Κυριολεκτικά ελάχιστα ήταν τα συγκροτήματα από την Reflections Records που δεν μου άφησαν θετική εντύπωση. Η Ολλανδική εταιρεία έχει μαζέψει ότι καλύτερο κυκλοφορεί στις κάτω χώρες (Rise And Fall, Face Tommorow, Malkovich, No Turning Back κλπ) και προσθέτει ακόμα περισσότερες μπάντες ανάλογης ποιότητας όπως είναι οι November Coming Fire.
Οι NCF ακούγονται κάτι σαν μια πολύ καλή μίξη μεταξύ της παράνοιας των Converge, του ώριμου Hardcore των Modern Life Is War και του ‘χασίματος’ των Neurosis. Για κάποιο λόγο δεν μπορείς να τους χαρακτηρίσεις ούτε ότι ανήκουν στα πιο post/noise επίπεδα των Converge, ούτε στο hardcore-με-ουσία συγκροτημάτων όπως πχ οι Shai Hulud αλλά κάπου ενδιάμεσα. Δύσκολο μεν, πολύ πετυχημένο δε. Οι στίχοι είναι όσο πιο καταθλιπτικοί και μηδενιστικοί γίνεται οπότε δεν μπορώ να πω ότι ταιριάζουν ιδιαίτερα με το όλο ‘Γαμώ! Επιτέλους βγήκε ο ήλιος!’ mood της εποχής. Μοναδική μικρή παραφωνία του album είναι η ημερομηνία κυκλοφορίας του αφού μου φαίνεται πολύ δύσκολο να καθίσει κάποιος Απρίλη μήνα να μιζεριάζει με στίχους όπως οι: How did we get to here?-This barren shore-The land behind us desolate and cold-For all we’ve become we’re nothing at all-Facing now only black waters. Ok, δεν λέω πως ποιοτικά δεν αξίζουν απλά Άνοιξη μπήκε ρε παιδιά έλεος δηλαδή.
Σε μέσες άκρες οι November Coming Fire τα καταφέρνουν πολύ καλά. Για την συγκεκριμένη περίοδο πάντως αν με ρωτήσετε αν θα προτιμούσα το Dungeness ή πχ το τελευταίο των Boysetsfire, πιθανότατα θα επέλεγα το δεύτερο.
