δάσος(ταιριάζει και με τον τίτλο του δίσκου), παρά διαμέρισμα σε πολυκακατοικία γιατί η έξωση είναι εγγυημένη!Μία ματιά στο dvd τους ''Majesty'' φτάνει για να το αποδείξει αυτό και να καταλάβουμε πως μπορεί να μην παίρνουν τους εαυτούς τους και τόσο στα σοβαρά,αλλά την μουσική τους με το παραπάνω.Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που τους κάνει ιδιαίτερους, μιας και από σοβαροφάνεια του τύπου ''είμαι ισοβίτης,έχω κάνει 10 φόνους'' και τα σχετικά έχουμε μπουχτίσει στο χώρο του death metal και γενικότερα.
Και μιας και μιλάμε για death metal,καλό θα ήταν να αναφέρουμε πως μιλάμε για μπάντα που κατατάσσεται πολύ πιο εύκολα στο είδος(μελωδικό έστω), παρά σε αυτό του deathcore.Κάτι σαν τα μικρά ξαδερφάκια των Carcass που η πρώτη τους συναυλία ήταν οι Maiden παρά σαν τα αδέρφια των Acacia Strain ή των Suicide Silence.Αυτό υποστηρίζουν και οι ίδιοι αν και δεν έχουν κανένα πρόβλημα που ανήκουν σε όλο το hype του είδους το οποίο στην τελική τους πέρασε σε ένα πιο ευρύ κοινό.Τρανή απόδειξη ο νέος τους δίσκος,όπου με μία πρώτη ''αυτιά'' καταλαβαίνεις πως υπάρχει ξεκάθαρος metal προσανατολισμός παρά core.Μεγάλο ρόλο σε αυτό παίζει και ο ερχομός από το ''Deflorate'' του κιθαρίστα Ryan Knight, όπου εδώ έχοντας πλέον δέσει με την μπάντα ξεδιπλώνει το ταλέντο του και συνθετικά, παίζοντας leads τα οποία δένουν άψογα με το όλο σύνολο. Ο δίσκος ξεκινάει με μια ατμοσφαιρική εισαγωγή για να δικαιολογήσει τον τίτλο του,μέχρι να μπει το riff του ''A Shrine to Madness'' και να τρελαθούμε από το headbanging ακολουθούμενο από το ''Moonlight Equilibrium'' ,ίσως ένα από τα πιο εθιστικά και καλύτερα τραγούδια της χρονιάς που θα σε κάνει να ουρλιάζεις σαν λυκάνθρωπος όταν έχει πανσέληνο(την έξωση δεν τη γλιτώνεις είπαμεεεε!).Ευτυχώς στη συνέχεια μας αφήνουν να πάρουμε ανάσες(λέμε τώρα) με το αργόσυρτο riff-φόρο τιμής στους Morbid Angel του ''On Stirring Seas of Salted Blood'', μπες πάλι όμως μέσα στο pit με το ''Den of the Picquerist'', έναν grindcore δυναμίτη 90'' με ουσία που άλλοι θέλουν ολόκληρο δίσκο για να βγάλουν.Το riff του ''Malenchanments of the Necrosphere'' είναι ερωτεύσιμα ιδιαίτερο, ακόμη και τα βιολιά στο ''Blood in the Ink'' που κλείνει το δίσκο θα τα αγαπήσεις και ας ξέρεις μόνο τη Vanessa Mae επειδή μπορεί να είναι ερωτεύσιμη και αυτή!
Γενικά το ατού του δίσκου είναι η ποικιλία του στις επιρροές,στις ταχύτητες,στις ιδέες κάτι που με μία λέξη θα το χαρακτηρίζαμε έμπνευση.Αυτή σίγουρα υπήρχε και σε παλαιότερες τους δουλειές, μόνο που εκεί τα πράγματα πήγαιναν λίγο πιο ''τσίτα τα γκάζια'' και ίσως κάποιος να τους κατηγορούσε για μονοτονία.Τα παιδιά λοιπόν της διπλανής πόρτας σίγουρα δεν έβγαλαν δίσκο που θα έβγαζε ο καθένας.Αντίθετα μας προσφέρουν τον καλύτερο και πιο ώριμο δίσκο τους που αποτελεί το ιδανικό soundtrack για μάζωξη στο δάσος με ιστορίες τρόμου γύρω από τη φωτιά(προσοχή μη καούμε!),άπειρες μπύρες και λουκάνικα.Επειδή όμως αυτά σε αμερικάνικες ταινίες τα βλέπουμε συνήθως,φέρτε τους ΤΩΡΑ στην Ελλάδα,και η συναυλία τους μας φτάνει!
Standout tracks: Moonlight Equilibrium, On Stirring Seas of Salted Blood, Malenchanments of the Necrosphere
