Τα έχουμε πει και βαριόμαστε να τα ξαναπούμε: το metalcore έχει καταντήσει πιο γραφικό και από τις προεκλογικές δηλώσεις των πολιτικών. Τα δελτία τύπου μιλάνε για κάθε μπάντα ως «το ρεύμα της αλλαγής» που βασίζεται στις βασικές αρχές του παρελθόντος και εξελίσσει ένα είδος που έχει βαλτώσει. Αλήθεια ρε παιδιά το ιδίωμα από μόνο του γλύστρισε και έπεσε στο βάλτο ή το σπρώξατε εσείς κυκλοφορώντας κάθε ανέμπνευστο πιτσιρικά από την άλλη όχθη του Ατλαντικού; Γενικά δεν είμαι από τους τύπους που έχουν πρόβλημα όταν οι μπάντες δε δίνουν τίποτα πρωτότυπο και παίζουν μία από τα ίδια. Έχω όμως σημαντικό πρόβλημα όταν μία μπάντα όχι μόνο παίζει χιλιοπαιγμένα αλλά και ανέμπνευστα και το χειρότερο ανειλικρινώς. Θέλω να πω ότι σπάζομαι να μην πείθομαι πως μία μπάντα νιώθει αυτό που έγραψε, πως δε παθιαζόταν στις πρόβες, πως η μουσική και οι στίχοι δεν επιτελούσαν γι’ αυτήν την καθαρτική τους λειτουργία. Νομίζω πως όσοι ακούτε αρκετά albums καταλαβαίνετε πολύ καλά τι εννοώ. Πάντως πέρα από όλο αυτό τον πρόλογο οι August Burns Red δεν ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία. Τα κομμάτια τους είναι σχετικά πρωτότυπα και αρκετά παθιάρικα, σίγουρα όχι σαν έναν έρωτα ημερών αλλά το πολύ δύο-τριών μηνών.

Γενικά το πολύ καλό ντεμπούτο των August Burns Red συνολικά σου αφήνει μια αίσθηση που αναμειγνύει τους As I Lay Dying εποχής “Frail Worlds Collapse” κυρίως στην παραγωγή και στα φωνητικά, και τους Norma Jean, The Chariot από την άποψη των πολλών περαστικών χαοτικών σημείων που τους διαφοροποιεί από τις «μεγαλώσαμε με Stratovarius» μπαντούλες τύπου Trivium.Η αναφορά των συγκεκριμένων ονομάτων δεν είναι τυχαία καθώς και οι August Burns Red είναι μία καλαίσθητη χριστιανική μπάντα που δεν κουράζει καθόλου, ιδίως όσους είμαστε και Facedown Records Lovers! Στα συν πιάνονται τα καλοπαιγμένα beatdowns και οι υψηλές παικτικές ικανότητες της μπάντας που αναδεικνύονται κυρίως στα χαοτικά σημεία. Επίσης καιρό είχα να ακούσω τόσο Hulud-ική χρήση μελωδιών. Όλα τα τραγούδια έχουν μελωδίες αλλά όχι «και τώρα πάμε για συμβόλαιο» μελωδικά σημεία κάτι που είναι cool γιατί είναι και έξυπνο και κάφρικο.

Συμπερασματικά πολύ πάνω από τον μέσο όρο, χωρίς κουβέντα. Ιδίως για ντεμπούτο, σχεδόν τέλεια. Από την άλλη ακόμα ψάχνω στο metalcore έναν καινούργιο δίσκο που θα με συνεπάρει όσο το “The Oncoming Storm” των Unearth.