Εξέλιξη...λέξη θέλγητρο, αλλά και φόβητρο, ειδικά στη μουσική, καθώς από πολλούς ταυτίζεται με το «ξεπούλημα», με το ένδοξο παρελθόν να δίνει τη θέση του σε πιο άμεσες μουσικές φόρμες. Έτσι, διαβάζοντας τα σχόλια των fans στο Internet, όταν ανέβηκαν οι πρώτες κριτικές χαμογέλασα με συγκατάβαση. Ήταν φανερό πως το φάντασμα του “Bless the Martyr..” τους στοίχειωνε ακόμα.Ευτυχώς όμως το ίδιο δεν φαίνεται να ισχύει για τους Norma Jean...

To post-core σχήμα (έτσι αυτοαποκαλούνται στο site τους..) από το Douglasville της Georgia, απαγκιστρωμένο από το παρελθόν του παρουσιάζει έναν δίσκο με 10 όμορφα τραγούδια (έστω 9, γιατί υπάρχει και ένα filler) και λέω τραγούδια, γιατί με 3-4 εξαιρέσεις το προηγούμενο τους, μέτριο και άνισο κατ εμέ, “Redeemer” έμοιαζε περισσότερο σαν μια άσκηση ύφους στο math-core, παρά σαν μια ενιαία και δομημένη ενότητα.

Το πρώτο που παρατηρεί κανείς στο νέο αυτό album, που έχει ένα χαλαρό αν και με λίγο ενδιαφέρον, concept, είναι η φωνή του Cory Brandan. Tα brutal φωνητικά αποδίδονται με το ίδιο πάθος, την ίδια οργή, την ίδια αγωνιώδη προσπάθεια να επιβληθούν στους προσωπικούς του (μας) δαίμονες, που έχουμε συνηθίσει και αγαπήσει, αλλά πλάι τους όμως ξεπροβάλλουν, όχι πλέον αναιμικά, αλλά με περισσή αυτοπεποίθηση, καθαρές και λίαν μελωδικές φωνητικές γραμμές που πολλές φορές κυριαρχούν σε ορισμένα τραγούδια, όπως στο έντονα ρυθμικό "Robots 3 Humans 0" (το οποίο με τον ρυθμό και το refrain του σε στέλνει να κάνεις “two step”, όπου και να το ακούσεις). Το αποτέλεσμα, όχι μόνο δεν φαίνεται νερόβραστο και pop/emo, αλλά αντίθετα συντείνει εξίσου στην άμεση ενέργεια και δυναμικότητα του δίσκου.

Δυναμισμός, που χρωστάει πάρα πολλά στο κιθαριστικό δίδυμο των Day και Henry, οι οποίοι εγκαταλείπουν εν μέρει τις math-core ακροβασίες και παράγουν riffs εμπνευσμένα, δουλεμένα όπως ΔΕΝ δουλεύτηκαν στο “Redeemer”, που εξακολουθούν να ακούγονται hardcore, κλείνοντας όμως διακριτικά το μάτι και σε ένα πιο άμεσο rock ύφος. Πραγματικά, η κιθαριστική δουλειά τους είναι το λιγότερο απολαυστική, είτε όταν sludgίζουν, όπως στο βαρύ και αρκετά καινοτόμο για τα δεδομένα των Norma Jean “Death of the Antimother”, είτε στο επικό riff του τελευταίου τραγουδιού του album, το οποίο άνετα θα έμπαινε σε ένα δίσκο των Mastodon, είτε όταν τα σπάνε με τον Page Hamilton των Helmet στον «in your face» ύμνο “ Opposite of Left and Wrong ”, όπου οι στίχοι τσακίζουν κόκαλα με την ωμή ειλικρίνεια να πηγάζει από την απόγνωση: «You’ve said one hundred opposites of left and wrong. So tell me what’s right, not what’s wrong. I don’t care anymore. I’m drained from this struggle. Argument is the enemy. I don’t care anymore; I’m giving this up».

Είναι φανερό πως με τέτοιο οπλοστάσιο, το παιχνίδι δεν χάνεται και έτσι στο μαγικό τους τσουκάλι, οι Νorma Jean στροβιλίζουν την οργή, το συναίσθημα, την μελωδία, τον Chino Moreno από τους Deftones σε πολυποίκιλη συμμετοχή, τα δικά τους θέλω και τις δικές τους επιρροές (ο Cory αναφέρθηκε από Smashing Pumpkins μέχρι Fugazi), τον συνήθη ύποπτο Ross Robinson στη θέση του παραγωγού και καταφέρνουν να βγάλουν τον πιο ώριμο και εστιασμένο δίσκο της πορείας του.

Ε τώρα, κι αν δεν παίζουν το mathcore του παρελθόντος, ε και τι έγινε??Είπαμε...εξέλιξη!!

Standout Tracks: Opposite of Left and Wrong, ..Discipline Your Daughters, And There Will Be a Swarm of Hornets

Link: Norma Jean on Myspace