Άργησα αυτό το review όσο περισσότερο μπορούσα. Λέω ‘δεν γίνεται, κάτι λάθος θα ακούω’. Άκουσα και ξανάκουσα το Venom & Tears όσο πιο προσεκτικά μπορούσα και σε όλες ανεξαιρέτως τις ακροάσεις έκρυβα μέσα μου μια μικρή ελπίδα ότι θα ανακαλύψω ένα γαμάτο σημείο ή μια θεϊκή αλλαγή που δεν είχα προσέξει. Κάθε φορά έμενα όμως με το ίδιο αδιάφορο συναίσθημα και το συμπέρασμα ότι κάθομαι και χάνω τον χρόνο μου.
Προτού μπω στην οποιαδήποτε ανάλυση να ξεκαθαρίσω αρχικά ότι οι Throwdown ήταν κάποτε ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Τα albums Haymaker και You Don’t Have To Be Blood To Be Family βρίσκονται μέσα στα αγαπημένα μου όλων των εποχών (ειδικά το Haymaker). To Vendetta που ακολούθησε μου φάνηκε πατάτα μεγατόνων αλλά λέω ok, όλα τα συγκροτήματα έχουν άσχημες στιγμές. Δεύτερον είμαι παντελώς εναντίον των απαξιωτικών δισκοκριτικών μιας και θεωρώ πως δείχνουν ασέβεια στην προσπάθεια που κατέβαλε η οποιαδήποτε μπάντα για να γράψει το cd της, είτε αυτό βγήκε καλό είτε κακό. Μοναδική εξαίρεση μπορώ να κάνω αν δω ότι η μπάντα…μας κοροϊδεύει. Για το Venom & Tears είχα μεγάλες προσδοκίες αλλά…
Κατ’ αρχάς ποτέ των ποτών συγκρότημα που έχει απομείνει μόνο με ένα μέλος από την αρχική σύνθεση δεν έχει καταφέρει να πετύχει κάτι αξιοπρόσεκτο. Ο Dave Peters (τραγουδιστής) αυτή τη στιγμή γράφει κιθάρες, μπάσο, drums και φωνές. Κοινώς, είναι η αρχή και το τέλος των Throwdown. Τι ακούει ο τύπος όλη μέρα, είναι προφανές: Pantera και Crowbar. Μόνο αυτά τα δύο. Τίποτα άλλο. Δεν έχει άλλα cd. Κανένα. Δεν εξηγείται αλλιώς η απίστευτη εμμονή του να προσπαθεί να κοπιάρει αυτές τις δύο μπάντες. Ειλικρινά αν άκουγα το Venom & Tears χωρίς να γνωρίζω ποιο album είναι τότε θα υπέθετα ότι πρόκειται για κάποιο side project του Anselmo ή ακόμα χειρότερα ένα cd με τα κομμάτια που οι Pantera δεν θα ήθελαν ποτέ να έχουν σε κάποιο album τους. Ακόμα πιο χειρότερα, η παραγωγή που έγινε από τον Mudrock (Avenged Sevefold…) είναι επιεικώς για τα μπάζα. Τα πάντα ακούγονται ξερά, μουντά και σου δίνουν την εντύπωση ότι δεν έγινε ποτέ Mastering. Με καλύτερη παραγωγή ΙΣΩΣ το Venom & Tears να είχε κάποια τύχη. Από εκεί και πέρα αν ανακαλύψετε κάποιο Hardcore σημείο τότε εγώ υπόσχομαι ότι η επόμενη δισκοκριτική που θα γράψω θα είναι για τη νέα κυκλοφορία της –παρ’ ολίγον βουλευτή- Έφης Σαρρή (μιας και το videάκι της στο Youtube έκανε θραύση).
Πέρα πάντως από τη στυγνή αντιγραφή των Pantera και Crowbar, το σημαντικότερο πρόβλημα που έχουν οι Throwdown -και δυστυχώς δεν έχω διαβάσει σε κανένα review- είναι ένα: Η παντελής έλλειψη ειλικρίνειας. Για να γίνω πιο κατανοητός, οι Pantera έπαιζαν τέλειο Βλάχικο Metal επειδή ήταν Βλάχοι Μεταλλάδες. Οι Madball παίζουν τέλειο New York Hardcore επειδή είναι Νεοϋορκέζοι Hardcore-άδες. Ο Κακά παίζει τέλεια μπάλα επειδή ως κλασσικός Βραζιλιάνος το έχει μέσα του. Τώρα θέλετε δηλαδή να πιστέψω ότι άτομα μεγαλωμένα στα Βόρεια προάστια της Καλιφόρνια θα συνεχίσουν την southern δυναστεία των Pantera όπως γράφεται παντού στο Internet; Μιλάμε σοβαρά αυτή τη στιγμή; Όταν άκουγα πριν από 4 χρόνια τον Peters να λέει ‘For my self-For My Friends-For My Family-I’ll take this to the bitter end’ ή ‘Raise your fist in the air – Drug Free’ τότε καταλάβαινα πως τραγουδάει στίχους που τους νιώθει (όσο απλοϊκοί και αν ήταν). Τώρα αδυνατώ να καταλάβω τι επιδιώκει.
Για να τελειώνουμε μιας και οι Throwdown θέλουν να λέγονται πλέον Metal μπάντα, συγχωρέστε με αλλά αν θέλω να ακούσω θεϊκές σύγχρονες Metal μπάντες θα προτιμήσω τους Lamb Of God και A Life Once Lost. Αυτοί οι δύο έχουν πάρει όλα τα ωραία συστατικά του Metal της προηγούμενης δεκαετίας και τα εκσυγχρόνισαν έτσι ώστε να ξεχωρίζουν από τα σκατά. Πραγματικά λυπάμαι που έχω γράψει αυτό το review για μια από τις αγαπημένες μου μπάντες, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να βρω ούτε ένα θετικό σημείο στο Venom & Tears. Και όσοι λέτε ότι είναι καλό…Έχετε ακούσει ποτέ το Far Beyond Driven;
Links:
Throwdown on MySpace
