Όσοι ασχολούνται με τo metalcore κάπου θα έχουν πετύχει το όνομα Parkway Drive, αν δε τους ξέρουν ήδη.Eίναι μία μπάντα που έχει καταφέρει να πετύχει πολλά μέσα στα λίγα χρόνια που υπάρχει στη σκηνή και όλα αυτά χάρη στα τραγούδια τους και τη σκληρή δουλειά. Περίμενα πως και πως να σκάσει το καινούριο album για δύο βασικούς λόγους.1ον γιατί είναι η αγαπημένη μου μπάντα και 2ον γιατί είχα πολλές αμφιβολίες για το αν και πόσο έχουν αλλάξει, με δεδομένο ότι είχαν να γράψουν μουσική περίπου τρία χρόνια (από το τελευταίο album, το Horizons) και στο διάστημα αυτό έγιναν ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στο είδος.

Πράγματι το καινούριο υλικό έχει διαφορές σε σχέση με τα προηγούμενα. Αρχικά, η παραγωγή δεν είναι καλογυαλισμένη όπως στo Horizons, στοιχείο που για μένα είναι καλό γιατί ξεφεύγει από τον κλασσικό πλαστικό ήχο που έχουν αποκτήσει όλες σχεδόν οι μπάντες του είδους. Αυτό που με ξενέρωσε αρκετά ήταν όταν άκουσα το Deep Blue και στα καπάκια το Horizons. Φαίνεται πως δεν είχαν αρκετή έμπνευση για να βγάλουν ένα δίσκο αντάξιο του προηγούμενου. Στο καινούριο έχει δοθεί πολύ προσοχή στα φωνητικά, όπου ο τραγουδιστής πραγματικά έχει βελτιώσει τη φωνή του όσο δεν πάει. Προσωπικά πίστευα πως η φωνή του ήδη ήταν γαμάτη, στο καινούριο όμως πραγματικά είναι άψογη. Τα drums επίσης είναι πολύ καλά και δένουν απίστευτα με τις κιθάρες. Οι κιθάρες αν και είναι σε πολύ καλό επίπεδο δε συγκρίνονται με τις προηγούμενες δουλειές τους, από άποψη ιδεών. Επίσης οι Parkway κρατούσαν τον πήχη ψηλά στο θέμα breakdown και θύμιζαν σε πολλούς πως το να γράψεις ένα καλό breakdown θέλει skills, δεν είναι παίξε-γέλασε και σε αυτό τον τομέα το Deep Blue υστερεί εκτός από 2-3 τραγούδια.

Ένα πολύ καλό χαρακτηριστικό του Deep Blue είναι η θεματολογία του όσον αφορά τους στίχους. Περιγράφει το πνευματικό ταξίδι ενός χαρακτήρα, από τη στιγμή που αντιλαμβάνεται ότι ζει σε ένα ψέμα και ότι η ζωή του δεν είναι τίποτα άλλο από μια μονότονη ρουτίνα, γεμάτη μιζέρια και χωρίς ουσιαστικό ενδιαφέρον, μέχρι να γκρεμίσει ότι πίστευε και να χτίσει τον εαυτό του από την αρχή. Αυτή η αναζήτηση συνοδεύεται με το ταξίδι του ίδιου χαρακτήρα στο βυθό της θάλασσας όπου επικρατεί απόλυτη ησυχία και είναι το ιδανικό μέρος για να κάνει το διαλογισμό του. Έτσι, η ιστορία αυτή προχωράει σταδιακά και το κάθε τραγούδι περιγράφει και από μια φάση του ταξιδιού αυτού.

Γενικά το Deep Blue είναι ένας πολύ καλός δίσκος στο σύνολο του. Δε γίνεται μονότονος και βαρετός και το κάθε τραγούδι είναι ξεχωριστό και περνάει ωραία μηνύματα. Δικαιολογεί γιατί οι Parkway Drive είναι στην κορυφή και αποδεικνύει ότι το metalcore δεν είναι απλά μόδα-υπάρχουν ακόμα λίγες μπάντες που έχουν κάτι να πουν!

Standout Tracks: Wreckage, Leviathan

Link: Parkway Drive on Myspace