Χμμ..Δεν ξέρω..Πολλές φορές σκέφτομαι πως είμαι «κομπλεξικός». Τι όμως πράγματι σημαίνει κομπλεξικός ρε παιδιά; Σίγουρα όχι «απόλυτα και παντοτινά» αλλά μήπως έστω με την ταπεινή μέτρια περιοδικότητα και «σχετικότητα του ενίοτε» ο ... «κομπλεξισμός» δείχνει στην ουσία χαρακτήρα ακέραιο και άνθρωπο που έχει βρει τι ακριβώς εισπράττει από τις επιμέρους εκφάνσεις της ζωής, με την τέχνη να είναι μία από αυτές, τη μουσική ένα κομμάτι της και το σημερινό "hardcore / punk "ότι η Γαύδος στον παγκόσμιο χάρτη;

Και που ακριβώς εδράζεται αυτός ο πρόλογος, θα αναρωτηθεί κανείς. Εδράζεται στην απορία μου αν το γεγονός πως ο δίσκος αυτός δε μου αρέσει είναι προϊόν της προκατάληψής μου πως δε θα μου αρέσει ήδη από την εποχή που είχα διαπιστώσει την απήχηση του "Wake The Dead", το promotion της Victory Records και τους Comeback Kid να γίνονται μία μπάντα που ακούν σπίτι τους mainstream bred φίλες μου όταν μόλις το 2004 πασχίζαμε να βρούμε το "Turn It Around" σε βόρειο ευρωπαϊκά mail-order catalogues..

Και βέβαια δεν υπάρχει κάτι κακό σε όλα αυτά. Είναι υπέροχο να πληθαίνει η βάση οπαδών, να μεγαλώνουν οι περιοδείες, να αυξάνονται οι πωλήσεις και από ένα 19χρονο hardcore kid που ζητάς χρήματα από τη μητέρα σου για να πληρώσεις την πρόβα να εξελίσσεσαι στον 24χρονο που έστω και παροδικά καταφέρνει να πληρώσει το ενοίκιο του διαμερίσματος του ενώ χοροπηδά σε μουσικές σκηνές περιοχών για τις οποίες απλώς διάβασε στο μάθημα ιστορίας ή παθητικότερα, είδε στην τηλεόραση. Το ξενέρωτο της φάσης έγκειται στο εξής : μαζί με όλα αυτά έρχεται και η καλογυαλισμένη - άψυχη παραγωγή. Το άρτια αποδομένο - ανέκφραστο artwork. Τα refrains που χτυπούν το στόχο με ακρίβεια μαχητικού Mirage 2000. Όλα αυτά μέσo, ενός hardcore αψεγάδιαστα παιγμένου, που κινείται ανάμεσα στη mid nineties groove αντίληψη των Snapcase, τις ταχύτητες του crossover των Terror, το μεταλλικό touch των dance-able περασμάτων των Most Precious Blood και τον εφηβικό ενθουσιασμό των Verse. Πώς όμως - στο album των CBK-να με εκπλήξει το groove των πρώτων όταν μετέπειτα θα ακολουθήσουν straight μεταλλικές κιθάρες; Πώς να πειστώ για τον street style τσαμπουκά των δεύτερων όταν δύο κομμάτια μετά το μέλι του refrain προέρχεται από τα μελισσοκομία του MTV; Πώς να εκφράσω τη χορευτική διάθεση των τρίτων όταν η αίολη συνολική εικόνα των CBK δε μου δίνει το στέρεο έδαφος στο οποίο θα πάρω βήματα; Και.. πως τέλος να με συγκινήσει το «εφηβικό πάθος» της φωνής όταν η φλόγα, διόλου αυθόρμητα, έχει πυρωθεί με προσάναμμα video clips σε sample cds, σαν άλλους συνοδούς φθηνής γκόμενας με ξανθά μαλλιά, ψεύτικα μπαλόνια, αταραξία στα μυαλά και ερημιά στην καρδιά;(βλέπε σημερινό roster Victory Recs.) Για να τελειώνω με τα πολλά παπατζιλίκια:το album είναι πάρα πολύ καλό. Οι Comeback Kid θα καθιερωθούν και πλέον τα ομώνυμα μπλουζάκια, θα πάψουν να γιατρεύουν τον πόνο της ματαιοδοξίας της διαφοροποίησης μέσω ενός κομματιού υφάσματος. Το πιο όμορφο δε, είναι πως παιδιά που δεν την έχουν ψάξει με πιο μελωδικές underground μπάντες μέσω των ευρέως πλέον γνωστών CBK θα τις γνωρίσουν μιας και οι CBK είναι μερικά από τα πιο καλόκαρδα παιδιά στην πιάτσα και πάντα σπρώχνουν μικρότερες μπάντες όπως οι φίλοι τους Killing The Dream. So, πρέπει να τσεκάρετε αυτό το album, ιδίως αν μέχρι τώρα δεν ακούσατε ποτέ CBK.

Αν εδώ όμως εκφράζω τη γνώμη μου σας λέω πως ζητώ από το hardcore να έχει ψυχή και ας είναι γεμάτη κακία. Να εκφράζεται ειλικρινά και άμεσα ακόμη και αν δεν το κάνει εύσχημα. Να μη μου παρέχει την ασφάλεια της ψυχρής λογικής των Mirage 2000, αλλά την παράλογη γοητεία που θα με κάνει να πιστέψω πως με ένα γιαταγάνι θα νικήσω του στρατούς όλου του κόσμου.. Δε βρήκα κάτι τέτοιο σε αυτή την κυκλοφορία.. Εύχομαι ωστόσο να είμαι εγώ ο κομπλεξικός:))

Standout tracks : Broadcasting, Come Around

Links:
Comeback Kid on MySpace
Victory Records Official Website