Οι Terror είναι κάπως μπερδεμένη ιστορία. Κατ’ αρχάς θεωρώ πως το Lowest Of The Low είναι ότι καλύτερο έχει βγει στο Hardcore εδώ και περίπου 10 χρόνια (στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον) θέτοντας έτσι τον πήχη στις επόμενες κυκλοφορίες τους σε δυσθεώρατα ύψη, κάτι που δυστυχώς δεν επιβεβαιώθηκε. Όχι πως τα One With The Underdogs και Always The Hard Way ήταν άσχημα – απλά δεν έφτασαν τα standards που είχε πιάσει το Lowest Of The Low στα μόλις 16 λεπτά διάρκειας του. Με νέα κυκλοφορία λοιπόν και πλέον στην Century Media, ο Scott Vogel και η παρέα του επιστρέφουν και εμείς για τρίτη σερί φορά μάλλον μένουμε με γλυκόπικρη γεύση…
Αντικειμενικά οι Terror ακόμα και κακό album να γράψουν, σου είναι πολύ δύσκολο να σε αφήσει παντελώς αδιάφορο – ίσως επειδή γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά πως είτε στις καλές είτε στις κακές στιγμές τους προσπαθούν πάντα για το ειλικρινέστερο αποτέλεσμα που όπως και να το κάνουμε είναι βασικότατο χαρακτηριστικό στο Hardcore και δυστυχώς πλέον έχει αρχίσει να εκλείπει…Δεν γίνεται π.χ. να ακούσεις τον Vogel να τραγουδάει το Still Believe και να μην σου βγάλει το feeling ότι νιώθει κάθε στίχο. Πόσο μάλλον όταν τα πάντα ακούγονται γυαλισμένα από την (ως συνήθως) κορυφαία παραγωγή του Zeuss!
Οπότε το πρόβλημα ποιο είναι; Πολύ απλά στο The Damned, The Shamed δεν ακούμε για μια ακόμα φόρα απολύτως τίποτα ιδιαίτερο που θα μας κάνει έστω την μισή αίσθηση απ’ ότι είχε κάνει το Lowest Of The Low. Είμαι γενικά της άποψης ότι από μπάντες που έχουμε ακούσει έστω μια κορυφαία δουλειά στο παρελθόν πρέπει να έχουμε απαιτήσεις, κάτι που δυστυχώς δεν πετυχαίνουν οι Terror. Μπορεί κάποια άτομα να δεθούν με τους (κυριολεκτικά) αληθινούς in-your-face στοίχους, αλλά πέρα από αυτό πραγματικά δεν μπορώ να διαπιστώσω κάτι άλλο αξιοπρόσεκτο σε αυτή την κυκλοφορία. Κλασσικό μεταλλικό Hardcore που δεν ξεχωρίζει από περίπου άλλα 100 albums που βγήκαν φέτος και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να έχει κάποιο σημαντικό αντίκτυπο όσο πολλοί από εμάς περιμέναμε πριν από αρκετά χρόνια. Επίσης, οι προσθήκες κάποιων solos και μελωδικών σημείων είναι επιεικώς…ατυχείς.
Για να το θέσω τελείως μπακαλίστικα, η όλη κατάσταση με τους Terror μου θυμίζει το The Matrix: Βγήκε το πρώτο όπου τα ισοπέδωσε όλα και μετά τα επόμενα δύο ήταν oook καλά με εφέ μπαμ-μπουμ ρομπότ Agent Smith και ιστορίες, αλλά επί της ουσίας τίποτα που να ξέφευγε από τα όρια του ‘απλώς διασκεδαστικού’. Προφανώς και όσοι ενθουσιάζεστε με το straight-forward Hardcore πρέπει να το ακούσετε (για τους Terror μιλάμε εξάλλου…), προσωπικά όμως περίμενα πολύ περισσότερα.
Standout Track: Rise Of The Poisoned Youth
Link: Terror on Myspace
