Καινούργιο Knut λοιπόν, μετά από τρία και κάτι χρόνια δισκογραφικού κενού. Με την πρώτη ακρόαση αμέσως κανείς παρατηρεί πως η μπάντα βαδίζει σε μία ακόμη πιο αφηρημένη ατμόσφαιρα καθώς με εξαίρεση τα εναρκτήρια “Wyriwys” και “Kyoto” η μουσική έχει με διαφορά τον πρώτο λόγο, καθιστώντας απλά υποβοηθητική την ύπαρξη των φωνητικών.

Παράλληλα τα κομμάτια δομικά δεν παρουσιάζουν τις ιδιομορφίες του παρελθόντος απογοητεύοντας ίσως όσους ακολουθούν τη μπάντα από παλιά, αλλά από την άλλη κερδίζουν με έναν Neurosis-ικό τρόπο με την απλότητα που ευνοεί την αμεσότητα και την ένταση των προκαλούμενων συναισθημάτων.

Γενικά σίγουρα αυτό που σου μένει είναι η απουσία των φωνητικών που καθιστά τους Knut μία σχεδόν instrumental μπάντα. Αν δεν έχετε πρόβλημα με αυτό μπορείτε να επενδύσετε σε αυτό το album. Παραγωγή και artwork όπως πάντα άριστα, ενώ σαφής και η πολιτική χροιά του album με τίτλους κομματιών όπως “Kyoto”, “Seattle”, “Genoa”, “ Fellujah”.