This Is Hell λοιπόν, νέα μπάντα με μέλη από Scraps And Heart Attacks και The BackUp Plan, εταιρία Trustkill, παραγωγή Dean Baltulonis, artwork Jake Bannon και πρώτη περιοδεία με Bane, Modern Life Is War, Outbreak. Συμπέρασμα: Με αυτά τα δεδομένα η μπάντα θα χτίσει πολύ γρήγορα το όνομα της τουλάχιστον στην Αμερική όπου το απεγνωσμένο-χαοτικό old school φαίνεται να εξελίσσεται σε μόδα.

Αυτό που καταλαβαίνει στο πρώτο λεπτό ακρόασης των This Is Hell, ο ακροατής που έχει παρακολουθήσει το προαναφερθέν ιδίωμα, είναι η τεράστια στα όρια του επιλήψιμου επιρροή από American Nightmare/ Give Up The Ghost. Η φωνή, ο ήχος και γενικά η παραγωγή είναι κυριολεκτικά ΙΔΙΑ με αυτά των Βοστονέζων. Δεν ξέρω αν σε αυτό έπαιξε ρόλο ο κοινός παραγωγός, α ρε πατριώτη! (sic!) αλλά όπως και να το κάνουμε, εκνευρίζει να νομίζεις σε στιγμές πως ακούς guest φωνητικά από έναν Wes Eisold με γρίπη. Το μόνο που διαφοροποιεί αυτά τα παιδιά από το Long Island είναι οι μικρότερες ταχύτητες. Κατά τα άλλα μουσικά όλα αυτά που έκαναν τους A.N. ξεχωριστούς είναι εκεί για να καταστήσουν τους This Is Hell ακόλουθους. Rock ‘n Roll ρυθμοί, πολλά κοψίματα και αισθητική απόγνωσης και καταδίκης.

Το τελευταίο αυτό χρίζει ειδικής ανάλυσης γιατί οι This Is Hell χάνουν κάπου το νόημα ως προς όλα αυτά..Ο καθένας μπορεί να καταλάβει πως οι μελαγχολικοί-αρνητικοί στίχοι συγκροτημάτων όπως οι Α.Ν και οι MLIW επιτελούν έναν αλληγορικό ρόλο και μέσα από τη διαρκή αρνητική τους διάθεση έχουν εκρήξεις ψυχικής ανάτασης και συναισθηματικής έξαρσης, υπηρετώντας-επιτυγχάνοντας μία καθαρτική λειτουργία. Αντίθετα οι This Is Hell στιχουργικά μένουν προσκολλημένοι σε έναν αρνητισμό που ταιριάζει σε άλλα μουσικά ιδιώματα και όχι στο hardcore, όσο απόλυτο κι αν ακούγεται αυτό. Συγγνώμη αλλά δε δέχομαι σε καμμία περίπτωση από μπάντα που κινείται στον hardcore χώρο στίχο όπως ο “this is the end of the days that the source and cure for all your pain was hidden deep in the grooves of a record skip refrain...we’ll write melancholy anthems to commemorate disaster...”. Το hardcore από τo πρώτο stagedive σε show των Minor Threat μέχρι τα spinkicks στα σημερινά shows των Terror υπάρχει για να εμπνέει χαμόγελα, θετική ενέργεια, ζωή. Δεν έχει καμμία σχέση με το hardcore η κλάψα και η αποδοχή της ήττας, η αυθυποβολή σε κατάθλιψη και η εμμονή στον αρνητισμό. Στίχοι σαν και αυτούς των This Is Hell μου θυμίζουν τα παιδιά που με έκαναν να γελάω στο γυμνάσιο και το λύκειο: εκείνα τα παιδιά που το έπαιζαν μελαγχολικά στα κορίτσια για να πιάσουν συζητήσεις σχετικά με το πόσο χάλια είναι να ζεις και με το πόσο δεν τους ενδιαφέρει να ζήσουν σε έναν τέτοιο κόσμο. Εντελώς συμπτωματικά αυτά ήταν τα παιδιά που σήμερα ζουν χαρούμενα με σπασμένες γραμμές να δίνουν το ρυθμό στα clubs όπου επιδεικνύουν την ευτυχία τους.. Άσε ρε...

Αν γουστάρετε Give Up The Ghost, The Hope Conspiracy, The Suicide File μουσικά θα βρείτε κάποιο ενδιαφέρον..κατά τα άλλα ο καθένας έχει κρίση...