Την 21η Δεκέμβρη λίγες ώρες πριν παίξουν οι Caliban βρίσκομαι με τον Κυριάκο στο σπίτι μου και μεταξύ άλλων μου ανακοινώνει πως μου δωρίζει το τελευταίο album των Shai Hulud γιατί λίγο -πολύ το σιχαινόταν. Οι άνθρωποι όμως διαφέρουν και το album που ο συνάδελφός μου σιχαινόταν γίνεται για μένα ένας δίσκος ορόσημο και ταυτόχρονα αφορμή για να ψαχτώ σε ένα είδος που μέχρι πρώτα κορόιδευα, το emo ή καλύτερα και ακριβέστερα το screamo.

Μία από τις μπάντες που ανακάλυψα ήταν και οι Hopesfall που με το album τους “The satellite years” κατά πολλούς αναδεικνύονται στο χώρο και κατατάσσονται στις μεγάλες του είδους μπάντες. Η δική μου ωστόσο άποψη διαφέρει....

Η εν λόγω κυκλοφορία αποτελείται από δέκα τραγούδια στα οποία συντίθενται όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν το emotional hardcore αγαπητό ή μισητό. Αργές και καταθλιπτικές μελωδίες που εναλλάσσονται με βαρύτερα/ σκληρότερα beatdown περάσματα, μελωδικά φωνητικά που αντικαθίστανται από ουρλιαχτά γεμάτα με συναισθήματα οργής και τέλος ρυθμοί που άλλοτε είναι χορευτικοί αγγίζοντας μία γλυκανάλατη έκδοση του punk και άλλοτε είναι αργοί και καθηλωτικοί. Όλα αυτά ίσως ακούγονται ωραία μα δυστυχώς φαίνεται να λείπει το πάθος και η δύναμη, στοιχεία απαραίτητα για να καταστούν τα κομμάτια πειστικά και να παρασύρουν συναισθηματικά τα kiddies που φωνάζουν ρυθμικά “ bring the hard back in hardcore”!

Συμπέρασμα: Μία κυκλοφορία καλή μεν, ανεπαρκής και αδιάφορη δε. Αν είστε φανατικοί τους είδους τσεκάρετέ τους. Αν όμως πριν διαβάσετε το review έχοντας ως pit το δωμάτιό σας χτυπιόσασταν ακούγοντας KICKBACK αφήστε το δορυφόρο των HOPESFALL να πάει στο καλό....