Όταν είχα ολοκληρώσει το Review του Perseverance πριν από κάποιους μήνες, μου είχαν μείνει 2 αντιφατικά συναισθήματα: Από τη μια ήμουν εντυπωσιασμένος επειδή είχα ακούσει το καλύτερο Brutal Hardcore album της χρονιάς, ενώ από την άλλη επιφυλακτικός για την επόμενη κυκλοφορία των Hatebreed αφού πίστευα ότι ένα τέτοιο cd είναι πολύ δύσκολο να ξεπεραστεί. Μετά από 32 λεπτά ακρόασης του Rise Of Brutality η μόνη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό ήταν η εξής: Τελικά είμαι πολύ καχύποπτος!!!!!
Αν σας πω ότι οι Hatebreed έγιναν ακόμα πιο Brutal θα με πιστέψετε? Ακούστε τα Doomsayer (με διαφορά το καλύτερο κομμάτι που έχουν γράψει μέχρι στιγμής) και Facing What Consumes You και θα με καταλάβετε. Επίσης φανταστείτε τα να παίζονται live για να έχετε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα...Ακόμα δεν με πιστεύετε?
Από το εισαγωγικό riff του Tear It Down μέχρι την ακατάπαυστη επίθεση στα This Is Now και Beholder Of Justice (αλλά και γενικότερα στους περισσότερους ύμνους του cd –περί ύμνων πρόκειται) οι Hatebreed μας αποδεικνύουν για πολλοστή φορά ότι δεν συγκαταλέγονται άδικα στα Top συγκροτήματα του είδους. Ο Jasta (πιστέψτε το και αυτό) ακούγεται ακόμα πιο αγριεμένος που σε συνδυασμό με το μη-τα-βάζεις-μαζί-μου feeling των στίχων μεταδίδουν συναισθήματα ασταμάτητης οργής και μίσους. Αδρεναλίνη στα ύψη κοινώς! Αν εξαιρέσουμε κάποιες ελάχιστες στιγμές που μπορούσαν να είχαν αξιοποιηθεί καλύτερα, το Rise Of Brutality δεν έχει να ζηλέψει σχεδόν τίποτα από τον προκάτοχο του. Το σημείο που αφήνει το Perseverance πολλά μίλια πίσω είναι η παραγωγή (επιτέλους ακούγεται η μπότα!): Είναι τόσο βρώμικη, με ένα ωραίο τρόπο πάντα, που σε κάνει να μη θες να ξανακούσεις καθαρή παραγωγή!
Δεν χρειάζεται να πω τίποτα περισσότερο για το Rise Of Brutality. Απλά αγοράστε το και βιώστε μόνοι σας την killing machine που ονομάζεται Hatebreed. Οι τρεις λέξεις που τιτλοφορούν το album εξάλου τα λένε όλα!
___________________________________________________________
Σιχαίνομαι να κάνω συγκρίσεις μεταξύ των hardcore συγκροτημάτων! In my eyes κάθε μπάντα που έχει το σωστό attitude και στίχους που με αγγίζουν είναι άξια σεβασμού, εκτίμησης και υποστήριξης. Ωστόσο στη συγκεκριμένη περίπτωση θα χρησιμοποιήσω συγκριτικό βαθμό: το “Rise of brutality” είναι ο καλύτερος brutal hardcore δίσκος που ακούσαμε ποτέ και πιθανολογώ πως ούτε οι Hatebreed θα μπορέσουν μελλοντικά να τον ξεπεράσουν. Δεν έχω να πω κάτι άλλο για το εν λόγω album. Είναι άλλωστε μάταιο να προσπαθείς να περιγράφεις το τέλειο!
Σημειώνω μονάχα ότι όποιος από εμάς φύγει από αυτόν τον κόσμο χωρίς να ακούσει αυτό το δίσκο και χωρίς να δει αυτή τη μπάντα ζωντανά θα μας αποχαιρετήσει φτωχός, απλά γιατί ο πλούτος βρίσκεται στην ψυχή και αυτοί οι τύποι από το Connecticut τόσο με τους στίχους τους όσο και με την απίστευτα δυναμική μουσική τους μας γεμίζουν με όλα εκείνα τα ψυχικά εφόδια που χρειάζονται για να βγούμε νικητές στην καθημερινή μάχη επιβίωσης που δίνουμε. Και αν κάποιος νομίζει πως είναι αρκετά σκληρός και γελάσει ειρωνικά με τα παιδιά που βρίσκουν στήριγμα στη hardcore, κανένα πρόβλημα. Απλά να μην…”ξεχάσει” να το επιβεβαιώσει και στο pit όταν με το καλό θα έρθουν ξανά οι Hatebreed. Γιατί με τα κομμάτια του “Rise of brutality” είναι βέβαιο πώς θα επαναπροσδιοριστεί η έννοια του “violent” στη φράση “violent dancing”!
